amar schreef op zaterdag 8 januari 2011, 11:20:
> Nu niet denken dat ze het
> karakter van een wilde hengst heeft hoor want eigenlijk is het een heel
> braaf beest alleen heel erg afstandelijk en niet tot vriendschap bereid.
> Zelf ben ik sociaal geaard en ik begreep niet waarom zij niet bij mij
> wilde zijn. Ik heb verscheidene voorvalletjes met haar gehad en wat mij
> het ergste frustreerde was dat zij me telkens liet stikken en echt wegliep
> terwijl ons andere paard gewoon terug komt kijken waar je bent. Ik heb me
> heel lang niet aanvaard gevoeld door haar maar dat is gelukkig wel in
> orde.
> grtjes
Amar, Chaser is ook zo. Zal nooit een poot verkeerd zetten, nooit meppen of bijten.
Maar het is heel erg zeldzaam als hij zelf contact zoekt met mij.
(Als ik met 'n zadel aankwam liep hij altijd weg. Ging altijd in 'n hoekje staan te balen, we noemden dat ook het baalhoekje. En het was echt niet dat hij geen zin had om te werken.... )
Ik denk weleens dat het lijkt alsof ze helemaal niets van mensen willen weten, maar dat is ook niet zo. Het is eerder dat ze niet weten hoe ze het moeten tonen?
Dus als een paard als Chaser aan je handen snuffelt en weleens een zacht duwtje geeft, dan is dat wel het ultieme gebaar van liefde van hem.
In al die jaren is het slechts 1 x gebeurd dat hij in de weide lag... en ik erbij mocht komen zitten. 1 keer... in 11 jaar. Toch is dat zowat het meest ontroerende moment dat ik met hem heb meegemaakt.
Ik denk dat dit soort paarden zoveel hebben meegemaakt, die hebben het vertrouwen in mensen volledig verloren. En het afstandelijke karakter zijn ze misschien al mee geboren.
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.
Warboel
