Gisteren zijn we fijn met Lily en Kim op pad geweest. De kinderverjaardag in onze straat was wel een uitdaging voor Lily. Kim liep er gewoon langs, wel even kijken naar al dat gekrioel, maar niet de moeite waard. Lily liep eerst ook gewoon door, maar plotseling voelde ik haar verstarren: ze bleef als een blok staan en begon te trillen. Een jongetje met een brede glimlach kwam zwaaiend met een takje naar Kim toe en vroeg of hij haar mocht aaien. Lily had alleen oog voor het takje, begon te piepen en onrustig te trippelen, ze wilde het liefst omkeren. Ik kon haar gelukkig gerust stellen en ze bleef staan, wachtend totdat het kereltje klaar was met aaien (Kim haar staart en achterbenen werden geaaid, want de voorkant is eng, daar zitten tanden...
) Met Kim kun je dit doen, maar ik heb het kereltje wel even uitgelegd dat dat eigenlijk niet de bedoeling is. Zijn vader vond het volgens mij maar onzin, want onze paarden zijn "lief"......
Het kereltje wilde Lily niet aaien, die vond hij te groot. Lily vond het al lang wel best dat hij op afstand bleef. Toen verscheen nog een kereltje op een driewieler luid brullend "Auch aaaaiijjjjjj". Zijn moeder kon nog net voorkomen dat hij zo tegen de achterbenen van Lily aanreed. Ik vond het zo langzaam genoeg, de rest van de kinderen zwermde onze kant op met de hoop dat er ritjes gemaakt konden worden. Liever maar weer verder, ik wilde graag nog een stukje verder met onze dames en niet eindigen op een kinderverjaardag. Dit was een goede les voor Lily. Zien dat Kim geaaid wordt door een kind met een stokje, terwijl zij er niets om geeft en er is niets met haar zelf gebeurd. Over een paar dagen wil ik een buurmeisje met stokje vragen mij te helpen met Lily, zodat ze ziet dat de combinatie kind + stokje niet automatisch slaag betekent.
Ons uitstapje is verder lekker ontspannen verlopen. Lily heeft er steeds meer plezier in. Grote landbouwmachines zijn niet eng en worden nieuwsgierig bekeken. De Duitse versie van de spandoeken "Wij gaan weer naar school" worden volkomen genegeerd, we zijn er ook onderdoor gekomen, niets aan de hand. Rennende kinderen achter een heg zijn interessant maar niet eng. We hebben een heel stuk gedraafd, Klaas rende met Kim de ene keer voorop, dan weer achter ons aan. Lily draafde mooi rustig, ondertussen ontspannen om zich heen kijkend. Kim genoot ook, liep keurig mee, pastte haar tempo aan die van Klaas aan en deed voor de verandering geen kunstgreep (even in je achterwerk knijpen bijvoorbeeld met ondeugende oogjes).
Onderweg nog twee brommers tegengekomen. Lily laat ze nu gewoon passeren. De tweede brommer dacht erg galant te zijn: uitzetten, wachten tot we bijna bij hem waren en dan zich zelf met roeiende bewegingen voortduwend langs de damens. Nou, dat vonden ze wel erg vreemd. Kim was er door gefascineerd en wilde er wel even achteraan. Lily wist niet hoe ze dit moest plaatsen en besloot er maar geen aandacht aan te besteden. Hij had beter gewoon langs kunnen rijden. Ach, hebben ze dat ook gezien.
Ik vond het wel heel erg hoe Lily op de combinatie kind + stokje reageerde. Wat hebben ze in hemelsnaam met haar uitgespookt op die kindermanege...
Monique
Warboel
