Frans Veldman schreef op donderdag 11 augustus 2011, 14:39:


Dit soort 'ja maar'-scenario's komen bij mij ook altijd op. Ik kan me voorstellen dat je bij dit voorbeeld met wachten of het gebruik van een target veel kunt doen. Maar er zijn situaties waarbij ik echt niet kan verzinnen hoe ik zonder druk zou kunnen werken. Stel: mijn pony mag per dag 2x een uur op een volle wei. Na het uur is haar buik nog verre van vol, en er is geen enkele beloning die ze lekker vindt dan het gras waarop ze staat. Ik vermoed dat je dan eerst (niet op het gras) een heel betrouwbare reactie op en cue voor 'hoofd omhoog' moet hebben (die je m.i. door shaping heel gemakkelijk drukloos kunt aanleren), zodat dat ook een vast patroon is geworden. Maar wordt dit op een gegeven moment zo'n automatisme voor het paard dat het ook z'n hoofd zal optillen terwijl het staat te eten (en dus weinig baat zal hebben bij de beloning die daar tegenover staat)?

Sandra van Bommel schreef op donderdag 11 augustus 2011, 15:37:


Het is waarschijnlijk ook niet voor niets dat ze bij Parelli pas (in elk geval publiekelijk) voer als motivator gingen gebruiken toen Linda en de wat flegmatiekere Remmer een grotere rol gingen spelen.

Ik heb ook vanaf het begin voerbeloning gebruik (heel wat anders dan clickeren uiteraard). Ik wil ook graag wat enthousiasme zien als mijn koudbloeden braaf hun rondjes doen, en met alleen rustpauzes als beloning krijg ik dat niet voor elkaar. Plus dat het ook veel fijner voelt om bij het aanleren van dingen als achterwaarts en zijwaarts ze ergens 'naartoe' te zien werken in plaats van ze ergens van weg te laten lopen. Vooral het zijwaarts naar me toe vond ik een probleem. Druk aan de andere zijkant van haar lijf begreep m'n pony niet en ik wilde niet nog meer druk gebruiken. Ik heb het toen maar laten rusten, en later bood ze het een keer toevallig aan op een volte en zat het er met behulp van wat korrels voer zo in .

Onbewust heeft Dibble het achterwaarts gaan volgens mij ook via een soort van shaping geleerd, realiseer ik me nu. Begon met het krabbelen van haar staart in de wei, waarbij zij achteruit ging lopen als ik een paar passen achteruit deed. Daarna onbwust op cue gezet door er een armgebaar aan te koppelen.

Het is echt niet zo dat je als clickeraar nooit 'nee' zegt.
Ik school mijn honden nu ook om met de clicker, maar als er eentje vlees van de tafel zou willen jatten, ga ik niet met targets rondrennen, maar roep ik gewoon 'nee'.
Als een paard dwars door mij heen zou willen walsen, reageer ik hetzelfde als Letje.
Gewoon een kwestie van nuchter verstand.

Maar ik doe dat niet in combi met clicken. Het is niet zo dat ik 'nee' roep tegen de hond als hij vlees wil jatten en dan click en beloon voor het niet jatten.
Dat zou gewoon nergens op slaan voor de hond, of erger... ik beloon hem dan voor zijn poging.

Kortom... een stuk nuchter verstand komt ook hierbij kijken.

Egon noemde dat ook al in verband met zijn hengst.

klopt wieteke. Alleen was die voorbeloning voor mijn koudbloeds niet voldoende. Ze waren super ongemotiveerd. Voer werd graag in ontvangst genomen, maar daar wilden ze liever zo weinig mogelijk voor doen.

Nu merk ik dat er eindelijk weer enthousiasme in komt en ik merk dat ze veel minder behoefte voelen om niet te luisteren.

Nou ja, eerlijk is eerlijk... ik vind het ook gewoon leuker zo.
Ik heb gewoon weer lol in de training. En daar gaat het voor mij om

Van mij hoeft echt niet iedereen te gaan clickeren.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 11 augustus 2011, 16:09:


Nuchter verstand heeft er niets mee te maken. Laat ik het anders zeggen, wat voor jou nuchter verstand is, is voor mij koele en zo zorgvuldig mogelijk vooropgezette berekening (want ik hou niet van p+ omdat ik weet wat er allemaal aan mogelijke bijverschijnselen aan vast zit), waarbij ik voor een oplossing gekozen die een gelijke magnitude genereert als die mijn hengst veroorzaakt (dat wint dus niemand; ik hoef niets te winnen en hij kan niet winnen).

Sandra van Bommel schreef op donderdag 11 augustus 2011, 15:37:


Beide zijn onontkoombaar een taartpunt uit operant conditioneren.
Clicker is een veel betere methode, als je je tot een taartpunt beperken wil, dat lijkt me wel evident. Het is de enige mij bekende "methode" (methode bedoeld als gericht op het werven van een breed lekenpubliek) die zich onderscheidt van alle andere door een bewust proberen vermijden van straffende stimuli.
Ik ben geen clickeraar, ik ben operant conditioneerder om het zo maar te noemen en snap dat dat te ingewikkeld is om als "methode" mee aan te vangen. Daar komen effecten in tijd (latentie en geheugen) ook nog bij... wat mij vooral interesseert is dat gedrag en leergedrag als deel daarvan eigenlijk een exacte wetenschap zijn en berekend kunnen worden, letterlijk bedoeld, precies als in 1=1=2.

e m kraak schreef op donderdag 11 augustus 2011, 16:30:


1+1=2 dus

joop schreef op donderdag 11 augustus 2011, 13:02:



daarom schreef ik ook : "elke zichzelf respecterende ruiter"

Precies mijn punt! Het ging hier erover dat je ipv met fase 1 begint, dus het minimale wat je nodig zou kunnen hebben, nu van een begin met het maximale uitgegaan wordt. Vandaar mijn voorbeelden van zweep laten zien en Don die nog altijd smoelen trekt als ik hem leid met halster en leidtouw, omdat hij vroeger is mishandeld met een bit- pardon- een western lespaard was.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Frans Veldman schreef op donderdag 11 augustus 2011, 14:39:


Weet je, Frans, het is leuk om te vernemen dat jij ondertussen je eigen versie van "parelli" bedacht hebt en/of aan het bedenken bent.
Niet alleen sta je ondertussen al heel anders (nog niet correct nmm maar dat laten we even in het midden ) tegenover de fasen strategie maar ook herinner ik me nog levendig dat er volgens jou (en parelli) geen groter beloning denkbaar was voor een paard dan met rust gelaten worden (hetgeen gewoon impliceert dat er even niet getreiterd wordt!) in tegenstelling tot dat ingewikkelde snoepjesgeven.