Piet schreef op dinsdag 13 november 2012, 11:54:
> e m kraak schreef op maandag 12 november 2012, 20:29:
>> e m kraak schreef op zondag 11 november 2012, 14:54:
>>> Bijvoorbeeld, de 'drukfasen' van
Parelli zijn een schoolvoorbeeld van
>>> dreiging met voorwaardelijke straf (= verhoogde magnitude p+).
>> krijgen. Het zit allemaal echt heel systematisch in elkaar, echt geen
>> rocketscience en je kunt er veel meer mee dan een kunstje leren
>
>
Clickertraining is simple, but nut easy! om met Bob Bailey te spreken.
Zo, zei 'ie dat?
Geen spat moeilijker of makkelijker dan met een stokkie op een paardenreet meppen, zou ik denken op grond van dat het behaviouristisch operante model weliswaar open maar toch symmetrisch is (r tegenover p, + tegenover -). Plastisch uitgedrukt, maar het maakt qua betekenis geen drol uit of je dat meppen nu heel zachtjes doet of niet; het simpele feit dat ervoor geweken wordt toont aan dat het aversief voor het paard is tenzij je mij kunt demonstreren dat er een gecontroleerd-begrepen leerproces naar een cue-concept aan vooraf is gegaan.
Daarentegen zou meneer Skinner, denk ik, beweren dat straffen juist veel moeilijker is op grond van zijn heel degelijk uitgezochte researchresultaten en ik ben geneigd hem zeer serieus te nemen.
Aan de dagelijks praktische kant echter lijkt het straffen als manier van paarden dingen laten doen die je wilt makkelijker, maar ik denk ondertussen te snappen waarom dit abusievelijk zo lijkt:
Het is een appelen met peren vergelijken omdat het om twee totaal andere processen gaat, op grond van van elkaar verschillende bewustzijnsperspectieven op de abstractieladder van Korzybski (dat gaat over het bewustzijn van de betekenis van betekenis: "je weet niet wat je niet weet" en invalide gelijkstellingen: "de kaart is niet het gebied". Met "Ceci nést pas une pipe" (1928/29) waarmee zijn 'surrealisme' als ervaring van de beschouwer in feite dichter bij realisme was, was Magritte zijn tijd vooruit aangezien Science and Sanity pas in 1933 werd gepubliceerd).
Het enige dat een paard bij aversieleren moet leren, in alle denkbare meer of minder verfijnde varianten, is hoe het onaangename stimuli zoveel mogelijk kan doen verminderen of ontwijken. Het hoeft dus totaal geen weet te hebben van waar het, gestuurd, mee bezig is of wat de bedoeling van de bestuurder is. Dit ontwijk-concept komt een paard als vluchtdier als het ware aanwaaien hetgeen het succes van de 'methode' verklaart; een overkoepelend concept wat toegepast wordt van western tot FEI-dressuur waarin het paard alleen maar moet leren dat het gebruik moet maken van de 'open deur', daar door trial en error en vervolgens habituatie bedreven in wordt. Methode tussen '' omdat ik zo langzamerhand redelijk overtuigd ben dat de hanteerders er van evenmin enige notie hebben van waar ze mee bezig zijn.
Het grote verschil dat suggereert dat beleren anders dan met aversieleren moeilijker is maar feitelijk vergelijk onmogelijk maakt is dat een paard dat toevallig bij iemand terecht komt die onderwijzen en begrepen communiceren leuk vindt veel en veel meer leert, via klikker of andere vergelijkbare operante routines maar ook in toenemende mate uit zichzelf omdat het leert te leren. Zo kun je zelfs ook nog leren 'paardrijden', want ze vinden het in de regel niks erg dat je op hun rug zit.
Tot zover de beleving van paardmans, waarvan ik vermoed dat die veel objectiever is dan de beleving van hun mensen. Want die mensen denken dus dat ze hun paard van alles leren met behulp van een beetje, of heel erg, treiteren en zeer doen. Ik hoop zojuist uitgelegd te hebben dat dat, denk ik, wrsch niet zo is. Wanneer, bijvoorbeeld, een springruiter denkt een paard beter te leren springen leert het paard feitelijk alleen maar beter pijn en ongemak te voorkomen, heeft totaal geen weet nog belangstelling voor de bedoeling van die ruiter.
Sorry mensen, ik had dit moeten teruglezen vóór verzenden want het zijn wel mijn gedachten, maar wel heel stijltechnisch belazerd opgeschreven :/
Warboel
