Piet schreef :
>
> Stilstaan is ook een oefening, net als gaan lopen.
> Heb je dat stilstaan aangeleerd, of neem je aan dat wanneer je niks vraagt
> ze ook niks doet? Hoe weet je dat?
Jazeker heb ik haar dat aangeleerd, stilstaan en blíjven stilstaan is een van de basisbeginselen wanneer je met een paard aan de slag gaat. Ik vind het prettig als een paard rustig naast me blijft staan, pootje op rust, lekker loom. En weer meedoet op het moment dat ik dat vraag....
> Alles is andersom he Pien, Een paard wat gráág voor de beloning werkt en
> zijn best doet om jou te laten clikken zal het vervelend vinden als de
> kans daarop hem ontnomen wordt.
> In die zin is niks mogen doen in wezen een straf, of het moet als
> oefening aangeleerd zijn. Vandaar dat "rust geven" voor een clickerpaard
> nooit een beloning is. In tegenstelling tot alle andere trainingsmethoden.
Gek dan, dat ik daar heel anders over denk. Alegría gunde zichzelf zo weinig rust dat ze buiten zichzelf kon gaan en alles en iedereen vastklampte, ook mensen die helemaal nooit met haar werkten (want ik ben de enige). Ze vroeg nooit om snoepjes overigens, bedelde niet, bleef nét uit je persoonlijke ruimte maar was all over the place. Pensionmensen spraken mij aan (en terecht) op haar drukke gedrag en ik had zelf ook zo de schijt van haar dat ik toen van de ene op de andere dag gestopt ben met voedselbelonen en dat was geen enkel probleem voor haar. Ze is op dat moment ook in een andere groep gezet omdat iedereen gek van haar werd, zelfs haar (Volbloed) groepsgenoten, ook de pensionmensen die steeds door haar groepje moesten met hun paarden. We noemden haar niet voor niks 'de stalker'. Dat paard had geen rust in haar lijf en ik heb lang gedacht dat dat nou eenmaal haar karakter was. Niet dus. Ik heb nu een weliswaar temperamentvol paard maar een die rustig naast me stapt en niet de hele weg loopt te dansen.
> Jazeker weet ik dat nog. En dat idee werd voor jou nog vergroot omdat je
> uit de westernwereld komende gewend was dat ze, een beetje oneerbiedig
> gezegd, absoluut geen eigen initiatief mogen tonen.
Piet, Ik denk er nog net zo over. Als ik ergens sta, of wanneer het paard aangebonden staat or whatever dan wil ik inderdaad graag dat dat paard daar gewoon
blijft staan, bij mij, of rustig aan de haak/muur/los. Zonder vanalles uit de kast te halen om zonodig iets te moeten of te moeten laten zien. Ik ben daar dan niet mee bezig. De daarachterliggende gedachte heeft in de eerste plaats met veiligheid te maken. Ik werk hier met een groot aantal verschillende paarden en vaak ook nog op hetzelfde moment (opzadelen, les, buitenritten) dus er moet wel wat van orde zijn. Als ik onderweg afstap om een stijgbeugel van iemand anders langer te maken had ik wel graag dat mijn eigen rijpaard stil blijft staan. Inderdaad, géén eigen initiatief. Ik ben op dat moment niet aan het spelen, niks aan het aanleren, niks aan het uitproberen ook. We zijn aan het werk en mijn paard is mijn begeleidende partner waar ik 100 % op moet kunnen vertrouwen.
> Ik weet dat dat iebelige, dat vragen van 'wat gaan we nu doen' en
> aanbieden van 'kijk eens wat ik kan' verdwijnt. Mijn Shiny was ook zo, nu
> een doodrustig paard, wat even naar me toe komt en vraagt eehm, gaan we
> iets doen? Als dat niet zo is loopt ie terug naar Don om verder te weet
> ik watten. Hij weet dat energie verspillen door mij tot iets te
> "dwingen" geen zin heeft.
> Ook hierbij geldt dus dat genegeerd gedrag verdwijnt. Gewoon geen enkele
> aandacht aan schenken als ze jou willen laten werken, ( want dat is het
> he!) maar gewoon gaan doen wat je in je hoofd hebt.
> Hoewel er wel uitzonderingen zijn.
Alegría is daarop geen uitzondering hoor. Ook zij haakte uiteindelijk af wanneer we haar negeerden, maar ze bleef je eerst bezokken, je achtervolgen, haar show opvoeren, je de weg bokkeren etc.
Hoogst irritant als ik in diezelfde groep met een ander paard bezig was want zij wilde alle aandacht opeisen. Voorbeeld: ze liet haar hooi in de steek om maar bij mij te zijn, ook als ik helemaal niet voor haar kwam maar voor een groepslid. Want, stel, er viel iets te verdienen....
Ik spreek in de verleden tijd want dat gedrag is helemaal weg sinds ik gestopt ben met voedselbelonen. Nu maakt ze nog steeds contact, maar niet meer dat opdringerige en drukke. Staat ze gewoon te eten, kijkt me aan, komt heus nog haar krabbel halen, effe snuffelcontact maar gaat daarna weer haar ding doen zoals alle andere paarden. Ze is nog net zo blij als vroeger als ze het halster ziet, duikt erin met haar hoofd, maar op een bedeesdere manier. Zo zie ik haar toch liever. Het gaat nu om haar en mij in plaats van haar, de show en mij.
> Als een paard in zijn drang om beloond te worden ongevraagd iets laat zien
> wat verder gaat dan de oefening die hij geleerd heeft, of iets wat ie nog
> helemaal niet geoefend heeft doet, of een aanloop naar een volgende
> oefening ineens uit zijn mouw schudt, zou je wel gek zijn om daar geen
> gebruik te maken natuurlijk. Yesss roepen en belonen en dankbaar zijn
> voor het gedragscadeautje is dan wel het minste, ook al had je het niet
> gevraagd
Nee, daarvan ben ik me heel erg bewust, ik train wel meer paarden
dat gebeurt hier niet. Mijn manier van werken is gericht vragend en belonend, niet wachtend en dan belonend.
Groet, Pien
Warboel
