e m kraak schreef op zondag, 20 februari 2005, 4:02:
> Het ernaast staan is niet voor mij bestemd, en ik leg
> bewust de lat vaak zo hoog als ik denk dat mogelijk is zonder
> totaal de plank mis te slaan.
> Vroeger heb ik er genoeg naar mijn zin wel naast gestaan, en
> vond dat een voor mij te frustrerende bezigheid.
Maar dat komt omdat je de hele wereld tegelijk wil redden, Egon. Je kan niet al het paardenleed van de wereld op je schouders dragen, je kan alleen maar verschil maken voor één paard - en één mens - per keer.
> Valt jou dan niet op dat paarden veel sneller leren (ik zeg niet
> méér of abstracter leren, maar gewoon dat wat wel paard-relevant
> is véél sneller door hebben dan mensen)?
Natuurlijk. Paarden zijn veel slimmer in het paard-zijn dan mensen. Mensen zijn veel slimmer in het mens-zijn dan paarden. Bij mensen zit te veel in de weg om helder te kunnen zien, ze staan letterlijk en figuurlijk te dicht op hun paard om het vanzelfsprekende te zien. Ik sta ook te dicht bij mijn eigen paarden, trouwens.
> Heb je geprobeerd het veulen dat zijn veilige hokkie niet uit
> durfde door een ander paard naar buiten te laten roepen? Kwestie
> van de deuren open laten staan
Niet altijd, Egon. Je hebt mensen én paarden die zo in de war zijn dat ze niet door de deur kunnen, zelfs al staat ze open. Ze denken dat ze te breed of te hoog zijn, ze durven niet, ze hebben slechte ervaringen daarbuiten, binnen is het warm en veilig en bekend. En er zijn veel meer mensjes gezellig bij elkaar in stalletjes dan daarbuiten - , iedereen houdt elkaar in het oog doorheen de tralies.
Opletten dat je geen mensenhater wordt, hoor Egon
. Er loopt best goed volk rond, daarbuiten
.
met vriendelijke groeten,
Inge
Warboel
