Spirithorses schreef op dinsdag, 26 april 2005, 15:48:
>> Nu kan ik wel heel leuk roepen : Kijk eens wat NH kan doen, hoe
>> licht mijn paard reageert maar dat zou niet kloppen omdat ik het
>> deze paarden nooit geleerd zou hebben op deze forse manier.
> Bij de andere paarden zou ik daar helemaal niet blij mee zijn
> maar bij haar waren we trots dat ze eindelijk durfde aan te
> geven dat ze voor zichzelf opkwam. We hadden wel wat uit te
> leggen naar de paardentandarts natuurlijk....
*****************
Ik denk dat ik wel snap wat je bedoelt.
Wat deel 1 betreft: datzelfde heb ik denk ik met mijn Toroppie in het bos. Ok, ik heb hem nu zover dat als ik "hooo" zeg, dat hij dan inderdaad stopt. En daar is hij inmiddels heul goed in geworden. Dus nu lijkt het alsof dat altijd zo makkelijk is gegaan, alsof er ook niets voor nodig is. Maar daar is toch menige "discussie" aan vooraf gegaan ... waarbij ik het dan altijd wel heel duidelijk en - vond ik - eerlijk hield, maar waarbij het ook regelmatig hard-tegen-hard ging omdat hij willens en wetens alleen maar z'n eigen zin wilde doen. Ik heb het dus over het stadium waarin hij wel wist wat de bedoeling was, maar eigenlijk alleen maar keihard wilde galopperen omdat hem dat nu eenmaal zo geleerd was. Zo is het meer dan eens nodig geweest om hem dan maar eens uit te laten galopperen ... en dat hield bij Torop dus in dat je zo je hele middag kwijt bent , want moe werd hij eigenlijk niet snel, ZAT ervan wel op een gegeven moment en dat was het moment waar ik dan op wachtte . Voor alle duidelijkheid, ik heb het niet over je paard opjagen, maar puur om het idee over te brengen van : galop is leuk, tuurlijk, maar er KUNNEN ook momenten zijn dat draf of stap leuker is (b.v. als je al een uur hebt gegaloppeerd misschien?). Dan zat ik er wel eens ironisch op zo van "en hoe leuk vind je het nu nog eigenlijk? Hoe klinkt een stapje je nu in de oren?".
NU is dat niet meer nodig. En lijkt het dus alsof hij alles op een heel zachte aanwijzing doet. Maar ik weet zelf wel hoeveel moeite dat gekost heeft, en dat ik af en toe behoorlijk doortastend moest zijn, omdat ie anders gewoon overal doorheen liep. Daar waren wel momenten bij waarop ik dacht dat het nooit wat zou worden hoor ... maar tis allemaal gelukkig helemaal goedgekomen, al heeft het wel even geduurd.
Ik denk dat het (inderdaad) heel veel uitmaakt of je een paard krijgt dat iets hardnekkig blijft doen omdat ie het zo geleerd heeft, of een onbeschreven blad. Maakt nogal wat uit.
Wat deel 2 van jouw schrijven betreft: zoiets kan ik me nou ook levendig voorstellen.
Door mij wordt niet alle initiatief in het bos van Torop's kant gewaardeerd hoor, want dan zouden we dus alleen maar in rengalop door het bos gaan denk ik. Maar als hij netjes VRAAGT om een draf of galop, daar ga ik eigenlijk nu altijd op in, juist omdat hij de keuze dan aan mij over laat (en dat wordt zeer gewaardeerd dus). Dat soort initiatief ben ik juist heel blij mee.
Zo beloonde ik Torop laatst ook uitgebreid nadat hij met 4 benen de lucht in was gesprongen omdat een hond achter een heg keihard begon te blaffen. Wat me een heel rare blik opleverde van een fietser (met rijlaarzen, dus ruiter) die voorbij kwam. Waarom beloont ze haar paard nou alsie schrikt? Maar ik beloonde hem juist omdat hij weliswaar schrok, maar hij ging er daarna NIET vandoor, integendeel, hij bleef na de eerste sprong als een blok staan! En hij snapte de beloning ook heeeeel goed, keek meteen achterom naar mij, en ontspande meteen weer. Ik vond het ook harstikke goed van hem! Dit probeer ik hem dus te leren, als je schrikt, EERST even nadenken en naar mij kijken. En dat begint steeds beter te lukken.
Dus ik kan me in geval van jouw Holly heel goed voorstellen als je bij een bepaald paard juist blij bent als je iets van verzet ziet, of in elk geval een MENING. Leuk!
Warboel
