Decrock Hilde schreef op dinsdag, 26 april 2005, 10:28:


en is dus inderdaad de man die op zijn site "korte hoeven" propageert voor springpaarden, "hoge hielen" voor dressuur en "scheve hoeven" voor westernpaarden ...
volgens mij een standaardsmid die "natuurlijk" wi meeschnabbelen !

Peter

Frans Veldman schreef op dinsdag, 26 april 2005, 10:10:

Dag Frans,
Interessant, kan ik dat ergens nalezen? Wat hebben jullie juist gedaan om dit te onderzoeken?

Daar ben ik het mee eens hoor

Ik dus niet. Ik vind alles wat je hierboven opsomt even belangrijk als een juiste voetas. Maar als je me wat verwijzingen kan bezorgen zal ik me er zeker eens verder in verdiepen..

Ben ik het ook mee eens (kritischer fokken). Maar als je een paard met een scheve stand laat lopen zonder correctie wordt het probleem toch steeds erger? (omdat delen van een hoef die minder onder druk staan verkeerd groeien)

Ook groetjes,
Elke

ElkeW schreef op dinsdag, 26 april 2005, 9:49:


Verkeerd niet, want je hebt helemaal gelijk wat het potentiële risico betreft.
Gewoon niet helemaal goed voorgesteld want de spanlijn gaat met een lus over de tentstok en schiet er dus af zodra de stok scheef gaat.
Moet het ding verder toch nog een keer opzetten en als gronddoek er makkelijk uit kan binnen de stiknaad, dan doe ik dat toch vanwege het vuil en condens wat anders bij 's morgens vroeg opbreken onvermijdelijk op het tentdoek komt. De slaapmatjes zijn daarop bedacht en gaan in een eigen zak, dus daarbij is het geen punt.

Tis overigens een enórm voordeel dat de paarden onbeslagen gaan; sheelt een wereld aan zwaar materiaal meezeulen. Nu volstaan een kleine peuteraar en zo'n handig handgreepraspje van Dick.

ElkeW schreef op dinsdag, 26 april 2005, 10:57:


Er zijn meerdere bronnen; eigenlijk schrijven alle natuurlijke bekappers hetzelfde. Op de boekenlijst staan een aantal boeken van natuurlijk bekappers; een aanrader is het boek van Pete Ramey, ooit opgeleid als traditioneel hoefsmid maar nu natuurlijk bekapper, met enkele honderden paarden per maand als voorbeeld.


Bij paarden, waarbij we de hiel of juist de toon moesten inkorten geobserveerd of de voet-as zou veranderen. En die veranderde nooit (of werd beter, als het een paard betrof dat ergens pijn aan de hoef had).


Probleem is dat als je gaat bekappen met een bepaalde voet-as in gedachten dat de andere punten daarvan het slachtoffer worden. Als de voet-as volgens het boekje is is dat fijn, maar als hij dat niet is gaan we bijvoorbeeld niet een stuk van de zool afhalen om de voet-as "goed" te krijgen. We laten de voet-as dus zijn eigen beloop, en merken dus (net als Pete Ramey en anderen) dat die voet-as vanzelf verbetert als hij in eerste instantie niet goed is.


Delen van de hoef die minder onder druk staan zullen minder hard slijten; dat is onontkoombare logica. Er ontstaat vanzelf een evenwichtssituatie waarbij de hoef de stand aanneemt die hoort bij zijn bouw. Voorwaarde is dus dat het paard de gelegenheid krijgt om de hoeven te kunnen afslijten, dus géén hoefijzers heeft en veel beweging krijgt.
Dat dit geweldig goed werkt blijkt uit het feit dat we nu nog steeds, in álle gevallen, van mensen horen dat hun paard, dat altijd de hoefijzers scheef afsleet, na een natuurlijke bekapping "vanzelf" rechte hoeven heeft gekregen en er niets meer scheef afslijt!

Het kan ook heel nuttig zijn om eens op de mentale reset-knop te drukken, even vergeten wat je eerder over hoeven hebt geleerd, en er met een logische blik naar kijken. Alles in het lichaam wordt door automatische terugkoppelmechanismen gereguleerd, en de hoeven zijn hierbij absoluut niet overgeslagen. Delen die te snel slijten zullen harder gaan groeien (net als eelt op je eigen handen en voeten) , dingen die "te ver uitsteken" zullen daarentegen als eerste afslijten.

"Corrigerend gepruts" werkt doorgaans averechts. Pogingen om de voet-as te veranderen werken niet of nauwelijks (omgekeerde conclusie van het feit dat de voet-as niet verandert als je de hoefstand verandert), in de zool snijden of raspen om "het daar lager te krijgen" hebben juist tot gevolg dat het betrokken gedeelte "buitensporige slijtage" registreert en daardoor steeds harder gaat groeien (eelt) en je uiteindelijk het tegengestelde bereikt, ergens de hoefwand laten uitsteken "om het daar langer te krijgen" is een hopeloze strijd omdat de hoef er alles aan doet om iets dat te lang is kwijt te raken (langzamere groei, productie van sneller slijtend weefsel, brokkelen, scheuren), etc.

Groeten,
Frans

Leonie Jetten schreef op maandag, 25 april 2005, 22:19:


Met de barefoot zou ik niet lichtrijden en in alle gangen leren doorzitten. Inderdaad vanwege de druk onder de stijgbeugelophanging. Dat is echter in het algemeen, want als je zonder stijgbeugels zou kunnen lichtrijden, dan is dat geen punt. Ook moet je voor doorzittend rijden actief doorzitten en niet meehopsen.
- Andere boomloze zadels hebben andere oplossingen en sommigen zijn beter krachtverdelend dan andere. Bij de barefoot ligt de stijgbeugelophanging redelijk cru over de schoft.
- Ook de singelophanging is bij boomloos nogal lastig; Morrie kan je hier een voorbeeld van schetsen.
- Verder is het in míjn ogen van de gekke als je een onderlegger met inlages nodig hebt voor ruggegraatvrijheid omdat het zadel daar niet in voorziet.

Kijk daarom ook eens naar de oplossingen van Startrek als je boomloos overweegt. De genoemde Buitenzinnig (van ook Torsion) kan je daar eveneens alles over laten zien.
Verder staan er duidelijke plaatjes van Startrek op http://www.trekkingsaddles-webshop.com/
De keuzes van Startrek geven een goed voorbeeld van prima oplossingen voor en de stijgbeugelophanging en een stabiele, verstelbare singelophanging en ruggegraatvrijheid.

Kan zijn dat mijn antwoord niet objectief is want ik ben in het algemeen geen voorstander van 'licht' rijden en evenmin van boomloos als zadelconcept.

Patchouli schreef op maandag, 25 april 2005, 19:57:


Hoi Caroline. Je zit kwa denken helemaal op de goede weg vind ik zelf! Hier mijn mening: wedstrijden zijn er alleen voor de mens zodat de mens kan laten zien wat hij allemaal kan en daarvoor door andere mensen beloont willen worden. De combinatie wedstrijd-paardvriendelijk bestaat in mijn ogen dus niet. De ruiter moet in dat proefje laten zien dat hij/zij het gevraagde allemaal onder de knie heeft en het paard geheel onder controle heeft. Heeft het paard zijn dag niet of wat vaker het geval is: is de ruiter onduidelijk of onjuist in wat hij vraagt en het paard doet niet wat de ruiter wil dan moet het paard onder grote dwang ertoe aangezet worden het juiste te doen. (Vandaar b.v. die verwonding door die spoortjes...) 'Je wilt tenslotte wel je winstpunten halen...' De wedstrijdruiter vergeet dat alleen het páárd hem/haar kan belonen voor wat hij met het paard doet... Wat andere mensen er van denken doet er helemaal niet toe!

Natuurlijk zal niet elke wedstrijd ruiter zo zijn. Er zullen er ook zijn die accepteren dat als een proef niet naar tevredenheid verloopt zij zelf nog wat werk zullen moeten verrichten en het mislukken geheel op eigen conto schrijven. Maar als je eens op zo'n dag gaat kijken bij het 'warmrijden' zie je te vaak dat het paard de schuld krijgt. Daarom heb ik er uiteindelijk ook bewust voor gekozen een 'recreatie' ruiter te willen zijn. Als ik alleen al de stress bij de mens (en dus ook het paard) zie op zo'n wedstrijddag dan vraag ik me echt af waarom ze het doen. Ik moet er niet aan denken! Het is puur voor het ego van de ruiter.

Ikzelf heb gekozen voor methode Parelli om met mijn paard om te gaan. Daarin kun je 'Levels' halen. Dat ik ervoor gekozen heb met mijn paard Mike officieel Level 1 te willen halen is puur voor een bevestiging aan mijzelf geweest dat ik op de goede weg zit. En dat betekende niet dat ik Mike volledig onder controle moest hebben maar dat ik moest laten zien dat als ik iets van hem vroeg hij ook begreep wat ik wilde dat hij deed en het ook wilde doen. En dan zijn er 2 dingen van belang: 1) ik moet duidelijk zijn 2) Mike moet door hebben wat ik vraag. Als ik in de bak op stal met hem aan het communiceren/werk ben is het ook precies dát. We zijn in gesprek... Ik sta voor de eventuele toeschouwer geen kunstjes te vertonen, zo van: 'kijk eens wat ik hem kan laten doen...!'

Hopelijk komt er ooit een tijd dat er volledig vertrouwen/begrip tussen ons beiden is en dat we als 'maatjes' met elkaar om gaan. Dat is mijn enige doel en dus puur iets tussen hem en mij.

Huertecilla schreef op dinsdag, 26 april 2005, 11:10:


Klinkt goed allemaal! Ik krijg enorm zin in vakantie als ik dat lees..
Ik heb zelf al redelijk veel tijd buiten slapend doorgebracht. Een grondzeil maakt wel veel verschil voor je eigen comfort. Zonder is een stuk kouder en vochtiger, zelf met een matje.
Al aan hangmatten gedacht? Ze bestaan tegenwoordig in parachutestof (ook makkelijk zelf te maken trouwens) en ze zijn dus heel licht, geen koude of vocht uit de bodem, geen insecten, spinnen, slangen of andere bodembewoners :).. Als de temperatuur van de lucht 's nachts aangenaam is verkies ik een hangmat (+ regenzeiltje en slaapzak). Je kan ze ook makkelijk in een schuurtje of zo ophangen. Enige vereiste: palen, bomen, muurtjes.. ik weet niet waar jullie naartoe gaan maar op de steppe bv kom je er natuurlijk niet ver mee

Groetjes,
Elke

Pien, ik heb een vraag aan je.
Wat bedoel je precies wanneer je het hebt over het verschil tussen jouw paarden en "een reeds opgevoed ex-manegepaard, in zowel grondwerk als in rijden" en "of heb je een braaf ex-manegepaard dat al heel lang geleden, en bovendien door een ander, opgevoed is."
Mijn vraag is wat jouw beleving is bij dat "reeds opgevoede brave manegepaard".

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

ElkeW schreef op dinsdag, 26 april 2005, 12:01:


Dát was waarom we de oplossing in een tentstok zochten.... Zelfs één boom is hier al regelmatig een punt. De kans op een geschikt rostblok is groter en dan is de andere kant de tent.
Er zíjn wel bomen, hele bossen zelfs, maar niet altijd op dat punt waar een bivac wenselijk is.

Wij rijden gewoon vanaf het erf een paar dagen weg en terug. B.v. de warme bronnenbij Santa Fé zijn 4 dagen uit en terug, 5 met een dag daar.

Frans Veldman schreef op dinsdag, 26 april 2005, 11:25:


Beste Frans,

Heb jij de foto's bekeken? Ik ben benieuwd hoe jij het op zou lossen. Vooral voor heeft Ronja hele hoge hielen. en bij de linker voorhoef voornamelijk heel erg scheef. Ik heb er nog niets aan gedaan. Op de witte lijn laten lopen kan niet, want die heeft ze niet. Zo slecht is deze.

14 mei hoop ik naar jullie te komen voor de cursus. Ik ben wel benieuwd wat er gaat gebeuren! Beetje mooi weer zal ook wel gezellig wezen.

Hartelijke groetjes van Carla

Huertecilla schreef op dinsdag, 26 april 2005, 12:43:


Hmm.. het landschap werkt niet echt mee dus :). Kluisters? Kurkentrekker? Heb beiden met een vrij kleine pony geporbeerd, en dat lukte best. Maar ik weet niet of er van die kurkentrekkerdingen bestaan die een paard kunnen houden. Maar ja, als ik je rotsblokken hoor zeggen dan veronderstel ik dat het ook niet al te eenvoudig zal zijn om daar iets in de grond te schroeven..

Carla van der Deure schreef op dinsdag, 26 april 2005, 12:47:


Beoordelingen aan de hand van foto's is altijd wat tricky. Onder voorbehoud dus.
Ik denk dat het prima hoeven zouden kunnen worden. Ze lijken echter schots en scheef, maar op sommige foto's lijkt het erop dat als je de zool zou aanhouden je vanzelf bij een rechte hoef uitkomt.
Bij deze pony zou ik er eerst iemand bijhalen die even kijkt hoe een en ander in elkaar zit, dat corrigeert, en vanaf dat moment zou je het zelf moeten kunnen bijhouden.

Groeten,
Frans

ElkeW schreef op dinsdag, 26 april 2005, 13:29:

Nee, alleen een pen de grond in beuken gaat...enneh, al bedacht wat twee grondankers en een hamer wegen? Ook moet daar dan twee keer stevig touw aan.
Kluisteren is wat riskanter dan vastzetten hier met al de rotsen.

Is trouwens allemaal de revue gepasseerd en vooral de meelezers struikelen over de kluisters. Ik heb er zelf ook wat irrationeels tegen. De paarden zelf zijn er aardig handig mee

Nu even een km. of 8 walkabout met pielemans....