Christel Provaas schreef op donderdag 20 januari 2011, 13:18:
> Daarom vind ik ook dat je het paard moet compenseren voor de
> bewegingsvrijheid en de familiegroep die het niet meer bezit. Dat maakt
> het belang van rijden, clickeren, overal mee naar toe nemen,
> zelfvertrouwen ontwikkelen, barrières overwinnen, noem alles maar op, des
> te groter. Want er is immers geen natuurlijk gevormde kudde op een
> onmeetbaar stuk land, die het voor je doet.
>
Dat vind ik interessant, want ik geloof namelijk niet dat je de gebrekkige aanvulling van zijn natuurlijke behoefte daadwerkelijk kan goedmaken met clickeren, spelletjes, rijden (in de bak of 1x per week buiten), ...
Je maakt zijn leven minder saai en je gunt hem ook wel wat, maar vnl natuurlijk weer onszelf. Als je zijn noden negeert of niet kunt waarmaken (hygiene, sociaal contact, voeding, ruimte, sexueel, cultureel), gaat hij zelf wel obsessief compenseren in iets anders of doet zijn eigenaar dat voor hem (bv. stalpaarden elke dag 1u rijden anders krijgen ze toch niet de kans de bewegen). Is het onze plicht hem bezig te houden en af te leiden? Of is het onze plicht zijn noden te vervullen?
Vb. Gisteren kon ik eindelijk weer na maanden met Amaroc op stap. Hij had het één en ander voor gehad, ik had een pijnlijk SI-gewricht dat erger werd als ik reed dus een lange tijd hebben we beiden eens niets moeten/kunnen doen. Nou ik heb afgeleerd me daar schuldig over te voelen tov hem. Ik vind het rot voor mezelf, maar hij is best wel een gelukkig paard zonder dat. Ze hebben hier de ruimte, elkaar, voeding genoeg, variatie in bewegingspatroon naar voedsel- en drinkbronnen. Slechts één nood werd niet helemaal vervuld nl. cultureel (leerproces, training, ...). Ben ik gisteren met zéér lange teugels op hem gestapt, stapje in de wereld gaan zetten, maar waar hij af en toe nood aan had was tussen het rustig stappen door, soms even gewoon stoppen en wat rondkijken of een beetje grazen. Daar heb ik eens bewust opgelet en ik heb amper ingegrepen. Omdat ik het hem deze keer eens echt gunde paard te zijn en ik al blij was dat ik lekker mee mocht. Hij is nog nooit zo rustig geweest en dat na maanden rust. Normaal zou ik hem er onmiddellijk op wijzen voort te gaan, en zo bouwt er zich een bom onder me op (zal afhangen van het type paard, maar Amaroc is oa. vuur en komt op voor zichzelf). En dat recht heeft hij eigenlijk als je beseft wat dat doet met een paard zoals hij.
Je kan geen respect verwachten als je dat zelf niet hebt voor hen.
Ergens daarin moet je elkaar tegemoet komen.