Peet schreef op woensdag 20 juli 2011, 8:54:


Schreef ik ook al, geloof ik... ik rijd soms ook bitloos. Zoals het me uitkomt.
Angel, die nieuwste aanwinst van mijn zusje bijvoorbeeld, heeft nog steeds geen eigen hoofdstel en zijn zadel vind ik een crime. Als ik hem steel, kruip ik er doorgaans alleen met een touwhalster en zonder zadel op. Ik ben daar heel makkelijk in eigenlijk.
En Angel heb ik zo'n 9 jaar geleden zelf met alleen een touwhalster in gereden, dus dan denk ik daar al helemaal niet bij na.
(Alleen moet ik de volgende keer onthouden dat het misschien niet zo'n strak plan is om na maanden niks doen een vrolijke Angel van de wei te vissen om er dan buiten mee te willen galopperen met alleen een touwhalster. Auch... )
Charly loopt altijd op een bosal. Dus als ik daar op ga zitten, ook al geen bit.
En Pête loopt buiten zowat uit zichzelf. Bij haar hoef ik alleen te passagieren en af en toe even te vertellen of ze links of rechts moet, dus daar maakt het inderdaad ook niet echt bij uit. Vertrekken en terugkomen doet die buiten grotendeels op stemcommando's. (Moet ik oppassen dat ik niet te enthousiast 'ja' tegen haar roep. )
Maar wat jij schrijft over verschil voelen etc... En dat je bitloos opeens een eenheid zou vormen, wat met bit niet zou kunnen etc... dat kan ik eigenlijk niet beamen. Ik word daar niet emotioneel van ofzo, als ik daar bitloos op zit. Het doet mij eigenlijk weinig.
Misschien dat andere mensen dat wel worden omdat ze er een bepaalde waarde aan verbinden en daarom een ander gevoel hebben?

Ans Jondral schreef op woensdag 20 juli 2011, 10:12:


Met voelen bedoel ik niet emotioneel worden.
Het lijkt me ook sterk dat wanneer mensen hun paard zonder bit rijden, dat ze dan telkens weer emotioneel worden. Voor bitloze ruiters is het namelijk heel normaal dat ze niet (meer) met ijzerwerk samenwerken en communiceren.

Ans Jondral schreef op woensdag 20 juli 2011, 1:05:


Er is ook vergelijkend anatomisch onderzoek waaruit blijkt dat driekwart van de slachtpaarden trauma door bitten vertonen. Ik heb daar zelf nog niet het origineel van gelezen maar geloof ongezien dat een goede patholoog-anatoom het in 90+% wel kan uitmaken. Soit.
Afgezien daarvan loop je voorbij aan Skinner; de enige mogelijke stimuli die je door middel van een bit kan veroorzaken zijn p+. De p van punishment en de p van pijn. Ik heb jullie op dit forum eindeloos verveeld met "skinner"... Bij frequente bit-toepassing stijgt de drempelwaarde voor magnitide dan ook logischerwijs oftewel (in paardenmenstermen): het beest wordt "hard in de mond". Dit fenomeen gebeurt altijd en per definitie, bij de een uiteraard meer dan bij de ander wat af hangt van hoe vaak er hoe hard aan het bit getrokken wordt.


Ik ben nogal een anti-gelover
Ik ga met je mee in het feit dat paarden allesbehalve van chocola gemaakt zijn; dat ze zelf zonder blikken of blozen flinke rukken aan hun bit veroorzaken voor een hap gras. Maar toch doet dat niet af aan zowel de pathologische als biologische bevindingen.
Mijn indruk van jou is dat je geen dierenbeul wilt zijn. Denk er dus nog eens over, wat je met een bit technisch precies aan het doen bent, welke stimuli je veroorzaakt, wat het beoogde effect is en of het beoogde overeenkomt met de werkelijkheid. Wat wil je wanneer hoe aan je paard communiceren, hoe kun je je paard op de beste manier iets leren als je de paardenwereldmores uit je hoofd zet en het "probleem" onbevangen, vanuit wetenschap, benadert?

Piet schreef op woensdag 20 juli 2011, 7:34:


Gelukkig zijn Shires niet zo sterk
Overigens hebben de reacties op Bokt (het is net een eng ongeluk, je wilt niet kijken maar doet het toch) me zojuist tot mijn 36e reactie verleid. Verdorie!