Isapaardje schreef:



Een ijzer is nooit strict noodzakelijk. Een ijzer is strict onnoodzakelijk.
Een bekapper die toch denkt in termen van oplossingen met een ijzer is geen natuurlijke bekapper maar op dat moment een hoefsmid.
Of gewoon een bekapper. Maar geen natuurlijke.
Het gaat om de denkwijze.


Waarom niet? We hebben het hier over natuurlijk bekappen, en we willen dat duidelijk is wie dat wel doen en wie niet, of wie alleen maar de term natuurlijk gebruiken omdat dat beter staat bij de massa.

Stel, je hebt geen ervaring in natuurlijk bekappen en je laat zo iemand komen bij je paard en die iemand zegt : Ja, kijk, ik ben wel een natuurlijke bekapper maar voor dit probleem moet je echt wel even een tussenoplossingsijzer hebben", hoe zou jij het vinden als je achteraf hier hoort dat dat ijzer helemaal niet nodig geweest was? Dan zou je je toch flink bij de neus genomen voelen omdat hier op de site wel staat dat die bekapper 'natuurlijk' werkt.....
Ik ben blij met de scheiding. Nu kunnen mensen zelf beslissen hoever ze durven gaan.....
Groet,Pien

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:20:

Met respect voor ieders mening, maar ik vind het wel een verhaal van ik denk en ik vermoed. Om er 1 punt uit te nemen.
Wat versta je onder een natuurlijke weide? Is dat een wei die zo arm is dat gras er bijna niet meer kan groeien en dat daardoor allerlei (on) kruiden op schieten? Die kunnen dan ineens wel al die mineralen uit de grond halen die het gras niet kan? En Pien weet je waar brandnetels groeien? Op met stikstof overbemeste grond! Hoe meer stikstof hoe gelukkiger de brandnetel is! Nou dat zit zat in kunstmest hoor!
Dat we nu gaan twijfelen over de waarde van het voer waarop generaties paarden in prima conditie en veulens net zo groot als de ouders groeiden heeft nmm maar 2 oorzaken. De geweldige marketing van de voederfabrikanten, het inspelen op onze moedergevoelens, kind eet je bordje leeg want anders wordt je niet groot en sterk want cornflakes en King Corn zijn zo goed voor je. Plus het inzicht dat een eenzijdige overbemesting van onze weides misschien wel eens een tekort aan bepaalde voedingsstoffen zou kunnen geven. Ha, nou niet moeilijk hoor, er zijn bemestingssupplementen zat die sporen van alleswatjemaarnodig hebt in je gras brengen.
Maar wat dacht je van het stoppen met het gebruiken van kunstmest en je gecomposteerde paardenmest op je wei brengen en hiermee aan het percentage organische stof werken zodat je bodemleven weer een kans krijgt?
Het bodemleven zorgt omzetting naar voor de plant opneembare stoffen. De zon, de bodem, het paard zelf en de plant zorgen voor alles wat een paard bij groeizaam weer nodig heeft.
Zoals het al eeuwen gegaan is.
Piet

e m kraak schreef op zaterdag, 19 februari 2005, 23:32:


ja


Zijn ballen is hij inderdaad al zo'n beedje kwijt (worden steeds kleiner)
Hij gedraagt zich hetzelfde als alle ruinen er om heen. Niks van ook maar een spoortje hengsten gedrag.

jasja schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 21:36:


Ik ken het probleem, dat hadden wij ook met Cherokee. Die draaide zich al bij het hek om en spurtte terug naar binnen. Of door het bietenveld, of ze draaide zich bliksemsnel om tijdens een galop. Ik noem het huisnijd en we hebben het zo goed als helemaal weten op te lossen.
In iets minder dan een jaar tijd.

In de eerste plaats bleek later dat Cherox nog nooit alleen weg was geweest. (Wij hebben haar vanaf maart vorig jaar).
Daarbij kwam zij van een eigenaar die bang was als ze dat deed, dus ze had geleerd er goed weg mee te komen. Eigenaar ging dan terug en zette haar weer op de wei.Dat hoef je natuurlijk maar één keer te doen he....
Bovendien was ze nog niet vertrouwd met ons en al zeker niet met de omgeving.

Hoe we het opgelost hebben: tijd, tijd en nog eens tijd.

Eerst veel grondwerk in de bak, alles op dezelfde manier en op dezelfde volgorde, zeer consequent en niet te lang. We zijn niet van het terrein afgegaan totdat we zagen dat ze wat minder paniekerig was en op ons ging vertrouwen.
Na weken van grondwerk had ze meer vertrouwen in ons.

Toen gaan wandelen aan een halstertje (niks bit) en haar tussen de andere paarden in laten lopen.
Met name achteraan was ze erg paniekerig (er kon vanalles komen).
Intussen wist ze dat ze ons kon vertrouwen en kon ze zich al een beetje overgeven als het allemaal erg bedreigend voor haar werd.
Ik weet zeker dat ze teruggerend zou zijn in die eerste keren, ik moet zeggen dat ik haar in die tijd nog niet eens naar huis liet kijken.

Wat we steeds hebben gedaan is hetzelfde saaie rondje gelopen totdat ze het kon dromen. Haar drang om naar huis te rennen is zo heel langzaam wegge-ebt omdat ze op ieder moment wist waar ze was en ze ook wist dat ze zo weer thuis zo zijn.
Dat ook hebben we een paar weken gedaan.

Vervolgens rijdend hetzelfde, zeker 2-3 maanden en nooit een andere weg gekozen.Altijd ook ik als ruiter op haar. Niemand anders.
En ik maar tegen haar kletsen....
En toen zomaar op een dag wilde zij voorop. Aan de lange teugel.
Een heel stoer moment was dat.

En ze gaf het zelf aan toen ze eens op ontdekking wilde gaan op een ander paadje. En via dat andere paadje weer naar huis.
De kring die we liepen werd steeds groter.

Inmiddels hebben we een stoer paard dat overal voorop gaat, waar we beginners op kunnen zetten, die zelden nog naar huis wil rennen. Ze is wel nog een postduif met een kompas. Waar je haar ook loslaat : Ze weet altijd feilloos de weg naar huis.

Nooit terug naar huis laten rennen, ook nu niet. Nooit.
Want dat kan niet met haar.Dan loop je kans haar kwijt te raken.

Gisteren was de bekroning op mijn werk: Tijdens het van paard wisselen met de groep op een buitenrit liet iemand de teugels van Cherokee los en ze maakte aanstalten om naar huis te rennen.
"Die ben ik kwijt, dacht ik, en de ruiter kan naar huis lopen".
Het was prachig te zien dat ze daarover ook nadacht, maar toch koos voor de groep. Ze kwam zo naar me toe toen ik haar riep !!!!!!!!

Zal niet altijd zo blijven gaan, ze heeft ook haar k*t momenten en doet alle poging om er vantussen te gaan, het probleem is dat je dat niet altijd op voorhand aan haar kunt zien, ze reageert ineens heel snel, maar dat van gisteren heeft me toch wel laten zien dat we op de goede weg zijn.....

Ik zou er helemaal nog niet aan denken als ik jou was, om alleen met jouw paard naar buiten te willen gaan. Hebben wij in het jaar dat we Cherokee nu hebben nog niet één keer gedaan, omdat we weten dat ze er nog niet helemaal klaar voor is. Als het één keer fout gaat vrees ik dat ik terug bij af ben.
Geef het tijd, het meeste is gewoon kwestie van wederzijds vertrouwen en dat moet je niet overhaasten maar opbouwen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.....
Groet, Pien

In het wel of niet krijgen van OCD zit ook een zeer aanwezige factor van erfelijkheid in. Een andere grote factor is niet de beweging (hoewel dat wel meespeelt) maar het feit dat er tegenwoordig geen paarden meer worden gefokt maar kastelen. 'Wilde" paarden zijn meestal zo 1.40 - 1.50 groot. De gemiddelde KWPNer steld tegenwoordig niks meer voor als ie niet minstens 1.70 is.

Dan is de kans dat er iets fout gaat tijdens de verbening van zo'n 20 cm extra wel stukken groter. Toch groeit een deel van de veulens over OCD heen. OCD is aanwezig maar hersteld zich in de eerste 6 maanden van het leven van het veulen.

Groetjes Maaike

e m kraak schreef op zondag, 20 februari 2005, 1:30:


Ehm...vertel?


Nee, zeker niet!
Ik stap niet over naar iets waar ik juist van weet dat ik het echt niet wil. Ijzers zullen er niet meer komen, en het bit zal waarschijnlijk ook nog wel verdwijnen. Mijn jaarlingen zullen het in ieder geval niet in krijgen om mee te werken.


Ik heb het dan ook over de paarden waar ik samen mee op weg ga. Ik laat ze niet zomaar ergens bij als ik er geen idee van heb wat er mee is gebeurt. Maar, ik zal ze ook nooit alleen neer zetten!


Hier snap ik niet helemaal wat je bedoeld:
Dat je alleen met een hengst een aparte wei kon krijgen en niet met een merrie of ruin? Moesten die verplicht bij andere paarden?


Inderdaad, maar dat is niet erg, misschien kom ik dan ook nog wel op andere gedachten wat betreft het castreren van hengsten.


Ik ben dus benieuwd naar wat dan een goed alternatief zou zijn in b.v. mijn geval met de paarden. Zoals ik al aan gaf vind ik sterilisatie geen geweldige optie. Maar dat komt misschien omdat ik er nog steeds niet achter ben wat er nou zo goed aan is?

Piet schreef :


Piet, jij mag toch van mij weten dat ik nog nooit in mijn leven kunstmest heb gestrooid. Ik heb niks op met die troep.
De brandnetels die wij hebben in de wei stonden er al toen wij er vorig jaar inkwamen. Wij composteren zelf onze mest, maar we zijn nog niet vergenoeg in dat proces omdat we er pas een jaar zitten.


Doe ik niet aan mee hoor....interesseert me helemaal niks. Ik heb er mijn eigen gedachten over.

Plus het

Zijn wij toch mee bezig?
We hebben tot nu toe alleen wat kalk gestrooid, (mos) en wat hoe heet dat , culterra, dat zo ruikt naar koemest.

Maar ik ben het met je eens dat de weides nogal eenzijdig overbemest worden, het bodemleven verstoord is en dat de paarden daardoor niet voldoende afwisselende voedingsstoffen binnenkrijgen. Denk dat dat het allergrootste probleem is van de huidige weides, en dus van de paarden.
Het bijvoeren van oa mineralen en vitamines zou daarom ook tijdelijk moeten zijn tot het moment dat de weides zelf dat weer zullen dragen.
Werken we toch aan?

Ik weet net zo goed dat dat vroeger anders was. Maar vroeger was het ook veel normaler om je paard buiten te zetten en niet in een stal.
En toen had je al die commerciele flauwekul niet.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 15:10:

Ja Pien, ik weet waar je mee bezig bent, was ook meer voor de algemene discussie dat ik dat opschreef. Ik ben heel nieuwschierig naar de ontwikkeling van het plantenbestand in je weiden als je een paar jaar bezig bent met terug te brengen naar het land wat er af gekomen is.


Ah, flauwekul :)


Piet

Malenka schreef op zondag, 20 februari 2005, 14:46:


Dan vrees ik dat er toch verkeerde dingen zijn doorgesneden.


Jouw voorbeeld gaat in tegen de eenheidsworst van wat men zich over hengsten voorstelt. Zo ook mijn voorbeelden van hengsten op mijn eigen erf die ik goed (ge)ken(d heb).
Aan de andere kant zie ik cohorten ruinen met al dan niet meer vage gedragsproblemen; draden vol op de diverse forums. Vaag ook omdat het echte probleem vaak (minstens voor een belangrijk deel) bij de 2beners zit die erbij horen.
Statistisch zijn er redenen/effecten om te castreren (verwijving of castratengroei, etc.), maar die zijn vaker ooit ontstaan vanuit slachtoogpunt dan werkelijk vanuit (probleem)gedrag. Een ander cultureel-historische reden voor ruinen was weer dat men ontdekt had dat het voordelen in bereden oorlog/strijd kon hebben (ruinen zijn veel stiller).
Wat tegenwoordig echter veel voorkomt is iets als "dit paard - ras, persoonlijkheid, etc. - past niet bij mij/ons, of niet bij mijn vaardigheden en kunnen". Dat is nmm iets heel anders.

Ik heb een volwassen (uit de natuurbegrazing) schimmelhengst gehad die perfect in orde was wat zijn voortplantingsorganen betrof, maar die er stomweg niets om gaf. Stond er als er levendigheid in mijn kuddetje was een beetje geeuwend bij met een (antropomorf hahaha ) onmiskenbaar air van "waar maken júllie je nou zo moe over?"
Overigens kon hij best wel dekken - dat heb ik expliciet een paar keer met hem getest. Het interesseerde hem gewoon uiterst matig.

Ik heb hier ook nog een "klophengstje", niet gecastreerd of geopereerd, echt cryptorchide dus maar wel helemaal compleet... en met een door en door lief, zacht, niet dominant karakter. Is hier geboren, was heel lang moederskindje (tot ongeveer 2 jaar) en wordt nog altijd probleemloos door mijn wel stoere/grote/zware ijscovikinghengsten geaccepteerd. Iedereen vindt Ásti wel lief en hij doet gewoon een beetje voor spek en bonen mee.

Nergens in deze hele discussiedraad of eerder heb ik gezegd dat iedereen "op mijn manier" ponies moet houden. Ik geef alleen aan dat het cultureel automatisme dat hengsten hun ballen kost in heel veel gevallen nmm net zo betwijfelbaar is als het cultureel automatisme dat mensen doet denken dat de goden bij de geboorte van een paard de hoefijzers zijn vergeten of dat je een paard niet anders dan mechanisch onderwerpen kan.

Er is natuurlijk nog veel meer over te zeggen, net als over voeren, bitten en gedrag. Het IS GEEN eenheidsworst! Of en in hoeverre gefokte extremiteiten nog enigzins volwaardige, echte paarden zijn bijvoorbeeld speelt ook mee denk ik. Daar ben ik nog maar niet eens over begonnen omdat er dan ongetwijfeld weer veel mensen zich op de tenen getrapt gaan voelen. Het is ook een moeilijk onderwerp, maar 1 ding is een technische zekerheid: iedere eigenschap die "veredeld" wordt is niet een genetische verrijking maar een genetische verarming. (Hier is ooit mijn zeer principiële "ruzie" met het ijscostamboek over ontstaan).

Groeten, Egon

Hoi hoi

We zijn weer eventjes verder en ik heb weer eens een blik op de pootjes van fengur geworpen.

Zijn "loslatende zool" lijkt opeens op overgroeide steunsels Ik ben totaal niet zeker meer van mijn zaak.

Dinsdag komt de gewone hoefsmid. Ik wil hem vragen er wel een blik op te werpen, maar hij moet zijn rasp en mesjes en ijzers eerst weer veilig in de auto leggen. Oftwel, wel kijken, maar niets doen.

Ik hoop dat hij me kan vertellen wat het is. Als ik dat niet vertrouw dan ga ik rondkijken voor een natuurlijk bekapper. Denk wel dat de gewone hoefsmid commentaar zal hebben want zijn toon is echt erg kort. Hij loop daar ook niet meer op de juiste plek van de hoef, maar alleen nog op de zool. Toch is hij totaal niet gevoelig.

Nou ik vind het even spannend. Zal jullie laten weten wat dinsdag ons brengt.

Groetjes Karin

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:37:
*********************
Dat ben ik nou helemaal met je eens, en valt mij zelf ook erg op. En dan denk ik zelf: zo'n paard is toch waarachtig ook niet gek hoor! Het valt mij zelf ook heel erg op dat als ik in het bos rijd, en we hebben een slenter-en-knaag/graas half-uurtje, dat Torop dan zelf heel specifiek uitzoekt wat hij wil. Vaak is dat b.v. mos, maar hij knaagt ook graag aan omgevallen boomstammen (en ook graag aan rechtopstaande boomstammen maar dat mag hij van mij natuurlijk niet). Het viel mij ook op dat hij bij vlagen trek heeft in brandnetels, en in andere tijden opeens weer helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat in de vrije natuur een paard zelf heel goed kan uitzoeken wat hij nodig heeft en dat dan ook DOET. Maar in een gecultiveerd weiland is die mogelijkheid er al helemaal niet.

********************
Als er echt voldoende variatie voorhanden is, dan zou ik zelf ook niet bijvoeren, maar dat hangt erg van de bodem af en de situatie.

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:46:

**************
Nee, ik heb nog geen paard horen kuchen eigenlijk.
Het komt weleens voor in de herfst, als het nat is en koud, als het een "gewoon" kuchje is met wat wit slijm uit de neus (geen geel slijm), dan geef ik meestal wat drosera en doorgaans is het dan heel snel weer over.

NB we hebben wel heel goed hooi, wat absoluut niet stoffig is. Ook fijn natuurlijk.

Volgens mijn DA is hout net zo'n vast basisonderdeel van natuurlijke paardenvoeding als gras en plantjes.
Hier zijn ze ook altijd dolblij met takkies. Helaas heb ik een hekel aan bomen omzagen en snoeien omdat ik vindt dat ook bomen recht hebben op een natuurlijk leven .
Dus ze moeten het doen met wat ik zoal tegenkom. Of als een van de buurboeren de ketingzaag weer es ter hand heeft genomen.

Sander Degenkamp schreef op zaterdag, 19 februari 2005, 16:59:

Hee Sander, wanneer kom je naar de antwoorden kijken?
Ik ben zo benieuwd of het Mudcreek Lucia Gravelotte is of toevallig nog een Shirebaby die Lotte heet....

Spirithorses schreef op zondag, 20 februari 2005, 13:46:

Nee. Niemand kucht hier.