Spirithorses schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 12:05:
> Inge en Egon hadden het erover waar je gaat staan zwaaien met je
> lichtje....
Veel belangrijke tekst afgeknipt!
Ik begrijp heel goed dat, als je met jouw ideeën staat les te geven en je lijkt nergens meer contact te kunnen maken, dat dat frustraties geeft.
Zelf heb ik het kort geleden weer meegemaakt met mensen die mij vroegen hun dochter te helpen bij het rijden.
Situatie , natuurlijk vanuit mijn beleving geredeneerd. Dochter bang en haar pony minstens zo bang. Wat mij betreft is het al misgegaan bij de aanschaf van de pony. Ik begrijp niet dat als mensen geld bij elkaar hebben gespaard en een plaats voor hun paard hebben geregeld dat ze, wat ik veel te vaak zie, zichzelf maar zo weinig tijd gunnen bij de koop van het juiste paard.
De hulpvraag is dus naar mij toe, help het meisje weer vertrouwen te geven.
Zelf koppel ik daar direct aan, het leven van de pony aangenamer te maken en vertrouwen terug te winnen, door de verzorgers inzicht te geven in het feit dat dit dier leiding nodig heeft en de angst veroorzaakt wordt door het gebrek hieraan.
Mijn plan is dan eerst veiligheid creëren, liefst de pony weer vertrouwen geven door middel van grondwerk en een plan opstellen. Eerlijk gezegt zelfs eerst nog opperen dat de combinatie een slechte (lees gevaarlijke) is en dus beide partijen beter af zou zijn gescheiden te worden. Pony koppelen aan een ervaren begeleider en meisje koppelen aan een gemoedelijke rustige en betrouwbare pony. Daar kon echter geen sprake van zijn dus ik moest met een plan komen. Persoonlijk zeg ik, dat ouders verantwoordelijk zijn voor de veiligheid van dochter en paard en snap ik niet dat mensen dergelijke risico's nemen en zich verstoppen achter het feit dat dochter van pony houdt.
Grondwerk was in hun ogen onnodig en daar werd ik dus niet voor ingehuurd, jammer en voor mij het eerste signaal om te kijken of hulp uberhaupt mogelijk was.
Vervolgens daar 14 weken staan lesgeven met puur, veiligheid, rust en duidelijk communiseren naar het paard ,voor ogen. Na 14 weken waren alle partijen inclusief ik verbaasd over wat we bereikt hadden. Stel je daar niet teveel van voor, maar we hadden een meisje dat plezier had met haar pony en een pony die steeds meer ging ontspannen in zijn lijf en rustig de hulpen van zijn berijder afwachte.Er werden wat achtjes gereden in draf en er werd rustig opgebouwd met correct en rustig aangalloperen.
Week 15, ik kom door het hek en zie een bloednerveuze pony in de bak, mijn maag draait een slag in de rondte en ik vraag op mijn aller rustigste manier of ze deze week nog gewerkt hebben met de pony.
Het antwoord wat kwam was, ja hoor we hebben galopwissels geoefend en stop's .
En dat was voor mij het punt om te zeggen ik stop hiermee. Als ouders dit hun kind al aan willen doen en willens en wetens een gevaarlijke situatie in stand willen houden. Dan moeten ze dat vooral maar doen maar niet met mij op de achtergrond. Ik laat mij niet betalen om een kind te zien verongelukken met een doodsbange pony, zeker niet als ik heb laten zien en al bewezen heb dat er zoiets bestaat als de BASIS.
Respect en vertrouwen koop je niet daar werk je je drie keer voor in de rondte en dan nog is het, het grootste cadeau wat je van je dier kan krijgen.
Als je daar blind voor bent , dan kan ik je niet helpen toch?
Okee ik geef toe dat ik niet zozeer geniet van staart in de lucht en grote neusgaten, duidt bij mij meer, als signaal van spanning, alswel als signaal van viriliteit of vreugde. Mijn merrie kan het best doen hoor als ze in een vrolijke bui probeert kippen te pletten die in de wei terecht zijn gekomen.
Maar zeker met kinderen zie ik liever een dier dat berust in zijn werk en daar mischien, stiekem, gelaten, verschrikkelijk van geniet met in zijn achterhoofd denkend hahaha dit leven is vakantie.
Ouders aan de zijlijn die graag spektakel zien en blind zijn voor gevaar (voor dochter en paard) en een doodongelukkige pony . Sorry maar ik heb het opgegeven . Het enige dat ik uit eigen ervaring kan meegeven is, let heel goed op op de hulpvraag die je gesteld wordt. En probeer erachter te komen of de hulpvraag zoals die geformuleerd is inhoudelijk voor jezelf werkbaar is.
In dit geval blijkt achteraf de hulpvraag, geef onze dochter plezier en vertrouwen. Zodat we op de oude voet verder kunnen. En ik ben niet dom maar er wel met open ogen ingelopen. Het leken me werkelijk mensen die bereid waren aanpassingen te doen en te leren anders te kijken. Tijdens het hele proces leken ze te begrijpen dat er een verandering gaande was van paniek naar rust en begrip. Niets bleek minder waar.
Een quick fix is wat mensen willen lijkt het in paardenland, zeker nu een steeds groter deel mensen, dieren nemen zonder er mee opgegroeid te zijn.
Lang verhaal en je hebt er waarschijnlijk niets aan. Voor mezelf ga ik terug naar stallen uitmesten en verzorging rondom de paarden. Ook ik moet een boterham verdienen, liefst tussen de paarden en voor de tijd dat de eigenaren op stal zijn.
Mvg Joost
Warboel
