Martina schreef op zaterdag 4 mei 2013, 17:25:


belangrijk gegeven: het duurt vaak heel lang inderdaad voor de maagzweren echt genezen zijn Overgangenstressmaagzweer is een vreemde benaming. De maagzweren zijn ontstaan door verkeerde voeding en krijgen door de omstandigheden geen gelegenheid goed te genezen. Is de maag eenmaal beschadigd, zit er littekenweefsel en moet men er altijd rekening mee houden dat in minder of meerdere mate maagzweren kunnen terugkomen.

e m kraak schreef op zaterdag 4 mei 2013, 18:17:


Ik ga het in ieder geval proberen. Heb voorlopig toch even geen geld voor een karretje, dus ruim de tijd om mij daarmee bezig te houden


Oh ja, das vast bijgeloof en in de grijze cellen. Maar ja... kan mij voorstellen dat het voor mij dan net wat lekkerder voelt, zelfs als ik weet dat het in mijn kop zit.
En ach... als het gewoon los hangt, zal het voor de pony niets uitmaken. Zeker niet zo'n libra of touwhalstertje.

Heb trouwens net de tweede libra gemaakt. Had de eerste van een touw gemaakt dat ik nog had liggen, maar touw was wat krap en daardoor de libra ook.
Nu een touwhalster van de draver die ik toen had, uit elkaar gesloopt en daar een libra van gemaakt. Kijken of ie past.

Ze heeft het wel om gehad en snapte nog geen dju van de hulpjes (geef alleen een seintje), maar na twee sessies clicken, had ze het opeens door.
Kijken of het zo blijft.

Ga dadelijk de straat met d'r op, hang de libra erom en eens checke...
Ben ook begonnen met klein beginnetje stemcommando's links /rechts. Zal ff tijd nodig hebben. Ga dat ook gewoon gebruiken als ik met d'r wandel... zoals ze het honden ook aanleren. (heb beetje gespiekt)

Mijn vriend deelt mijn passie voor paarden ook niet. Hij vindt ze wel leuk, lief en mooi, maar hoeft er verder niets mee te doen. Hij is wel een dierenliefhebber over het algemeen en dat vind ik wel belangrijk. Hij begrijpt dat het nooit een optie is om mijn paard weg te doen. Zo begrijpt hij bijvoorbeeld ook dat mijn paard buiten staat en niet op stal. Hij heeft geen emotionele band met mijn paard, omdat ze niet bij huis staat en hij haar dus maar zo heel af en toe ziet. Als ze wel bij huis zou staan, zou hij gek op haar raken ook denk ik.

De beestjes thuis (katten en konijnen) zijn wel echt van ons samen en zeker niet alleen van mij. Dat hij net zoveel van ze houdt als ik, heb ik pas echt gemerkt toen onze vorige poes overleed een tijdje terug. Ik was niet de enige die ontroostbaar was.

Suggereren om mijn paard weg te doen als het financieel wat minder gaat, zou ie niet doen. Zou hij welboos zijn in zo'n situatie, zou ik echt heel boos terug zijn..!

Wij hebben geen paarden, maar wel katten, papegaaien en een hond.

Eigenlijk zijn alle dieren mijn wens geweest. Enkelen had ik al toen we samen kwamen, de hond is er alleen gekomen omdat ik het wilde. Wel in goed overleg.
Vooral met de hond hebben we heel wat te stellen. Ernstige gedragsproblemen, die erg gecompliceerd waren en nooit helemaal opgelost kunnen worden. Ernstige verlatingsangst, wat vooral voor mijn vriend heel beperkend werkt, omdat hij vanuit huis werkt en ik buitenshuis.
Nu komt daar ook nog eens flinke HD en een pittige operatie met revalidatie bij. En dat grapje is ook niet bepaald goedkoop.

Ik ben heel blij dat dit geen enkel punt van discussie oplevert. Hij vindt het volkomen normaal dat we er samen voor 200% voor gaan. Ik heb nog nooit te horen gekregen "ja maar jij wilde een hond, niet ik". Ik wilde het, maar we hebben er samen voor gekozen en zonder hem had het in de verste verte nooit gelukt om Oscar te houden.

Voor paarden zou hetzelfde gelden. Elk dier waar we voor kiezen, kiezen we voor 100% voor. Kunnen we dat niet, dan nemen we het dier niet en voila, daarom heb ik geen paard.

Groetjes Karin

Ik had al een hele tijd 3 paarden voor ik mijn man leerde kennen. En de hond en de poes ook.
Hij heeft eigenlijk niet veel aan paarden... in het begin heeft hij een aantal keer mee gereden maar hij vindt heel dat PN-gedoe veel te langdradig en zou liefst zoals alle tradi's een paard opzadelen en er mee vertrekken. Dat heeft hij ooit in Zuid-Amerika gedaan toen hij daar een aantal maanden verbleef maar ik denk dat het een oude knol moet geweest zijn, want hij kon nauwelijks rijden

Hij heeft het eerst jaar Italië een aantal weken (einde winter) voor de paarden moeten zorgen omdat ik terug naar Belgie moest en daar heeft hij toen een hekel aan overgehouden: 2x per dag uitmesten om ze proper te kunnen voeren (het hooi lag op de grond in de stal) was er teveel aan.
Sindsdien moet ik het dus alleen oplossen en ben dus niet meer van huis geweest of ik had een paardensit.

Ik krijg ook wel regelmatig commentaar dat de paarden verschrikkelijk veel geld kosten, vooral ook omdat ik er sinds mijn ziekte niks meer mee doe. Maar het is wel mìjn geld dat ik eraan besteed, dus zolang ik het me kan permitteren en hem niks moet vragen...

Hij weet trouwens ook dat het dankzij de paarden is dat ik zelf nog leef... Op mijn zwaarste depressieve momenten wist ik dat ik verder moest doen voor hen, precies omdat mijn man geen paardenman is en ze anders na mijn dood zouden gescheiden verkocht worden. Dat is iets wat ik absoluut niet wil en daarom maar ben blijven doormodderen al had ik liever met alles gestopt.

Hij heeft zijn hobby's waar ik niks mee heb en dat is wel spijtig want eigenlijk zijn we heel veel naast mekaar bezig. Ik mis ook wel heel erg een paardenmaatje dat zou me ook wat meer kracht geven op de slecht dagen om toch te proberen iets te doen met de paarden.

Maar het is nu eenmaal zo en we moeten roeien met de riemen die we hebben en voorlopig hebben we er een redelijke balans in.

Hij heeft wel gezegd als ik nu nog 1 beest bijneem, dat hij het dan afbolt... ik zal me dus moeten beperken met mijn huidige zoo. Gezien mijn gezondheidstoestand is dat ook het verstandigste alhoewel mijn hart bloedt bij het idee dat ik geen puppies en nooit een veulen zal hebben.
Maar ik mag al blij zijn dat ik de paarden toch nog zelf kan verzorgen; de dag dat ik dat niet meer kan, weet ik niet wat er zal gebeuren...

Als de persoonlijke situatie veranderd, zoals nu bij jou gebeurd is en ook hier zal gaan gebeuren, is het voor beiden lastig daar je draai weer in te vinden..
Ik ben nu zo lang werkloos dat ook de uitkering, die mij nog een beetje gevoel van persoonlijke vrijheid gaf, stopt.
Ik vind het ook lastig daarmee om te gaan en heb toch de neiging mij al schuldig te gaan voelen omdat het uitgavenpatroon zeer beperkt zal moeten gaan worden.
Elke opmerking, hoe onschuldig ook bedoeld, van zijn kant, komt erg hard aan.
Gelukkig kunnen we er ook wel weer een draai aan geven samen, ik zeg dan, nou ja dan breng ik ze wel naar de slager , zegt hij ja, hebben we voorlopig weer eten in de vriezer, maar beiden weten we dat dat wel het allerlaatste is wat we zouden doen.
Mijn vriendlief doet erg weinig met de dieren, maar vaak zat is die wel aan het knuffen of spelen met ze.
Beiden geloven we nog steeds dat er heus wel weer betere tijden komen en dat we het met zn allen echt wel zullen overleven...
Groetjes Marlies

Martina schreef op zaterdag 4 mei 2013, 17:01:


Ik wil hier heel eventjes voor Gracy reageren:
zij heeft al zo dikwijls geschreven dat haar paard wel degelijk hooi krijgt... heb het even op een rijtje gezet:

"Hij staat dag dagelijks buiten, s'avonds zetten we de paarden binnen en krijgen ze hun eten. Op de wei krijgen ze een extra portie hooi, echter is hij onderdanig, de andere paarden jagen hem constant weg. hierbij tracht ik meerdere porties te voorzien zodat ieder op zijn gemak toch kan eten."

"Op de wei moet ik hem min of meer verdedigen, daar hij onderdanig is en zijn hooi laat afnemen door de andere paarden die hem steeds wegjagen"

"Ze krijgen s'ochtends hooi en in de winter voordroog. S'avonds krijgen ze meusli met pulp."

"hij krijgt effectief hooi, voordroog en s'avonds meusli met pulp. "

"Hij staat van s'ochtends vroeg ongeveer 06u buiten tot ongeveer 18u, hij krijgt dan 2 xpulp met meusli, deze met behulp van een schep "

Zij heeft problemen met haar paard en kan nog niet goed met een forum overweg... Ik meen dat ze niet alle reacties van ons gezien heeft en er ook daardoor pas laat of niet op reageert.

Vooral voor mensen die nieuw zijn op een forum is het niet altijd zo evident om er hun weg te vinden.

Ik heb het idee dat iedereen dus erg benieuwd is of hij sávonds en voor de nacht ook wat te knabbelen krijgt, want van de wei af , naar binnen en dan binnen korte tijd je voer ophebben en dan de hele nacht nix hebben, is voor de meesten hier iets om vragen bij te stellen.
Groetjes Marlies

AMA schreef op zaterdag 4 mei 2013, 22:10:


Eens. Ik ken mensen die om reden van onnavolgbaarheid van dit forum, afhaken.