Esther schreef op zaterdag, 23 april 2005, 22:59:


Het ging over dominante merries als levensgevaarlijke roofdieren.
Voor je het weet roven ze met Kalasjnikows je hele hooischuur leeg!

Groeten,
Gregoor
P.S.: Er wordt echt véél te veel geluld over al dan niet conditioneren en over "wil mijn paard dit wel". Wanneer je moeite blijft hebben om je paard "dingen te laten doen die jij zelf wilt", dan moet je het maar eens achterwege laten om met je paard te werken/spelen/wandelen. Ik heb heel wat paardjes op een grote weide gezien, waar helemaal niets mee werd gedaan. Die zagen er niet happy uit. Eerder afgestompt.
Ik vergelijk het met wel eens met mijn eigen weerzin om te gaan joggen. Ik heb er nooit zin in.....tot het moment dat ik de eerste vijf minuten van het parcour erop heb zitten en lekker warm begin te draaien. Heerlijk bewegen. En dan dat voldane gevoel erna. Wellicht dat het bij paarden ook ongeveer zo werkt.
Oh ja, en over het zwiepen van de staart.......dat krijg je er echt niet "uitgedrild". Voor mij is het zwiepen van de staart een heel belangrijke indicatie voor allerlei dingen.

Afgelopen dagen al het een en ander over vermeld: Niet alle paarden zijn hetzelfde. Waar de een goed op gaat, is een crime voor een ander paard.
Wat de een leuk vindt, vindt de ander saai. etc, etc.

Voor de geïnteresseerden: Klausje heeft nog niet zo lang geleden een boek geschreven over, ik geloof, 26 te onderscheiden karaktertypen paarden, die ieder zo hun eigen voorkeur hebben wat betreft leren/trainen en wat betreft het karakter van hun mensenvriend. Hier wordt eens niet zozeer gekeken naar een indeling naar ras, maar naar karaktertypen. Best aardig om eens op deze wijze tegen paarden aan te kijken.
Opvallend is wel dat je bij een bepaalde paardenpersoonlijkheid vaak relatief veel paarden aantreft van een eenzelfde ras. De paardenpersoonlijkheid die Klausje "de eenzame" noemt bijvoorbeeld is relatief veel terug te vinden bij o.a. KWPN'ers en andere op een specifieke sport gefokte rassen.

Voordat nu allerlei mitsen en maaren komen......ja, ja......ook ik heb de nodige kanttekeningen. Neemt niet weg dat de insteek interessant is.

Groet,
Gregoor

We hadden het over domesicatie, nav het filmpje van Esther:

Knip

Sterker nog :
Ik vind het allemaal een zeer theoretisch gebeuren worden.
Stap eens uit je hoofd en ga eens in je gevoel (ik heb het niet tegen jou Gregoor) maar veel voorbeelden hier staan mijlenver uit de praktijk en ik ben nou eenmaal een mens van die praktijk....

Geen zin om te lopen? GEEN ZIN ?? En hem dan maar thuislaten?
Wil je gras - krijg je gras, wil je naar huis - mag je naar huis. Jaja.

Ik zie het al gebeuren in mijn groep van 8.

Daar ging mijn bericht van vanmorgen ook over, - de hele dag de tijd gehad om te verzinnen hoe ik het jullie moet uitleggen, en ik ben er nog niet achter.
Het ging over NH.

Laatste tijd krijg ik steeds vaker mensen hier die denken dat NH per definitie softy paardvriendelijk is waarbij je je paard niet eens meer mag corrigeren of hem plat gezegd 'de wacht mag aanzeggen'.

Oké : Geen zweep, geen sporen, geen bit, maar wil dat zeggen dat je paard nu zelf mag gaan bepalen wat hij wil doen ? Mag je hem niet meer aansporen en aan zijn hoofd omhoog trekken als ie het malse gras induikt tijdens het rijden of is dit een nieuwe vorm van goiing with your horse ofzo? Moet ik mijn paard opeens het gras uit clickeren , mag ik nu geen druk meer opvoeren ?

In mijn ogen is haast elke vorm van paarden trainen druk, want jij als mens en roofdier wilt iets van je paard gedaan krijgen.
Het paard vraagt er niet naar om dat perfecte rondje te draaien met de kont van je af, hij vraagt er niet naar iets om te duwen, weg te rollen of terug te brengen. Evengoed vraagt hij niet om die spin, roll-back of prachtige sliding stop.
Ik denk dat dit vermenselijking van de bovenste plank is en je puur egomatig kunt laten zien wattie nu alweer geleerd heeft.
Wat voegt het nou eigenlijk toe?

Ik zeg hiermee niet dat dit per definitie fout is , ik doe het zelf ook omdat het mij goed uitkomt, en omdat ik zonodig besloten heb dat een leven met paarden zo waardevol is dat ik er mijn geld mee wens te verdienen.

Maar als we het aan het paard vragen wil ie volgens mij veel liever lomp zijn, met zijn vriendjes vies in de modder liggen rollen, scheten laten en vooral veel fretuh.

In plaats daarvan zet ik hem onder druk door hem iets te laten doen waarvan ik bedacht heb dat dat zo goed voor hem is.
En ik ben zo vriendelijk mogelijk, ik hang geen bit in zijn mond, gebruik geen zweep, sporen of ander martelwerktuig, maar ik blijf wel die mens die iets van een dier gedaan wil krijgen!!!!

Soms wordt het me echt wat te soft hiero.
Groet, Pien

Frido schreef op zaterdag, 23 april 2005, 20:37:


Je kunt hier naar kijken; http://home.wanadoo.nl/srv3/page3.html.
Ik heb dit zo'n beetje als leidraard gebruikt, daarna gewoon werken zoals het mij leek.

En ik men met een bitless bridle, met een touwhalter nog niet geprobeerd, ik wil nl Egon's touwhalter uit proberen (moet het eerst nog knopen).

Loes

Spirithorses schreef op zaterdag, 23 april 2005, 23:56:


Heheh, eindelijk iemand met mijn gedachten.

loes

Esther schreef op zaterdag, 23 april 2005, 22:02:


Ja, maar niet van brievenbussen.
Ik begrijp niet zo goed wat nou het probleem is hoor. Katten zijn en blijven roofdieren, ondanks de domesticatie en de blikjes kattenvoer, en paarden blijven schrikachtige wezens die in onnozel straatmeubilair overal gevaren zien. Het lijkt me zo klaar als een kontje dat paarden vluchtdieren zijn, al komt dat in het ene ras wat sterker naar boven dan bij het andere.

Groeten,
Frans

Ja, ik loop er al langer mee om hier iets over te schrijven.

Wat ik zie is het volgende : Een helehoop theoretisch gepraat over hoe wij mensen denken dat een paard denkt en handelt, terwijl dit voor ieder paard anders is en je niet iedere methode kunt toepassen op elk paard.
Ik vind dit een toppunt van vermenselijking.

Wij mensen hebben lang geleden besloten dat we het paard zouden domesticeren (nee, het interesseert me niks wanneer dat was en welke therorieen daaraan vastzitten). Vervolgens proberen we nu met ons allen het dusdanig om te keren dat het paard zelf dit ook allemaal wil.

Ik geloof daar niet in.
Ook al denk ik dat ik blije paarden heb die graag voor mij werken
(met name 'wilde' buitenritten zijn big fun bij ons) , dan nog geloof ik dat dat paard daar misschien wel heel andere gedachten bij zal hebben.

Hij doet het, want hij is gewend en goedmoedig genoeg om zich aan ons aan te passen.

Ik wil mij veilig met mijn emmers voer tussen mijn 8 paarden kunnen begeven, zonder dat er één het in zijn hoofd haalt mij het licht uit mijn ogen te trappen waarvan ik weet dat het niet voor mij bedoeld was maar voor een lagere in zijn rangorde.

Ik wil dat wel eens zien van al die paardeneigenaren met één paardje dat op de manege staat. Wedden dat je er dan heel anders over zult denken?

Groet, Pien

Loes Scheres schreef op zondag, 24 april 2005, 0:01:


Same here. Voor mij is "natuurlijk" dat het aansluit op de natuur van het paard. Dus: hoe leert het paard het beste? Hoe kun je hem het beste verzorgen? Etc. Dat dit voor het dier ook het prettigst is is een prettige (en logische) bijkomstigheid, maar niet het primaire doel. Als het puur om het geluk van het paard zou gaan dan zouden we er niet meer op rijden, dan zouden we hengsten niet castreren, dan zouden we het paard geen truukjes aanleren (al dan niet met clickeren, Parelli, etc. maar direct de beloning zonder "tegenprestatie" uitdelen), etc. en dat zou onwerkbaar worden.
Op mij wordt ook druk uitgeoefend, dat ik op tijd belasting betaal, dat ik niet te hard rij, etc. maar dat staat mijn geluk niet per definitie in de weg. Ik zou niet weten waarom dat bij een paard anders zou moeten zijn.

Groeten,
Frans

Gregoor Lendfers schreef op zaterdag, 23 april 2005, 23:49:


Je ziet het toch zelf als je naar je paarden kijkt dat elk paard zijn eigen persoonlijkheid en karakter heeft : De één lijkt niet snel van zijn stuk te brengen, terwijl de ander al stuitert bij het zien van ene flapperding dat er gisteren nog niet was.

Daarom ook geloof ik gewoonweg niet in die ene trainingsmethode, ik leer dat van mijn eigen paarden : Waar druk opvoeren bij de een werkt raakt de ander zwaar beledigd en van de kaart. Ik denk dat de kracht van de mens daarin schuilt dit onderscheid te leren (en zien ) maken !

Wij hebben nu de paarden ingedeeld in 2 groepen :
De koudbloedengroep (niet van hun stuk te brengen) en de volbloedengroep, de stuitergroep, zoals we het ook wel eens plegen te zeggen.
Waarmee ik niet wil zeggen dat elke koudbloed cool is en elke volbloed stuiterig, maar er is wel een tendens hiernaartoe.

Ja, in de natuur zou het hele spul doormekaar lopen, maar wij zijn nou eenmaal allang niet meer de natuur met ons bijvoeren en hekjes.
De reden dat wij ze scheiden als ze in de paddock staan is dat de volbloeden veel drukker zijn en veel meer 'jagen' op dit relatief kleine opppervlak. In de wei loopt het hele spul bij mekaar.

Handige jongen die Klauzz, die heeft gewoon gebruik gemaakt van iets dat al heel lang bekend was. Maar je moet het wel willen zien, natuurlijk.
Groet, Pien

Spirithorses schreef op zondag, 24 april 2005, 0:18:


Vind ik ook. Vergelijk het met mensen (nee, geen antropomorfisme maar om te kunnen illustreren wat ik bedoel):
Stel je hebt een klas met kinderen. Er zit een timide jongetje wat altijd stilletjes in een hoekje zit. Als je wilt dat die een spreekbeurt gaat houden dan kun je het beste werken een beloning in het vooruizicht stellen, een positieve benadering dus.
Dan zit er nog een brutaal opdondertje in de klas. Ga je die belonen als hij het voor elkaar krijgt om een uur lang geen vliegtuigjes door de klas te lanceren enzo of zeg je "nog één keer en je krijgt strafwerk"?

Als je de benadering bij bovenstaande situaties omkeert wordt het lachwekkend. Toch zijn het allebei mensen. Blijkbaar is de aanpak afhankelijk van het individu, en of je iets juist wel of juist niet wilt aanmoedigen.

Wat dat laatste betreft: Schrikdraad (wat druk uitoefent) werkt vrij goed om paarden van de draad af te houden. Maar een beloning uitdelen wanneer het paard NIET aan de draad komt is iets dat nooit betrouwbaar genoeg zal werken om de paarden binnen de omheining te houden. Wederom moet je dus kijken WAT je wilt bereiken en daar de methode op afstemmen. Iedere methode heeft zijn sterke punten maar er is geen allesomvattende supermethode.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op zondag, 24 april 2005, 0:22:


Okay! Now we're talking!

Gregoor

Spirithorses schreef op zondag, 24 april 2005, 0:29:


Buiten het feit dat hij handig is, gaat hij wel wat verder. Hij kijkt niet zozeer naar koud en warm (of heethoofden haha!), maar probeert meer inzicht te verschaffen en te structureren. Ik heb er wel wat aan gehad, omdat ik mijn paard nu beter kan plaatsen. Vooral toen ik haar nog maar net had. Hierdoor veel "onhandigheid" van mijn kant in de omgang kunnen voorkomen. Tegelijkertijd verbazingwekkend hoe ze qua karakter bij me past!

Groet,
Gregoor
Pien, See you tomorrow! Verheug me erop.

Gregoor Lendfers schreef :

Neem je het boek dan mee?