leetje schreef op maandag, 2 mei 2005, 10:50:


Op het asfalt werkt het hoefmechanisme beter. In eerste instantie zorgt een verbeterde doorbloeding voor wat gevoeligheid (denk aan jezelf als een lichaamsdeel even wat minder doorbloeding heeft gehad en dan weer op gang komt) maar na een tijdje is dat over en voelt het prima aan. Door de verbeterde doorbloeding kunnen afvalstoffen ook sneller worden afgevoerd.

8 maanden zonder ijzers is nog niet zo lang, je paard zit dan nog in het herstelproces. Zoals het nu gaat is het prima. Waarschijnlijk dat je eind van de zomer begint te merken dat de gevoeligheid op de heenweg ook nagenoeg verdwenen is.
Vaak blijft er overigens wel een bepaalde "gevoeligheid" over, dwz dat het paard reageert op de ondergrond. Dat hoort ook zo: Elk dier zoekt hierdoor voortdurend het best begaanbare pad uit. Ruiters die echter "ijzerpaarden" gewend zijn die net zo min op de ondergrond reageren als een fiets interpreteren de reakties van het paard als "gevoeligheid" of zelfs "pijn". Na een tijdje weet je het echter te waarderen dat je paard slipperige bodems of paden met losse steentjes handig weet te omzeilen door vanzelf de (midden)berm op te zoeken.

Je moet overigens wel uitkijken als je paard tijdens de rit gevoeliger wordt. Je kunt het dan beter rustig aan doen. Maar bij jou wordt de gevoeligheid juist minder en dat is prima.

Groeten,
Frans

Tja, ik draai het gewoon om!
Ik denk dat veel mensen die bij ons komen rijden in het begin consessies zullen moeten doen aan hun (oude) manier van rijden.

Bij ons geen bit, en je kunt je niet zo lekker optrekken aan de teugels want je moet met ontspannen teugels rijden, dus je hebt 'niks' in handen, zoals ik zo vaak hoor van rijders die van elders komen.

Dan zul je geduldig met je stem en met je zit moeten werken.
Aansporen geeft bij de meeste paarden een averechts effect, laat staan vastklemmen met je benen: ze gaan er gewoon van tussen (niet allemaal hoor)

Geen zweep, sporen of andere hulpmiddelen om je paard vooruit te krijgen, nee, je moet zelf iets doen en dat valt niet altijd mee.
Moeilijk, om je met je paard te verbinden en hem dus op een andere manier duidelijk te maken wat je graag zou willen.

Eindeloze rondjes met dressuuroefeningetjes kom je hier ook zelden tegen, ach, we doen wel eens wat, maar ik kan niet zeggen dat dat standaard in de les ingebakken zit.
We doen gewoon heel andere dingen. Wil je springen - mag je springen, maar wel alleen met de paarden die het kunnen en het leuk vinden, met alle andere onderdelen precies hetzelfde.
Ik kijk eerst naar wat we die dag gaan doen en deel dan de paarden pas in, zodat ik weet dat ik ze zo min mogelijk belast.

Natuurlijk gebeurt het wel eens dat een rijder persé met bit wil rijden, omdatie zich daar prettiger bij voelt, heeft ie dus pech ! Ik geef hem dan liever een ander paard.En als er wordt aangespoord zal ik er zeker wat van zeggen, ik zal eerder vragen waarom de persoon nu denkt dat ie moet aansporen.

Soms loopt een paard wat "gevoelig" en ik vind het belangrijk dat mensen leren ook daar rekening mee leren te houden, dat betekent dan dat we niet zo 'snel' gaan als wat we eigenlijk zouden willen.
Daar tegenover staat weer dat ik niet altijd kijk op een kwartiertje meer of minder les, dat hangt af van de situatie.

Het interesseert mij eigenlijk allang meer wat anderen daarvan zeggen, ik vertel dat de mensen die voor het eerst bij mij komen rijden, dus ze kunnen zelf die keuze maken en het is nog nooit voorgevallen dat er iemand om die reden wegbleef, sterker nog : Het motiveert ons allemaal om op deze weg door te gaan. De rijders lijken er tevreden mee, want het geeft veel meer gevoelsmatige diepgang in je rijden en verbinding met het paard.

Dat is ook de reden dat ik voor mezelf begonnen ben, nu kan ik het eindelijk op mijn eigen manier doen.

Wat bijvoorbeeld de reuzenstoet betreft : Als ik morgen een telefoontje zou krijgen waarbij gezegd werd dat de organisatie het veiliger vindt om met bit te rijden, of toch liever heeft dat er ijzers onder de paarden gingen, dan zou ik beslist bedanken.
Ik ken mijn grens en zeker die van mijn paarden.

Om die reden ook ben ik gestopt met het aan huis lesgeven bij anderen.
Ik moest teveel concessies doen, daar had ik geen zin meer in.

Groet, Pien

Spirithorses schreef :

Dat moest natuurlijk zijn :

Spirithorses schreef :


Dat moest natuurlijk zijn :
Het interesseert me natuurlijk allang niet meer wat anderen daarvan zeggen.....

(hehe, 3 e poging....)

Hoi,
Wie herkent dit probleem ?!Sinds ik 11 maand geleden een nieuw paadje gekocht(Friese ruin van 4 jaar)heb ik enorme angst gekregen om te rijden.Voor dit paardje heb ik 5 jaar een Andalusische ruin gehad die ik op 26 jarige leeftijd na een beenbreuk moest laten inslapen.Ik herinner me heel goed dat ik het 1 ste jaar ook erg bang was om er mee te rijden maar dat gevoel verdween naarmate ik hem beter leerde kennen.
Mijn angst (had ik vroeger helemaal niet!)is gekomen toen ik op volwassen leeftijd voor de 1 ste keer aan de longe zat,na een kwartier al moest galopperen en ik toen erg lelijk van dat paard ben gevallen met 2 verschoven wervels als gevolg.Omdat ik toen enorme angst had om te rijden(maar toch wilde doorzetten)heb ik enorm snel een eigen paard gekocht(mijn Andalusier Tibah).Op zeker moment kon ik echt genieten van het rijden met hem.Nu met mijn nieuwe paardje begint alles weer van voor af aan.Het lukt me niet om deftig te rijden met hem en ben op van de zenuwen als ik moet rijden.Deze verdwijnen slechts als ik er weer mag afstappen.Ik durf hem geen teugelvrijheid te geven(nochtans is hij voor zijn leeftijd erg braaf!).Ik heb nu 3 maand aan de longe gezeten(1Xper week) met hem maar de angst neemt enkel toe.Nochtans wil ik het paardrijden niet opgeven.Weet iemand hoe ik deze periode kan overbruggen,zodat ik snel weer kan genieten van het paardrijden???Fritske is een schat van een paard en hij verdient het echt om een goeie ruiter te hebben,want ik ben bang dat ik door mijn angst hem volledig ga verprutsen.

Bedankt

tibken

Hallo

Aangezien ik zwanger ben en niet buiten rij en mijn haflinger alleen maar in de paddock staat en in de wei en in de longeerbak heb ik haar van de achterijzers afgehaald.
Doordat de gaatjes van de nagels er nog zitten is het gaan brokkelen en mist op sommige stukken een heel stuk hoef.
Groeit dit weer aan met wat geduld , of raden jullie mij aan weer op ijzers over te gaan?

Groetjes Dees

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:


Zolang je bang bent zou ik er doodgewoon niet op gaan zitten, je moet niets doen wat je niet durft. Wat wel heel leuk is om te doen is grondwerk, kan bijvoorbeeld clickeren of Parelli of noem maar eens iets op zijn. Op die manier leer je langzaam aan communiceren en merk je ook een beetje hoe je paard in elkaar zit. Angst is helemaal geen schande, dat moet je serieus nemen. Als je eigen angst probeert te negeren zal het erger worden denk ik.
Ga lekker op de grond wat doen met het paard, ineens weet je wel wanneer je zover bent om er eens op te gaan. Waar staat je paard eigenlijk, heb je hem bij huis?

Groeten Esther

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:

Hallo Kathleen (of Tibken?),

Ik kan je adviseren een goede, begripvolle instructeur te zoeken.
En om veel grondwerk met je paard te gaan doen (denk bijvoorbeeld aan Parelli). Daarmee bouw je wederzijds een goede communicatie en vertrouwen op.
Er zijn ook mensen met dit probleem veel baat hebben gehad bij een cursus van Emiel Voest.
Ik weet niet of je in een bak of buiten rijdt, mar het kan ook helpen samen met anderen (is rustiger voor je paard) te rijden, maar dan wel met mensen die begrip hebben en bereid zijn je te helpen. Uitslovers moet je op dit moment mijden!

Troost je, je bent echt niet de enige in paardenland. Toen ik op mijn 40ste weer herbegon was er van mijn jeugdige bravoure ook niet veel meer over. Grondwerk heeft mij veel vertrouwen teruggegeven. En een paar meiden die mij op sleeptouw namen en zich totaal aan mij aanpasten.

Het lukt je!
Succes,
Marjolijn

Nochtans wil ik het paardrijden niet opgeven.Weet iemand hoe

Hoi hoi

Herkenbaar, er zijn meer mensen met angst dan je op het eerste gezicht denkt!
Wat je je in ieder geval moet realiseren is dat niets MOET! Je moet niet deftig rijden, je moet niet dapper zijn en je moet ook niet alles kunnen en durven. Paardrijden doe je voor de lol, en nergens anders over.
Wat bij mij heel erg geholpen heeft is simpelweg mijn eigen grens respecteren. Dit durf ik wel en doe ik dus ook, dat durf ik niet en dat doe ik nu ook niet. Ik heb bij tijd en wijle een enorme dip waarin ik niets durf en dan doe ik ook nauwelijks iets. En bij tijd en wijle krijg ik weer zelfvertrouwen en verras ik mezelf met wat ik wel durf.
Ook is het belangrijk jezelf te omringen met mensen die je begrijpen en respecteren. Die als je iets niet durft dat accepteren en je helpen met dat wat je wel durft. Helpen ook (of juist) in de zin van steun en toeverlaat zijn, zodat jij je aandacht op jezelf kan richten.
Succes ermee!

Groetjes Karin