Ik snap best dat mensen hier sceptisch over zijn maar er is wel wat voor te zeggen dat ze zich tot dit forum richt zodat ze meer kan leren over het paardenwelzijn, dat is ook de reden waarom ik op dit forum zit.

Verder is heeft NL in mijn ogen veel te softe wetten qua straffen, als er zoals nu een dierenpolitie is moet het in mijn ogen zo aangepakt worden als in Amerika (animalcops), de boetes die ze hier verstrekken of de taakstraffen zijn een lachertje!
Ik hoop dat dat ook een keer verandert.

Aoife Berserik schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 20:27:


Ik vind de USA nu precies niet zo een prettig en lichtend voorbeeld, waar zo ongeveer 10% (!!!) van de bevolking in de bak zit, meest voor pietluttigheden of perceptionele "vergrijpen".

joop schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 19:23:


Ik ook!

Hier de mijne dan.

Zoals sommigen misschien gelezen hebben heb ik mijn connie Paddy ruim een jaar alleen gehouden. Hij kwam geheel onverwacht op mijn pad, en het lukte net aan op tijd een veld voor hem te vinden, maar samen bij een ander paard? Niemand die daar van wilde weten. Hij stond wel naast een ander paard, maar ik voelde me er echt niet goed bij. Verder gezocht naar een plek waar hij wel gezelschap had, maar het mocht niet baten. Dus besloten op zoek te gaan naar een tweede pony dan, en na een aantal teleurstellingen is uiteindelijk 5 september Murphy, een jaarling Welsh/New Forest-achtig hengstje erbij gekomen. Eigenlijk ook weer een beetje onverwacht, ik ging kijken voor een wat oudere ruin, maar ik smolt voor deze kleine met z'n eigenwijze kop!
Ik heb het risico genomen 2 onbekenden bij elkaar te plaatsen en te hopen op een goede uitkomst. Ontzettend spannend!
De introductie ging echt supergoed, dus ik was helemaal enthousiast, maar Paddy had het er de dagen erna toch ook moeilijk mee. Hij leek wel contact gestoord, snuffelen, en weer wegjagen, proberen te groomen (ben woord kwijt, aan de schoft knagen?) maar dan opeens hard doorbijten. Murphy lijkt het allemaal niet te deren, dat eigenwijze koppie zit sterk op zijn schouders!
Inmiddels gaat het heel erg goed met ze, al zijn ze nog steeds weleens raar met elkaar.
Meestal staan ze samen te grazen, maar soms toch ook ver uit elkaar. Vaak kunnen ze uit dezelfde bak eten, maar soms stuurt Paddy Murphy toch weg. Achter elkaar lopen is zo goed als onmogelijk, wie achteraan loopt schijnt wel in de staart van degene die voor loopt te moeten bijten! Het lijkt niet gemeen, volgens mij hebben ze daar echt lol in. Maar afgelopen woensdag is de eerste keer dat ik ze uitgebreid heb zien groomen zonder dat het in een stoeipartij uitmondde!
Paddy gaat prima op ritjes zonder Murphy, na de eerste 200 meter heen en weer roepen loopt hij vrolijk onder me verder. Maar laatst bracht ik hem eens alleen naar het dagveld, kijken hoe dat zou gaan. De wandeling ging zoals gebruikelijk na 200 m de rust wedergekeerd, maar toen ik hem in het veld had gelaten en wegliep om Murphy op te gaan halen werd hij gek! Rondrennen en en het halve dorp bij elkaar roepen! Dus maar haast gemaakt met Murph halen, en dat ze elkaar in het zicht hadden roepen alsof ze elkaar in jaren niet gezien hadden. Hup, Murphy door de poort, en wat denk je? 1 snuffel en een brom: en allebei met de neus het gras in... Waar nou al die drama voor was?!

Ik hoop dat ze echt vrienden voor het leven worden, zou ze geen van beidde meer willen missen.

Nooit meer een paard alleen! Nooit meer naar het veld om dan 1 koppie al bij de poort te zien wachten, nu lekker 2 paardjes die altijd blij naar de poort komen, maar soms echt relaxed hun tijd ervoor nemen. Het leven is zo slecht nog niet, zo samen in het veld.

Buck is in het wild opgegroeid en erg sociaal. Hij kan bij elk ander paard en neemt altijd de leiding op een rustige manier. Geen ander paard probeert dat te betwisten.
Cadiz is vermoedelijk alleen opgegroeid, want hij lijkt een andere taal te spreken en is eigenlijk asociaal te noemen. Hij kan bv niet groomen, wendt zich met platte oren af. Daardoor laat Buck zijn pogingen tot lichamelijk contact op den duur achterwege.
Toch staan ze soms te 'bekvechten' of elkaars snuit af te lebberen.
Wanneer Cadiz mentaal goed in zijn vel zit, mag hij van Buck zijn hooi meeëten. Ik vermoed dat hij zich op zulke momenten het meeste als een normaal paard gedraagt. Dit is eigenlijk het laatste anderhalf jaar permanent zo. Ze staan overigens vaker wel dan niet in elkaars buurt, maar ik denk dat dat niet zozeer vriendschap is, maar gewenning, of gedoging, het is 'beter dan niks'.
Voordeel is dat ik rustig met de een kan wegrijden zonder dat de ander door het lint gaat. Eén in de wei en de ander in de paddock.
Buck had liever een andere kameraad gewild zoals zijn vorige shetkameraad, maar zo is het nu eenmaal niet. Voor Cadiz is dit een kans om jeugdknakjes enigszins te overschrijven en daarvoor heeft hij de perfecte leermeester ontmoet.