echt griezelig hoor:

http://www.gezond24.nl/video/bekijk/meerderheid-kinderurologen-tegen-jongensbesnijdenis-.htm

Peter Donck schreef op donderdag 21 april 2011, 9:51:

Die draad vind ik inderdaad de beste optie, in elk geval op onbekend terrein. Ik weet wel de windrichtingen te onderscheiden, maar daar heb je doorgaans niet zoveel aan.

Ik heb een paar vragen

Mijn Bandido is inmiddels écht hengst. Hij wordt eind juni 3 en hij is helemaal bezig met zijn hormonen momenteel. Gelukkig is het echt een ontzettend lief dier en goed te corrigeren, maar wel temperamentvol en gevoelig. Een beetje licht ontvlambaar dus soms

Er zijn een aantal dingen waarvan ik ineens dacht, geen idee hoe ik dat aan moet pakken.
Ik wandel met hem samen met een merrie waar hij helemaal weg van is (echt mr en mrs in Love zijn dat, staan uren samen aan de rand van de omheining te suffen met elkaar, roepen elkaar, enzovoorts). Loop ik voorraan, dan gaat dat echt perfect. Hij is gefocussed op mij en de omgeving. Als ze erg dichtbij komt dan hinnikt ie wat naar d'r en reageert wat onrustig, maar verzet bijna geen stap. Gaat ook gewoon lekker staan grazen en ik kan hem heel makkelijk afleiden en iets vragen.
Maar als ik achter haar aan loop (met meters afstand), pfoe, das echt een ander verhaal.
Nou vraag ik me af, is het nou echt heel gemeen van mij om hem achter die mooie merriebillen aan te laten lopen?
Trainen jullie dat soort dingen ook met jullie hengsten? Kun je dan volledige gehoorzaamheid eisen? Of is dat echt de kat op het spek binden en vragen om problemen?

En, in hoeverre mag jullie hengst zich uitten? Bandido kan erg reageren op andere paarden, met name als zijn merrie mee is natuurlijk. Maakt zich groot, staart in de lucht, hinikken. Zolang hij netjes met mij mee loopt (zoals hij nu doet) vind ik dat geen probleem, maar ik hoor van veel mensen dat ze dat direct corrigeren, om te voorkomen dat het erger wordt.
Ik neig een beetje naar de 'klaus manier', het paard mag zich trots tonen, maar met respect voor mijn ruimte en ik bepaal waar hij heen gaat. Maar ja, ik ben geen Klaus en ik moet wel binnen mijn eigen kunnen blijven handelen.

Hoe dan ook vind ik het ook niet de bedoeling om elke uiting nou meteen de kop in te drukken, en heb ik ook niet het idee dat dat met hem zo'n goed idee is. Ik vind het juist fijn dat ik kan zien wat er in hem omgaat. En het voordeel van dat hij zich makkelijk uit, is dat het 20 meter verderop ook weer helemaal over is. Ik ben een beetje bang om dan met een 'paard op spanning' rond te lopen. En hij is al zo gevoelig. Als ik iets met hem heb gedaan waar hij zich op moest concentreren en ik zet hem terug in de wei, dan moet ie eerst tien minuten rondracen om te ontladen, ondanks dat hij dus erg meewerkend is geweest en het korte sessies zijn.

Ik ben ook gewoon erg benieuwd naar verhalen van de ervaringsdeskundigen Altijd leuk om verschillende ideeën te horen. Natuurlijk zijn hengsten ook gewoon paarden, maar er is zo weinig te lezen over hengsten die natuurlijk gehouden worden. De situaties zijn niet te vergelijken met die van mij. En bovendien zou ik door sommige artikelen bijna denken dat ik één of andere killing machine heb staan!
Ik merk toch dat het andere dingen van mij vraagt dan met mijn merrie en dat zijn motivatie soms ook heel ergens anders ligt dan die van een ruin of een merrie

Gaat het om de pony waarvan hoevenfoto's staan? Als hij blijft toonlanden, gaat die scheur nooit weg. Ik zou de hielen fiks verlagen; die lijken op de foto teveel lengte te hebben.
Toonlanden is slecht; het kan hko.htm">hoefkatrol veroorzaken. Je zou alleen de reden moeten vinden; die kan soms ook liggen in een gevoelige straal of hielen.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

nee dat is een ander paard een ijslander achtig dier en ik al vanmiddag mijn paard even fotograveren.

Stephanie Pots schreef op donderdag 21 april 2011, 7:12:


Zelfstandig paard

Hier ook richtinggevoel van 'n poffertje....
Maar goed dat we dan paarden met ingebouwde GPS hebben he?

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Christel Provaas schreef op donderdag 21 april 2011, 11:29:


nee, en je hebt bovendien altijd wat handjes zand nodig hé om die te bepalen,
op den duur rij je beter rond met een karretje

Ik denk, dat je als mens gefrusteerd wordt maar dat je als paard alleen maar vindingrijk wordt......
Wat is nou 20 minuten? IK denk: ga erbij weg (breng niet je frustratie over) en kom na 2 uur weer eens kijken: wedden dat hij een methode heeft gevonden (dan wel om gras te eten, danwel om het ding volledig te slopen ).

2 uur zonder eten is niet zo'n probleem hoor: schade is zo weer ingehaald!

Laat ze maar wat pielen, vervolgens geluk hebben dat er een sprietje door komt en daar weer van leren met een perfecte beloning: daar kunnen wij niet tegen op klickeren!! Wat is nou 20 minuten op een leerproces?

Groet Bianca

Peter Donck schreef op donderdag 21 april 2011, 9:51:


Dit keer heb je echt helemaal gelijk Peter

Dat rechts links heb ik zelfs op mijn rijexamen geflikt en nog was ik geslaagd

En Hans wist het al wel met die Grietje ...

Wat een interessante vragen.
Ik ben ook wel benieuwd naar de antwoorden.

Ivm wat je schrijft over achter de merrie aan te wandelen. Dat zou ik inderdaad niet doen.
Vroeger was mijn vaste wandelmaatje een dekhengstje. Mijn merrie stond naast hem op stal en op de weide, dus die 2 waren ook helemaal verliefd.
En ondanks dat, was hij altijd zeer goed hanteerbaar in de buurt van mijn merrie.
Meestal reden we gewoon naast elkaar, vaak zelfs met hun buiken bijna tegen elkaar. En hij bleef altijd braaf tov mijn merrie. Maar je moest hem zeker niet achter haar aan laten lopen. Dat was echt problemen zoeken.
Waarschijnlijk ook omdat hij een dekhengst was, maar hij zou zo op haar gesprongen zijn.

Stephanie Pots schreef op donderdag 21 april 2011, 7:12:



Het paard van mijn man kan dat ook, zelfstandig de weg naar huis terug vinden. Dwars door het struikgewas etc. Gelukkig geen enge grote weg waar ze overheen moet. Onderweg werd naar de stal/weide werd mijn man gevraagt of hij zijn paard kwijt was. Hij liep daar eenzaam en alleen met cap en rijbroek door het bos te wandelen, ze waren Cheyenne al eerder tegengekomen

Toch even reageren - mijn vader (Bless his soul) was 83 woonde in het bejaardentehuis - had zijn linkerarm gebroken en dat is nooit meer geheelt, hij was ook praktisch blind en had emphesyma.

Vraagt hij de zuster die hem kwam wassen of ze dat velletje even terug kon trekken want hij wilde dat er even goed gewassen werd .... Moest mijn zus op het matje komen want er was gelijk een rapport gemaakt dat hij een vies oud mannetje was en onacceptabele dingen vroeg van de zuster ... als dat zo door ging moesten we hem verplaatsen........?????

Sieta schreef op donderdag 21 april 2011, 11:32:

Zolang je niet heel zeker van je paard en jezelf bent zou ik 'n hengst nooit strak achter 'n merrie laten lopen. Waarom onnodig risico lopen?
Toen Catcher nog hengst was heeft Conrad dat eruit getraind. Maar dit is waarschijnlijk dus niet wat je wilt lezen. Conrad is van mening dat HIJ de leider is.
Als zodanig is het dus Conrad die het recht heeft om naar merries te brullen en niet het paard. Het hengstengedrag, dus mooi maken, brullen, showen etc.etc. dooft idd. dan uit. Althans, als je met zo'n paard aan de hand loopt he? Los, in de weide of zo... is dat gedrag er natuurlijk nog wél.

Als je hengst normaliter goed meewerkt en ook respect voor je heeft kan ik eerlijk gezegd geen reden bedenken waarom hij zich niet zou mogen laten zien.
Misschien werkt de 'Klaus' methode wel perfekt voor jullie beiden.
Jij kent je paard het beste, als het goed hanteerbaar is.... doen wat je gevoel je ingeeft lijkt mij.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ans Jondral schreef op donderdag 21 april 2011, 12:59:
> Meestal reden we gewoon naast elkaar, vaak zelfs met hun buiken bijna

Maar ik kon het weer wél, met m'n appie-hengst. Moet ik er wel bijschrijven dat dit een goed sociaal paard was, mét vaak de gelegenheid om vrij te dekken.
Die zag er de noodzaak ook niet van in om misbruik te maken van 'n geboden gelegenheid.
Allemaal van die dingen die je pas veel later beseft... ik had zelfs niet het idee dat ik op 'n volle hengst reed. Hooguit beetje gemompel als er in zijn ogen iets interessants voorbij kwam... meestal waren het trouwens Friezen!!
Helemaal waus van Friezen...

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Marianne Gomes schreef op donderdag 21 april 2011, 13:15:


Beetje kortzichtig van dat tehuis zeg......Zelf nog aktie ondernomen?