Nou, Arcootje blijft me toch voor raadselen zetten

Gistermorgen heb ik zijn hoefjes ook even nagelopen, zaterdag had ik de andere drie al gedaan. Bij Arco lukt dat alleen als je hem 's morgens voor het voeren zijn halster omdoet en hem meteen vastzet, anders is 'ie zo weer vertrokken en onbereikbaar. Hij liet zich vrij gewillig bekappen (er hoefde maar een miniem randje af), terwijl John bij zijn hoofd zat en hem plukjes hooi gaf.
Over het algemeen laat Arco zich dan de dag erna niet flessen en kan je hem helemaal geen halster omdoen. Maar vandaag pakte ik zijn halster en dat van Lotte van de haak en kwam de kleine banjer meteen bij me staan en stak zo zijn snuit in het gat
Ik ben even met hem aan het targetten geweest, ook nog voor het voeren, zodat 'ie een beetje trek had. Eerst op mijn hand; die raakte hij heel voorzichtig en vanaf zo groot mogelijke afstand aan. Toen het beter ging heb ik de target stick gepakt. Zijn belangstelling was wel heel snel weg, maar het begin is er.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op maandag 27 februari 2012, 9:48:


Ik kan me goed voorstellen dat een paard je kan laten zien dat je iets anders uitstraalt dan dat je bijvoorbeeld vraagt en dat je daar aan kan werken. Maar ik vind de kloof tussen paard en mens wel erg groot, vooral ivm verschillende emoties die meespelen.

Hoe ga je daar dan mee om? Hoe kun je via een paard leren met dat soort emoties om te gaan als paarden bepaalde emoties niet vertonen. Juist die menselijke emoties/belangen maken het toch moeilijk leiding te geven?