Ik zit ongeveer in het zelfde schuitje. Nooit bang wat een paard deed, reed op alles waar ik maar op mocht. Bijna twintig jaar niet gereden omdat ik het niet met maneges en de mishandeling die daar plaats vond eens was. Toen weer opgestegen, na 15 minuten paard in paniek, maar de oude instincten werkte nog en alles weer goed afgelopen. Ik nog steeds niet bang, wel een spierpijn van hier tot .... Half jaar later helpen met inrijden van paarden een paar flinke smakken gemaakt en toen begon het bij mij. Overal gevaar zien, niet alleen voor mezelf maar ook en vooral voor de paarden. Mijn meisje heb ik vorig jaar bij Spirithorses laten inrijden en die hadden me natuurlijk helemaal door en zorgde dat ik na een paar dagen al, voordat ik er vooraf over kon nadenken, lekker op Baby een tochtje aan het maken was. Ik was zelf de eerste die met haar gallopeerde. Wouw. (ben jullie nog altijd erg dankbaar Evy en Pien). Maar toen kwamen we weer thuis en ik heb het alleen niet meer gedurfd. Iets stopt me elke keer weer. En in plaats van er een heel groot probleem van te maken concentreer ik me nu op oefeningentjes op de grond en heb een fantastische band met mijn paard. Doel blijft wel om weer met haar te rijden en zelfs over een paar jaar met haar kleine broertje. En een dezer dagen stap ik op die boomstam en stap dan zo op Baby, zonder zadel, zonder gedoe (bijna gelukt vorige maand) maar nog niet vandaag....
Oja en ik ben ook al bijna 50. Iets zegt me dat onze hormoonhuishouding veel invloed op de angst heeft en daarom hoop ik maar dat het over een poosje doodsimpel weg is. En anders toch maar een bank beroven en weer begeleiding van Evy aanvragen.

Peter Donck schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:42:


Gelukkig bokken mijn paarden niet als ik er op zit, maar ik ken wel iemand met een bokkend paard dus zal vragen of zij het eens wil proberen

Jacqueline, allereerst veel sterkte met je paard!

Ik ben het met Nils eens. Als ik ergens direkt een duidelijk antwoord op wil hebben, dan stel ik deze aan de bron als dit ook maar enigszins mogelijk is. Deze kan je op zo'n moment het allerbeste behulpzaam zijn. In jouw geval voor nu een parasitoloog. Ieder z'n expertise en daar zou ik gebruik van maken.

Ik denk dat er maar 1 ding op zit en dat is DOEN!
Makkelijker gezegd dan gedaan, maar je moet daar doorheen.

Iedereen heeft wel eens van die periodes, geloof ik.
Ik ben een stuk jonger dan jij, maar ben ook heus geen held hoor.
Van mijn Pête heb ik jaren schrik gehad. (Was ook een paard om schrik van te hebben ) Pas zodra ik mij daarover heen gezet heb en haar begon te vertrouwen, kreeg ik dat ook terug en kan ik lezen en schrijven met haar.
Puzzle ook hoor, doodbrave pony, zelf ingereden.
Maar ik durfde hem niet goed meer rijden, zonder reden trouwens. Want hij was gewoon braaf bij mij. Hij heeft onder het zadel bij nooit een voet mis gezet. En toch was het een 'klusje' waar ik tegenop zag om weer met hem aan de gang te gaan.
Mede daarom ook dat ik hem weg gedaan heb. Het 'gevoel' was er niet en ik had de zin niet om daaraan te werken.

En zelfs met Pête moet ik nu beginnen oppassen, want ik merk dat het er terug in begint te sluipen. Ik rijd haar minder intensief en al bijna driekwart jaar zonder zadel.
En ik merk dat ik haar in bepaalde situaties minder begin te vertrouwen. Zonder zadel moet ze ook niet al te gek doen, want ik lig er dan zo naast. Dus dan begin je dingen uit de weg te gaan. Liever rond die enge situatie dan er dwars doorheen etc... Want tja, geen zin om zand te eten.
Als ik haar vraag om te galopperen zonder zadel, dan bokt ze behoorlijk. Dus dat ook maar niet doen etc...
En das niet goed. Voor je het weet, ben je terug bij af.
Het paard reageert er ook op. Ze is minder onverstoorbaar, begon laatst te steigeren in het midden van de weg, begon te zeiken bij een greppeltje waar ze anders gewoon over springt, ik moest er zelfs eens afspringen omdat ze ergens echt niet doorheen wilde (en dat is mij al jaren niet meer overkomen) , ze schrikt makkelijker, probeert te staken (maar dat pakt toch niet ) etc... Waarschijnlijk omdat mijn hart ook telkens een slag mist als ik zoiets zie aankomen. En ik mij er erg van bewust ben dat ik niet veel nodig heb om er naast te liggen. Ze voelt dat natuurlijk. self fulfilling prophecy
Terwijl ik anders met zadel geen krimp zou geven.
Dus ik ga maar eens enkele weken een zadel lenen, geloof ik. En dan flink met haar door de velden gaan raggen! En met het spitsuur door het dorp!
Meteen korte metten maken met dat gedoe!

Dus pak je paard, en trek er een halve dag het bos mee in! Ongeacht wat die stemmetjes in je hoofd allemaal zeggen. Die moeten zwijgen

Dat zal toch niet?............ Getver.

Ik sluit me grotendeels aan bij het voorgaande. Stel voor jezelf haalbare doelen en neem jezelf voor dat niets hoeft. Denk nu nog even niet aan buitenrijden, maar doe een stapje terug. Dan lijkt die berg waar jij nu zo tegenop ziet misschien plots wel minder onoverkomelijk. Probeer dingen uit die je wel ziet zitten en creëer voor jezelf succeservaringen. Zeg bijvoorbeeld tegen jezelf dat je opnieuw wil kunnen genieten van borstelen of dat je opnieuw je paard en stukje aan de hand wil kunnen meenemen zonder zelf in de stress te schieten. Dat zijn doelen die makkelijker te bereiken zijn dan buitenrijden.
Lukt het een keertje niet, dan is dat maar zo. Gewoon volgende keer opnieuw proberen. Je hoeft jezelf niets te verwijten op zo'n moment.
Voor mezelf helpt het wanneer er iemand meegaat. Ik voel me dan gelijk wat moediger en zal dan net iets meer doorzetten. Voor anderen is dat juist een belemmering, zij voelen zich dan eerder geremd. Dat moet je misschien zelf even aanvoelen.
Ik denk dat angst iets is wat ook komt met de jaren. Als tiener zie je zelf geen graten in halsbrekende toeren, maar van zodra je wat volwassener wordt begin je toch meer gevaren te zien en anticipeer je daarop. Ook ik heb dat reeds ervaren...
(Trouwens geen verwijt naar tieners hoor, ben er in een ver en grijs verleden zelf één geweest en best nog een hele lastige )
Neemt niet weg dat je niet gewoon lekker met je paarden verder kan, op je eigen tempo en met datgene waarbij jij je nu op je gemak voelt.

Debbie

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:46:


Of course!

Monique Meijer schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:30:


jakkes... Deze heb ik nog nooit gezien. Heb ook wel niet met de Moxidecine ontwormd.


Dat herken ik hier heel goed... Hij zit er lekker wollig uit, en helemaal niet dun , maar als je hem aanraakt... Nu is hij al heel wat voller, goed aan spieren bijgekregen, alleen aan zijn borstkas voelt het nog erg scherp aan.
Je ziet idd die lange haren aan haar buik hé? Onze hengst heeft vooral lange haren bovenop de rug, vooral aan de achterhand.

Heeft het je lang geduurd voor ze op gewicht was? Ik merk hier op +-half jaar toch al een groot verschil, maar denk dat het toch nog even duurt voordat ze ideaal zijn. Als ik het goed begrijp heb jij eigenlijk echt gericht ontwormd na mestonderzoek?

Karin schreef op dinsdag 15 maart 2011, 16:16:


Lijkt me logisch, als je iets voor het eerst ziet gebeuren en zelf nog in een "hoera ik kan galoperen" fase zit... Dan denk je dat je God himself bezig ziet en dat kan niet want...

Kan niet anders dan het hier mee eens zijn. Maar zoals Cindy zegt , het is een filmpje van een jaar oud....
Wie was die Indianenstam ook alweer die de eerste tijd alleen maar zaten en het paard op eigen initiatief alle bewegingen lieten maken die ze wilden, juist om te leren waar als paard je evenwicht, je balans, ligt met zo'n gewicht op je rug.
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Allemaal bedankt voor de begripvolle reacties. Want eigenlijk schaam ik me dood.
Ik wil ze allemaal nog een paar keer doorlezen en kijken wat ik ermee kan doen.
Want eigenlijk wil ik niet stoppen.
Stoppen betekent ook de paarden verkopen. En dieren verkopen kan ik niet.
Bovendien ben ik een paardengek. Evengoed.

Dat hormonen een rol spelen, is goed mogelijk. Ik ben volop in de overgang en weet al dat ze ook bij veel vrouwen paniekstoornissen veroorzaken. Dus een extra portie angst lijkt ook niet onwaarschijnlijk.

In de wei en met verzorging ben ik overigens gelukkig helemaal niet bang. Het probleem steekt de kop op als ik ermee ga werken.
Nu is rappa geen makkelijke tante. Nooit geweest. Ik weet dat de fokster het erg vind dat ze een paar keer van eigenaar is verwisseld, omdat ze destijds aan een meid werd verkocht die beweerde dat ze in huis had wat nodig was om een dergelijk paard aan te kunnen.
Ze heeft een enorme sterke wil en is behoorlijk bazig/test grenzen doorlopend. Dat ze lichamelijk niet in orde is, maakt het niet makkelijker.
Silja is ook een dame met een sterk willetje wat niet alles pikt. Maar als je daar goed mee omgaat, kom je een heel eind. Maar het is wel een echte merrie.
Maar eentje waar goed mee te werken is, mits je zelf goed weet wat je wil en zekerheid geeft. En dat lukt dus even niet zo denderend.

Onlangs heeft hier een haflinger gestaan, een jonkie. De eigenaar zat even om plaats verlegen en ik had plaats zat. Ik had hem kunnen kopen, heb er ook een beetje mee gereden, maar beestje was nog enorm onzeker buiten en behoorlijk hyper en dat leek mij met mijn huidige probleem geen optie.
Ik heb echter een 16jarige noordzweedse dame op het oog. Een braaf en mak paard. Maar ik wil haar niet gek maken met mijn eigen gedrag, dus ik zal aan mijzelf moeten werken, wil dit gaan lukken.

Ik doe al ontspanningsoefeningen e.d. en probeer te verzinnen wat ik kan doen waarbij ik mij veilig voel. Want idd. Je gaat ontwijken en dan wordt het alleen erger.
Gisteren met rappa op de cirkel in stap gewerk, maar wel voor mijzelf een circel gebouwd van prikpaaltjes en lintje, waar ik zelf midden in ging staan. Rappa loopt niet weg en doet het los. Maar wil ook nog wel op je afkomen als ze het zat is.
Ik moet zeggen dat dat iig wel werkte. Hoewel een lintje niets voorstelt, remt het rappa af en voel ik me veilig (en straal dat dus uit)
Maar goed...de paaltjes blijven niet staan in de bevroren grond en niet alle grondwerk kun je zo doen (rijden is geen optie met haar)'
Daarnaast merk ik dus ook die onzekerheid bij Sil en merk dat ze daarvan baalt.

Dus hoe meer tips en ideeen en denkwijze, hoe beter. Ik lees het zeker allemaal meerdere keren na en waardeer het erg

Oh ps... instrukteur is momenteel hier echt niet mogelijk. De afstanden zijn gewoon te groot (er zit er eentje die dit doet op 500 km afstand) en mijn beurs een beetje leeg.