De onderkant van de hoeven vet houden met uierzalf/vaseline hoor ik ook weleens.

Wieteke, ik vermoed idd dat het probleem met zijn hoeven te maken heeft. Hij is nu twee keer bevangen geweest; 1 keer in de winter 2 jaar geleden en laatst, toen hij een inhalator moest gebruiken ivm longproblemen.
Als cushingpatient en wat gedoe met de lever, is het doorgaans mogelijk dat het probleem bij zijn hoeven ligt (temeer omdat de andere paarden er geen last van hebben)
Maar de grote vraag is natuurlijk wat je ermee moet doen...

Ik wil toch even mijn verhaal kwijt of het nu aan mij ligt en ik echt zo'n Pennymuts ben zoals beweerd wordt.

Gisteren heb ik een dag meegelopen in een dierenkliniek, ik ben opzoek naar een baan en aangezien ik de landbouwschool heb gedaan en zelf 2 paardjes heb en er een vacature vrij is dacht ik waarom niet??
Dit is de ideale baan voor mij dacht ik idealistisch, een baan waar ik veel voldoening uit ga halen en daarbij een beetje bijdraag aan het herstel van die paarden die daar in behandeling zijn.

De dag begon om 8.00 uur, na een rondleiding gehad te hebben van een van de medewerksters begon ik met stallen uitmesten.
Rond een uurtje of 10 gingen we even aan de koffie en daarna weer wat opruimen , paarden hooi geven en het stalpaard van daar mocht in de paddock.

'S middags werd het pas echt interessant aangezien wij moesten helpen op de poli, voor mij erg leuk omdat ik daar zelf veel interesse voor heb (de Anatomie).
Het eerste paard kwam binnen en werd klinisch gekeurd een draver van 1 jaar, als hij goed wordt gekeurd kan hij de baan op over een paar maanden, huh pardon hij is pas 1!!!
De een na de andere draver werd aangevoerd voor goedkeuringen voor die ellendige sport.

Na 2 paarden te hebben begleidt (vastgehouden) voor de foto's ben ik even met een assistente in opleiding mee gaan kijken hoe wolfskiesjes werden getrokken bij wat een verassing ook een draver van 1.
Wolfskiesje zat erg vast en was in verhouding groot, na een minuut of 15 wrikken en trekken begon pony het zat te worden (verdoving begon naar mijn idee ook uitgewerkt te raken) en begon te trekken.
Nieuwe verdoving erin na voor mijn gevoel te lang ( 2 min) en weer verder naar de andere kant.

Ik weer terug naar de röntgenafdeling, daar was inmiddels een hengst gearriveerd die Ataxie had, 12 jaar erg mooi beestje.
Hij moest nog even voor de verzekering op de foto want die kop gaat er toch af en ach er zijn genoeg paarden (werdt er door de dierenarts gezegd) , ik was werkelijk met mijn oren aan het klapperen, wat is dit voor zieke opmerking, ondertussen keek hengst mij ook versuft en zielig aan uiteraard.
Bah!

Laatste draver van de dag werdt binnengebracht voor een keuring, was heel erg versuft van zijn roesje en stond niet stevig op de benen.
Dierenarts wordt boos want paard wil niet naar achter of naar voren en krijgt een paar tikken op het hoofd om wakker te worden.
Eerst geeft ze hem een flinke roes waardoor hij zo versuft is dat ie amper op de poten kan staan en vervolgens geeft ze hem een tik en wordt ongeduldig omdat hij niet wakker wordt
Bij ieder kniefoto werdt er een praam op de lip gezet, ik vroeg of dit niet pijnlijk was (domme vraag natuurlijk kreeg ik later te horen wij werken diervriendelijk en zijn wel een bedrijf, mijn god wat een vergissing van mijn kant ik dacht dat ik bij kon dragen aan maar voor mijn gevoel wordt er weer alleen aan geld gedacht)
Paardje met koliek dat eerder de dag binnen werdt gebracht liep rondje in de box en rolde (voor mijn gevoel pijn) heb dit gemeld en krijg als antwoordt ze verveeld zich en vindt het hier niet leuk

Ik had al een hekel aan paardenmensen en deze wereld en kan nu melden dat dit niet beter is geworden na gister en al zou ik de baan krijgen (wat mij zeer onwaarschijnlijk lijkt) zou ik hem niet eens meer willen.

Ben ik nou zo'n pennymuts die alleen (volgens diegene die mij aan moet nemen) paarden wil knuffelen en een beter leven geven , of is dit gewoon een rare manier van werken (zoals ik het zie) en wordt er geen waarde gehecht aan wat er überhaupt in een hoofd van een paard omgaat?

Sorry voor het lange verhaal maar moest het echt even kwijt.

Monique Meijer schreef op woensdag 12 december 2012, 8:55:


Deze berichten helpen enorm.. voor mij met Haflinger Joya. Ik moet écht aangeven. En dat verwar ik soms met heel licht aan de hulpen...niet aangeven dus.. er niet genoeg zijn..
Zo dadelijk maar weer eens heel goed in de gaten houden.. ze verschalken mij soms met de pisstand aan te nemen want dan staan we natuurlijk stil en hop daar gaat het hoofd het gras in... geen spatje te zien verder !
...of "ik moet hier aan deze plas nodig drinken" en als ik niet alert genoeg ben hebben ze zó het gras te pakken naast de plas..!
En ik ga nog wel regelmatig grazen met hen (haar; meervoud :) ) Laat maar een dik pak sneeuw komen, is dat groen even weg :)
Gisteren kwam de "handhaving" nog langs ...of ik die paarden wel onder controle had.
"Ja meneer ze zijn dat gewend"...even later gingen ze door het bos crossen!!!!!!! Gelukkig kwamen ze ook weer vanzelf terug ...pfff!

Myriam

Myriam schreef op woensdag 12 december 2012, 12:04:


Haha, Kim neemt Klaas vaak in de maling. Ze heeft het precies door wanneer hij niet oplet en ze maakt er dan grif gebruik van. Het begint heel onschuldig: Ze moet dan beslist even op de grond snuffelen en dan ineens opzij en zich vastvreten in het gras. Gelukkig is Kim een Shetlander, die krijg je nog wel uit de berm. Liltje is van een ander kaliber en heeft er veel voor over om dat groene sprietje te pakken te krijgen. Voorkomen is de enige manier.

Klaas leert het steeds beter Kim haar signalen op te pikken, al ging het laatst wat mis. Ineens een heerlijk rollende Kim midden op de weg. En laat de auto's maar wachten, als Kim jeuk heeft dan gaat ze rollen. Ze geeft dit natuurlijk al van te voren aan, maar je moet het ook net opmerken.

Ik zou daar ook niet tegen kunnen.

Ben ik even blij dat dit niet normaal is voor een kliniek. Ik ben inmiddels hier bij twee klinieken geweest, maar heb goddank hele andere ervaringen. Goed... dat dravers vroeg de baan op gaan, is een feit.
Dat eigenaars een paard wat 'stuk' is laten dood maken,is ook een feit.

Maar de dierenartsen in beiden klinieken gingen zeer zorgvuldig met de dieren om, met respect voor de paarden. Kan niet anders zeggen dan dat ze erg goed werden behandeld.

Het zou zo ook niets voor mij zijn, trouwens. Ook niet in een goede kliniek. Ik zou agressief worden van sommige eigenaars

Sandra van Bommel schreef op woensdag 12 december 2012, 12:33:


Ja dat ook ja, het feit dat het als een bedrijf wordt gezien vind ik eigenlijk al erg dat.
Nou moet ik er wel bij zeggen dat ik 4 dierenartsen aan het werk heb gezien en dat die meiden van de röntgen vooral erg onaardig waren en die kloteopmerkingen maakte.
Gelukkig heb ik wel met de eigenaren even kunnen praten en die waren wel aardig, dus dat is dan wel weer een pluspunt.
Maar bij nader inzien idd niets voor mij, ben te zachtaardig voor dit werk, gelukkig maar.

Als je nog een stage/meeloopperiode overweegt en niet aan je directe omgeving gebonden bent, zou je ook eens net over de grens in België kunnen kijken.

Jaren geleden (gelukkig) ben ik met mijn pony hier geweest: http://www.dierenhospitaal-visdonk.nl/paard.aspx , en ik vond de manier waarop ze daar met zowel mens als paard omgingen heel anders (veel sympathieker) dan in Roosendaal, waar ik later ben geweest.

Vanuit Zeeland gaan ook veel menselijke patiënten naar klinieken in België omdat ze de patiëntenzorg daar als veel vriendelijker ervaren.

Wieteke schreef op woensdag 12 december 2012, 13:15:


De pest is natuurlijk dat je er als eigenaar niet bij bent over het algemeen, en ik ben een dag mee gaan lopen omdat ik die baan graag wilde en zag dus veel meer (de eigenaren wachten netjes in de wachtkamer totdat ze geroepen worden dat het klaar is).
Helaas ben ik wel gebonden aan de omgeving hier (koophuis, paarden etc)
Ben wel blij te horen dat het beter kan en soms dus ook gaat!

Nou ja, dat ligt er dus aan. De keren dat ik in de kliniek was, was ik overal bij. Uitzondering was de opname van billy en de leverbiop. Geen idee hoe ze daar met hem zijn omgegaan, maar hij was redelijk bang voor prikken en ze hadden daar best vaak moeten prikken om de ader te vinden (helaas een standaard probleem bij hem) en ik verwachtte een drama toen hij hier weer moest prikken. Maar hij was gewoon rustig en voor zijn doen braaf. Helemaal geen angst of paniek. Dat zegt mij toch veel over de manier waarop het in de kliniek is gebeurd. Zouden ze daar lomp met hem zijn omgesprongen, dan had ik hier een probleem gehad, want het is een heel gevoelig beestje.

Maar goed... voor ieder ander onderzoek, röntgen en alle andere dingen, ben ik gewoon bij geweest. Is hier ook absoluut gebruikelijk,.

Ik kan nog niet vertellen of alles goed blijft liggen op de lange duur, want wij hebben ons pad pas een paar weken... maar wij hebben bovenop het worteldoek (ligt op 20 cm diepte) eerst grote stenen gestort, toen kleine steentjes en / of grof zand...
Die grote stenen houden (zeer waarschijnlijk) het worteldoek op zijn plek. Alleen zand lijkt mij inderdaad minder geschikt (en veel duurder).

Even voor je gevraagd aan een bevriende bekapper die in't noorden van de USA leeft en met vrij veel sneeuw te maken heeft. Je kunt proberen de hoef in te vetten met bijv. hoefvet, zonnebloemolie, bakspray, Vaseline... Je moet dan even kijken in hoe vaak je dat moet herhalen op een dag dat schijnt per paard te verschillen... Soms helpt het om te zorgen dat het paard een stuk rots of beton tot zijn beschikking heeft zodat ze zelf de ballen eraf kunnen trappen maar niet alle paarden leggen die link... Of het paardje hoefschoenen aandoen.

Succes hoor!

Hahaha...ja, die kennen we ook... Snacken onderweg! Je zou bijna denken dat ze thuis niet genoeg te eten krijgen
Die van het nep-pissen om eten te kunnen snaaien kende ik nog niet, da's wel slim hahahaha.
Dat van die heg, oh dat zie ik de Tinker die ik hier ken ook zo doen. Laat hem een stap de richting uit doen die hij wil... En het is bal hoor...

Die had ik dus niet verkeerd opgepikt, dat van die ingebakken gewoontes... Hekjes platwalsen is een minder leuke vast geroeste gewoonte trouwens. Jessup (Tinker in kwestie) heeft prima door hoe sterk hij is... De eigenaar heeft nu dan ook speciaal "tinker-bestendig" hekwerk rond de wei staan...