Talitha schreef op zondag 9 juni 2013, 15:52:
> Ik ging daarnet even het land in bij de paarden van vrienden van me en de
> leidende merrie kwam naar me toe, liet zich even kriebelen, draaide zich
> om, kont voor mijn neus, plasje en even flink knipoogen!!
> Begroetingsceremonie? Ik neem aan dat ze niet van mij verwacht dat ik haar
> bestijg!!!!!!!! Hahaha LOL
Neuh, ze zal best weten dat je geen mannetjesbeest bent al was het maar vanwege het feromonenspectrum dat voor paarden veel belangrijker is dan voor ons (hoewel wij ook een orgaan van Jacobson hebben, een kleintje).
Wat Preston zojuist oppert, dat je wellicht naar je eigen pony's ruikt... héél zinnig!
Voor mij als mannetjesbeest is het allemaal veel makkelijker... gewoon een beetje verdwaast staan flehmen is altijd wel ok
Wat zou ze eigenlijk van je verwachten? Moet dat, iets verwachten?
Een ritueel is toch eigenlijk pas echt een ritueel wanneer het de praktische functies van toen het nog geen ritueel was ontgroeid is? En dat lijkt mij in deze zwaar betwijfelbaar.
Is het gedrag eigenlijk niet alleen maar een mededeling en niets meer? Een mededeling die niet overkomt omdat de ontvanger bepaalt en die ontvanger toevallig in een minstens deels andere belevingswereld leeft.
Stel nou eens dat Preston helemaal juist zit en dat ze reageerde op iets in jouw ponygeur en tegelijkertijd echt wel zag dat jij geen pony bent... was ze dan daarom misschien enorm in de war? Dat hoeft niet bewust, je kunt ook onbewust in de war zijn.
Warboel
