Aoife Berserik schreef op maandag 12 december 2011, 20:50:


Dat is toch al best een eisenpakket denk ik zo? Ik had vergelijkbare eisen hoor! Alleen kon ik niemand vinden die niet traditioneel was met paarden. Ik vond dat op zich geen probleem, maar heb daarom wel afgesproken dat zij niet op mijn paarden reed. Zij heeft wel grondoefeningen gedaan via natural horsemanship en gelongeerd, daar zag ik weinig mee mis gaan.
Voor mij is het echt een must dat iemand weet wat hoefbevangenheid inhoudt. En hoe dicht dat altijd onder de oppervlakte aanwezig is bij onze IR pony. Mijn ervaring is dat (onbekende) mensen zijn strenge menu vaak niet zo serieus nemen, totdat hij ineens niet goed meer loopt . Dan is natuurlijk het hek al van de dam. Was dus ook bij onze laatste vakantie, en toen heb ik allerlei adviezen moeten mailen vanaf de vakantiebestemming om erger te voorkomen. Zo zonde is dat dan! Want ik baalde er echt van op vakantie.
Daarnaast was er ook nog een inbraakpoging bij ons gedaan in onze schuur waardoor we 's nachts in Turkije ineens alarm kregen op onze telefoons. Dan zit je hart ook in je keel. We hebben de oppas wakker moeten bellen (had nog niks in de gaten), en zij heeft alle lichten aangedaan in huis, en vanuit huis het alarm uitgeschakeld. Ze durfde natuurlijk niet de schuur in om te kijken of alles goed was (ze was alleen) en heeft ons de rest van de vakantie steeds laten weten via mail hoeveel schrik ze had en hoe beroerd ze zich vaak voelde. Ook dat was niet leuk, zo kon je " thuis" ook niet ff loslaten en gewoon genieten van een welverdiende en zeldzame vakantie. Dat was dus geen geslaagde vakantie wat opas betreft .

Groetjes Jolanda

Zo heb ik wel eens voor gehad dat er een dier stierf terwijl ik aan het oppassen was. Een geitje. Niet mijn fout trouwens, maar het blijft rot.
Het was de eerste dag van de oppasperiode en voor vertrek had iemand het beestje nog per abuis groentenafval gevoerd dat eigenlijk voor de mesthoop bedoeld was.
Dus de dag daarop kom ik in de voormiddag toe om de dieren te verzorgen en vind dat geitje jammerend, liggend midden in een modderplek, onderkoeld met een opgeblazen buik.
Uiteraard meteen een DA opgetrommeld en het diertje op een droge beschutte plek gelegd.
Nog geprobeerd om het dier te redden, maar tevergeefs. DA wilde haar uiteindelijk inslapen, maar voor de spuit erin zat, was ze al weg.

Nu ging dit over een geitje en werd er door de eigenaar nogal nuchter over gedaan.
Maar stel je voor dat dit gebeurd met iemands teergeliefde paard?
Dan vraag ik mij af of je wel 'juist' kan handelen. En of je niet altijd als de zondebok gaat eindigen?
Dat je er eentje vindt met koliek bijvoorbeeld en er beslissingen gemaakt moeten worden. Terwijl je de eigenaar zo snel niet kan bereiken. Met andermans dieren neem ik geen risico. Maar niet iedereen gaat daarin even ver. Dan heb je misschien achteraf gedoe over DA-rekeningen. Of vindt men net dat je toch te lang gewacht hebt of...

Daarom, als vriendendienst met duidelijke afspraken vind ik 1 ding.
Maar voor vreemden gaan oppassen, moet je je volgens mij niet aan wagen zonder bepaalde dingen verzekering technisch te regelen en eventueel in een contract vast te leggen.
Want hele vriendelijke en lieve mensen kunnen opeens erg lelijk doen bij verdrietige gebeurtenissen of als er financiële belangen bij komen kijken...

Jeetje wat een verhaal, nee ik snap dat je dan niet lekker gerust met een cocktail op het strand ligt.
Heb idd een flink eisenpakket, dat komt doordat ik zo'n muts ben met mijn dieren (vooral de paarden dan).
In januari moet ik ook een week hier op iemands paarden passen, van te voren gaat hij mij het een en ander uitleggen 1 paard is n.m vaak hoefbevangen en doet het niet zo goed hier in het Franse.
Dus dat wordt ook heel goed opletten!
Overigens ga ik daar niet in huis zitten, het is voor mij niet zo heel ver dus 1x p.d ben ik wel een uurtje of 3, 4 bezig met dat beestenspul

Moniek schreef op dinsdag 13 december 2011, 1:47:


Ja, dat is wel zo, vanaf het moment dat hij weer voor me staat staan die oren weer netjes rechtop.

Martina schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:07:


ja, dat is het moment om actie te vragen.


Daar moet ik eens op letten

Martina schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:07:




Liltje heeft zondag nog een kennis de stuipen op het lijf gejaagd. Zij moest en zou Liltje een kusje op haar neus geven. Op haar kus-geluid deed Liltje snel een stap naar haar toe met oren in de nek, rollende ogen en een gevaarlijk opengesperde mond. Ze schrok zich dood en wilde en stap achteruit doen, maar het was al te laat. Ze had midden in haar gezicht een zanderige, plakkerige paardenkus te pakken.

Liltje zeer tevreden dat ze het doelwit getroffen had, de kennis erg verwonderd dat ze niet gebeten was door dat "gevaarlijke" paard.

Spirithorses schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:42:


Hier hetzelfde, en de ouwe rotten leren de nieuwelingen dat er niks aan de hand is... Frodo vond het laatst toch wel boeiend hoe een hond een doodgeschoten konijn (of haas) naar zijn baas apporteerde. Je zag hem aan Nexor en Pav vragen of het geen tijd was om te gaan lopen, maar die hadden nog wat grasplukjes gevonden en negeerden hem compleet, waardoor hij ook maar bleef staan...


Mooi is dat! Als wij vertrekken voor een ritje, wachten ze ook tot we op de baan zijn... Voor ons is dat ook oké.

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:05:

Christel Provaas schreef op maandag 12 december 2011, 20:58:


het belangrijkste wat ik van SRL weet is dat het werkt. Iedereen kan het spul uitproberen, vind je het niks laat je het, vind je het goed, blijf het gebruiken.

Soms denk ik dat het handiger is om iemand te vragen die niks van paarden weet. Als je dan begint over de gevaren van hoefbevangenheid of weet ik veel, dan denk ik niet dat ze zo snel op eigen houtje gaan "doen wat het beste is".

Ik heb ook al enkele keren op paarden van kennissen gepast, en ondanks dat ik het niet eens ben met een aantal dingen waarop zij hun paarden verzorgen, doe ik het wel zoals zij vragen. Ik vraag wel altijd of ik ze zo lang mogelijk samen buiten mag laten, en dat mag wel (zij weten hoe ik er over denk). Maar als zij 's nachts hun paarden binnen willen, dan doe ik dit ook, hoewel de buitentijd dan zo lang mogelijk gerekt wordt . En dat weten ze ook, van de buren die zien dat ze veel meer in het weitje staan.

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:05:

Ik vind het wel boeiend, al die verhalen...

Ik zat namelijk met hetzelfde, vooral met de kleintjes. Als ik met hen werk, en dan mn het volgen, liggen de oortjes ook tamelijk plat naar achteren. Toch zijn ze er als de kippen bij om mee te doen. Vooral het nieuwe kleine minibuldozertje.

Ik vroeg mij af wat ik fout deed...

Heb wel interesse in een wat uitgebreidere verklaring van de stelling van christel

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:34:


Leuk om te lezen, hier ook zo met ons manneke Ik vroeg me ook al af of hij soms slecht gezind was als hij mee moest lopen...
De merrie doet het opvallend minder...

Hoi,

Ja, neem het paard zo veel mogelijk mee naar buiten...

Maar ga ook zo nu en dan met 'm binnen spelen (grondwerk) om in een vertrouwde omgeving aan het vertrouwen en de focus te werken.

Buiten moet je in het begin inderdaad geen dingen vragen. Gewoon lopen, snuffelen, kijken, ontdekken, de tijd nemen om aan alles te wennen; er is ZO VEEL wat nieuw is : geuren, echt daglicht, bomen, blaadjes, wind, geluiden, alles is anders !

Als "je" (het paard) meteen rondjes moet rennen of oefeningen moet doen in een omgeving waar je je niet op je gemak voelt krijg je de kans niet om aan die omgeving te wennen...

Geef 't paard de tijd et de ruimte (zeker geen strak touw !) en alles komt goed.

Dit is afhankelijk van het paard, maar met die van mij zou ik het persoonlijk zo doen: 1) samen dingen onderzoeken met halstertouw (jouw kalmte kan 'm helpen)
2) als het paard echt op zijn gemak is in die omgeving kan je 'm los laten in de bak (in de buurt blijven, kijken en genieten) zodat hij ook alleen op zijn gemak is in die omgeving
3) dan pas "werken" = grondwerk of anders.

Afhankelijk van leeftijd en vroegere ervaringen kan het wel lang duren... aan de mens om zich aan het paard aan te passen (deze keer).

Succes ! enneh het boek Paard Natuurlijk is natuurlijik altijd een goed verjaardags/ kerstcadeau...
Lenneke

Ja het blijft toch wel iets heel lastigs, op vakantie gaan als je paarden/dieren hebt

Ik ben me er zelf heel erg van bewust dat een van mijn paarden tijdens onze afwezigheid ziek zou kunnen worden op zelfs overlijden. Die keuze maak je zelf, dat dat zou kunnen gebeuren, als je besluit om op vakantie te gaan vind ik. Bij ziekte heb ik liever dat er 1x te vaak de veearts wordt gebeld dan te weinig (noodnummers liggen altijd klaar). En mocht de prognose heel slecht zijn, dan hoeft geen enkel dier te lijden totdat ik weer terug zou zijn van vakantie. Ik ga er dan ook vanuit dat een oppas alles heeft gedaan wat op dat moment kon. De situatie is dan al rot genoeg voor beide partijen.

Verzekeringstechnisch hoeft er volgens mij niet zoveel te gebeuren, zolang je WA verzekerd bent, in geval er iets stuk gaat ofzo.

Ik denk dat een goede voorbereiding met respect en begrip voor elkaars wensen en goed vertrouwen toch echt de sleutel zijn tot succes. Liever uitgebreid de tijd nemen om alles goed door te spreken, te laten zien hoe alles werkt, dan dat je iemand maar "voor de leeuwen" gooit. En dan nog is niet alles te voorkomen. Maar ik ga er wel vanuit dat een dierenoppas hart heeft voor de dieren waarvoor gezorgd moet worden. Als ik daar geen goed gevoel bij zou hebben, dan hoor ik gewoon lekker thuis te blijven en het zelf te doen .

Groetjes Jolanda