Ik ben het oneens met het idee dat je euthanasie van een dier doet voor jezelf en niet voor het dier. Ik denk dat dieren wel heel goed aangeven wanneer het genoeg is. En zo niet, denk ik dat een goede baas zijn of haar dier wel goed kan aanvoelen. Ik denk ook dat als 1 van mijn dieren zo ziek is dat ik zou voelen dat het echt afziet, ik het zou laten gaan. Niet voor mezelf, want ik wil niets liever dan oud worden met al mijn beestenboel. Maar puur om het dier.

Zelf denk ik ook dat ik hetzelfde beslist zou hebben als Anja. Leven in angst, omdat een prooidier blind is en alles wantrouwd, is geen leven.

Ik ken verschillende mensen die zelfmoord gepleegd hebben. Voor hun was het leven ook zwart en angst en lijden. Ik kan het begrijpen en er vrede mee hebben. Moet je als arts dan kost wat kost met IBS/collecatie enz zo iemand in leven houden?? Ik denk het niet.

Twee jaar geleden heeft mijn moeder een zware vorm van leukemie gekregen. Ze heeft het overleefd. Maar van begin af aan zei ze heel duidelijk tot waar ze wilde gaan. Dat was hard voor de omgeving. Als kind wil je je ouder niet verliezen. Maar ik kon me er heel goed in verplaatsen.
Dieren kunnen dit niet aangeven. Maar hun baasjes zijn er om dat wel aan te geven. In de hoop dat hun band diep genoeg is om dit aan te voelen. Maar mijn ervaring is dat dit wel zo is.

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:27:

En voor wie doe je dat dan?
Zoals ik al zei, altruïsme bestaat niet.
Die idee van trots en waarde is iets wat bestaat in jouw hoofd. Hoe weet jij nou dat het betreffende dier die zelfde ideeën erop na houdt?
De kans is bijzonder klein.


En dan heb je het over 'pijn' en iemand die reeds stervende is.
Hele andere situatie.
Ik ben heus geen sadist.
(Alhoewel ik denk dat mensen meer angst hebben van lijden dan van dood.)
Hoeveel dieren die afgemaakt worden, hebben zulke ondraaglijke pijn?
Niet al te veel, vermoed ik? Zo ver laat men het bijlange niet komen.
Waar trek je dan de grens?

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:31:

Bedankt

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:27:


Nou, lees dan je eigen berichten eens na over jouw paard en tel de 'praktische' argumenten die jij gebruikt om je beslissing te rechtvaardigen.
En niet foefelen hé!
Ik denk dat je schrikt van jezelf.
Ik heb je berichten namelijk wel kritisch gelezen en kan je vertellen dat je maar 2 soorten argumenten gebruikt.
Enerzijds de praktische en anderzijds dingen die te maken hebben met jouw eigen gevoel voor trots dat jij projecteert op dat paard.

Jouw motieven zijn heus niet anders dan degene die ik op schreef.
Het klinkt alleen wat minder mooi.

Dat kan ik ook doen hoor, als ik dat wil.
Niemand die mij gaat tegenspreken als ik zou schrijven dat een pony die niet meer zelfstandig recht kan komen geen paardwaardig bestaan heeft, toch?
Maar feit is dat dat eigenlijk niet uitmaakt.
Het is niet omdat ze niet recht zou kunnen dat ze meer pijn heeft dan ze nu heeft.
'Haar trots' is sowieso een menselijke emotie en niet echt relevant.
Blijft over: mijn praktisch gemak.
Ik krijg een pony van 350 kilo niet in mijn eentje recht en kan niet 24/7 naast haar gaan staan om haar in de benen te helpen.
En ik zou daar inderdaad een mouw aan kunnen passen, maar dat is dan voor mij een brug te ver.