ik heb daar ooit met studie naar staan kijken bij een paardenmelkerij. Gemolken worden was hun beloning.
In de melkerij zelf was een deur rechts voor erin en een deur links voor eruit. Aan de achterkant van de rechterdeur een rij paarden. De melker wist me zijn ogen dicht wie er binnen kwam als hij die deur opende. Altijd de zelfde volgorde. Alleen als er een nieuw paard bij kwam was het een paar dagen nogal "patat" Maar zodra onderling bepaald was waar de nieuwe hoorde in de rij was dat weer opgelost.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Als ik ze iets met emmertjes voer heb ik ook bijna altijd de zelfde volgorde. Beetje afhankelijk van de stemming van het paard dat het bazigste. Is deze te laat en te lui (onderlip op z'n knieën ) kan het wel es variëren. Dit paard houdt absoluut niet van 'dat drukke gedoe'. Dus als er een paard is dat te veel opwinding veroorzaakt corrigeert ie die door 'm een eind weg te zetten "kalm aan, en rap een beetje" . Heel handig voor mij, zo'n maatje. Bij hem is het altijd veilig en als ik bv. de wei open doe voor ze zorgt hij er ook voor dat de anderen rustig op een afstand staan te wachten, hij staat dan kalm voor de poort te wachten tot ik 'm open heb. Alleen z'n jarenlange maatje, de laagste in rang (als het tenminste gaat om iets dat niet zo boeiend is voor 'm) mag een hoop van 'm, zoals toch samen door de poort naar de emmer

Piet schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:03:

Maar zodra onderling bepaald was waar de
Het zijn en blijven heerlijke dieren en met respect behandeld zijn het heerlijke zalige dieren en met respect en begrip behandeld zijn het heerlijke zalige dieren vrienden en met respect en begrip en liefde behandeld zijn het heerlijke zalige vol vertrouwen dieren vrienden !

En een 'beest' wat mishandeld is geweest en dan je zijn vertrouwen vrijwillig geeft

Dan begrijpt men misschien waarom er zelfs nog geen stok in het veld komt te staan, ze krijgen van mij geen stok meer te zien. Zelfs mijn winterwandel stok niet. Ik glibber en slide wel door die wei hoor.

Marianne Gomes schreef op maandag 15 augustus 2011, 7:35:



Heel verhaal, een gewoon antwoord zoals: "Oh, ze staan hier in vrijheid he, zonder afrastering en als ik wil dat we ze toch nog in de buurt houden, moeten we wel iets verzinnen om ze daartoe te motiveren".

Is het zo raar dat ik jouw (en andere, ik lees ivm tijd lang niet alles) verhalen niet allemaal lees en het daarom niet wist? Lijkt me niet
--
Ilona

Marianne Gomes schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:35:


dat is helemaal niet nodig. Je kan bij mishandelde paarden gerust de wei in met een stok, met een eind touw, en ook uiteraard met een halster en een touw. (in jouw geval benaderen in het veld.) Paarden zien lang van te voren wat je van plan bent en associeren al gauw de stok of touw niet met geweld. Het is beter paarden rustig weer aan de aanwezigheid van atributen te wennen, zo krijg je geen onverwachtte reacties. Je kan stokken en touwen immers ook voor leuke dingen gebruiken.

Marianne Gomes schreef op maandag 15 augustus 2011, 12:35:


Ik heb Lily wel bewust met stokken geconfronteerd. Mijn Liltje stond te trillen van angst en probeerde zich te verstoppen als ik in beeld verscheen met een simpele bezem. Na een bijna ongeluk waarbij ze achteruit een kanaal inliep uit angst voor een vrouw die in haar tuin aan het harken was, heb ik maandenlang allerlei stokken bij me gedragen. Ik wil niet dat mijn paard zo'n verschrikkelijke angst heeft voor alles wat op een stok lijkt en dan als een kip zonder kop alleen maar weg wil. Wat moet ik dan als ik onderweg iemand tegen kom met een wandelstok, die hem groetend in de lucht steekt, of een persoon met een paraplu. Alleen al de aanblik van iemand met een bezem op een oprit, was voldoende om haar volledig bezweet te krijgen, trillen als een rietje en dan ook nog dat vreemde piepen van haar erbij. Gaat gewoon door merg en been. Ik wil eigenlijk niet eens weten wat er met haar uitgespookt is.

Ik loop nog steeds met allerlei stokken rond en raak Lily overal aan, leg mijn zweep over haar rug, steek hem tussen haar benen door en wapper door haar staart. Er wordt gewoon niet gestraft met stokken, die zijn er om vliegen weg te jaren, als verlengstuk van mijn arm, om even lekker te krabben, dat heeft ze nu eindelijk door. De volgende stap is een stokje onderweg meenemen, eerst tijdens een wandeling, om steekvliegen van haar kont te halen, daarna terwijl ik erop zit.

Er zijn hier veel mensen die met van alles en nog wat wapperen als je even een gesprekje onderweg hebt. Ik heb al eens gehad dat er met een bezem richting mond gewezen werd: he, dat paard heeft geen bit in. Of even met een bezem over de hoeven vegen: wat een grote smakkers. Vreemde gewoonte, maar schijnbaar heel normaal in dit dorp en ook niet met verkeerde bedoelingen. Bij een paard als Lily echter erg moeilijk in het begin.

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 15 augustus 2011, 13:14:

Ja, zou ik ook doen. Het enge moet juist niet meer eng worden. Je weet inderdaad nooit wat je onderweg tegen kan komen.

Nee, moet je eigenlijk niet aan denken brrr. Ik sleep ook altijd van alles mee over de wei of over het erf om te kijken hoe de nieuwe reageren op verschillende voorwerpen. De plastieke bladerhark was wel zeer in trek. Maarliefst 50 vingers die je lekker op je rug krabben hahaha. Kwam erachter dat je daar fantastisch mee kan krabben, het voelt ook wel lekker op je eigen rug hihi. De 'vingers' geven genoeg mee om volledig paardenergonomische krabtool te hebben
We hebben hier niet zo veel steekspul meer tijdens ritten, maar ik heb wel es nagedacht hoe je een soort van uittrekbaar ding maakt waarmee je tijdens de rit de buik (of hoofd) van je paard muggenvrij kan maken (en in je broekzak past). Soort handje dat dan de bocht om gaat aan een antenne Kromme takken met nog wat blad eraan werden aangevreten, "oh lekker, dank je"
Na ja, dat heb ik echt nog nooit mee gemaakt. Bizar om met een bezem zo te wijzen. Zie het al voor me "hé je hebt geen bril op", en flats, een bezem in je gezicht hahaha...
Hoe gaat dat tegenwoordig? Nog een hevige reactie of al een stuk minder?

Hier hetzelfde hoor. Als ze ergens bang voor zijn, speel ik daarmee.
Laatst moest ik ff in de wei zijn en had zo'n wapperende regencape om- Doodeng, vonden ze.
Dus heb ik daar een spelletje van gemaakt. Zijn ze daar ook weer aan gewend. Handig toch

Hetzelfde met stokken en sticks etc. Het kan erg lastig zijn als ze dat eng vinden, dus ik zou ze er toch aan willen wennen. Je zal anders maar eens een opaatje met wandelstok tegen komen, die even naar het paard wijst om te vragen wat het voor een beestje is
(Maak je hier echt wel mee)
Lastig als je paard dan meteen flipt.

Ondanks dat ik de stick in wintertijd/etenstijd wel eens dreigend heb gebruik, zijn onze paarden er om de dooie dood niet bang voor. Ik kan er als een dolle mee zwaaien in de wei. Boeit hen totaal niet.