Ilma Meijer schreef op zaterdag 13 november 2010, 2:43:

Je beschrijft hier grotendeels ook Catcher hoor!

Cather idem dito. Coole kikker. Het maakt 'm niets uit.
Tijdens z'n basistraining, nu alweer jaren geleden, stond Conrad weleens een kwartier met de leadrope te zwaaien! Mijn tenen stonden dan gekruld in m'n schoenen en ik zal hier niet vertellen wat ik toen dacht!
Je zag gewoon z'n ogen zo halfdicht gaan... en hem denken: Doei!! Bekijk 't maar!
Hij vertikte het gewoon, deed het niet. Uiteindelijk... want je mág 'm er gewoon niet mee weg laten komen... deed ie dan wat je vroeg. Ging het vier rondjes goed... en ja hoor... stond ie weer. Gék werd ik ervan en ik had écht het geduld er niet voor.

Het zijn buien he?? Dit soort paarden heeft volgens mij wisselende stemmingen.
Zo lang je niets vraagt zijn het de liefste paarden, maar ow wee als er misschien gewerkt moet worden? Lui zijn ze echt niet... het is puur een blokkade om 'n bekend terrein te verlaten. Bij voorbaat geen zin of zo... Zijn ze eenmaal op weg dan marcheren ze als geen ander en lopen zichzelf nog hardstikke dood ook voor je...
Althans: Catcher.

Misschien heeft ie vroeger wat vaker 'gewonnen'.... en ook dat vergeten ze niet.

Weet ik niet hoor... ik denk dat je 'm aardig beschrijft. Voor mij heel herkenbaar in ieder geval. Ik heb met Catcher ook 'n fout gemaakt, of ben er ingestonken, net hoe je het noemen wilt. Had 'm bekapt.. maar misschien net ietsje té kort.
Paar dagen later, zadel erop, ik erop... en gaan met die banaan. Nog geen 200 meter van huis, Catcher staat ineens stil. En ik dacht ( ) oeps... heb 'm misschien ietsje te kort bekapt... gevoelig op steentjes?

Dus ik stap af!!! Ja, hoe stom kun je wezen he?? Voeten bekeken... zag helemaal niets. Dus stukje lopen... moet zeggen dat precies dát stukje wel het stenigste is.
En ik er later weer op. Dacht je dat ie 1 pas verzette? No way.
Schoolvoorbeeld van model standbeeld.
Benen erbij, teugels vrij.... niks. Geen enkele reactie. Volgens mij stond ie te slapen.
Toen ben ik de teugels gaan openen, dus heel overdreven naar links sturen... zodat ie z'n hoofd moest buigen.... en zwaar overdreven naar rechts. Geen beendruk, helemaal niets. Alleen de keuze om te gaan bewegen. En dat deed hij. Stapje naar links... stapje naar rechts... hehe... en uiteindelijk weer voorwaarts.
Pffffff........ Is hij eenmaal op weg... geen probleem. Dus stuk doorgereden, en uiteindelijk weer naar huis gegaan. Was een superkort buitenritje, maar ik kon hem er niet mee weg laten komen.

Idem dito heb ik nog steeds met b.v. bekappen. Het hem leren was een zware klus.... en nu, na al die jaren, flikt hij het heel soms nog steeds dat ie net doet alsof hij het niet snapt. Oh, uiteindelijk krijg ik die voet wel hoor... maar dat moet ik wel flink in z'n koot kriebelen... zodat ie weet dat ik hem écht niet met rust laat voordat ik die voet gekregen heb. En uiteindelijk geef hij dan maar toe. Als ie zo'n bui heeft... doe ik 2 voeten, dan issie braaf en mag hij weer terug naar z'n rust/beloning.
Eerder niet.
Een gevecht met hem aangaan??? Haha... niet doen. Hij wint.

Ik weet het niet wat het is met zulke karakters. Het is en blijft een uitdaging om er goed mee om te gaan.

Er is 1 ding bij Catcher wat goed werkt, en dat is heel overdreven positief belonen.
Daar maak je 'm helemaal blij mee.

En ik ben niet negatief over Catcher, want het is een uitstekend terreinpaard en beslist niet lui. Ook is hij vreselijk lief, aanhankelijk en echt superbetrouwbaar.
Alleen lijkt het wel alsof ze soms hun dag niet hebben, of ergens de fun niet van inzien. Daarom: wisselvallige karakters?

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Toch nog een vraag Egon - Hoe heb jij je paarden verzameld, ik lees hier zo vaak dat paarden niet met elkaar om kunnen gaan en vechten en rangorde moeten bepalen etc. , bokken, dwarsliggen en de draak steken met hun 'mens' leader en ik begrijp dat een harmoneuze groep de beste groep is. Dus kies jij je paarden uit op het karakter dat bij jou past en daarom heb je die eenheid, ook met de veulens die dat natuurlijk in de genen hebben of is het toeval? Kiezen de paarden jou? Of hebben de paarden dat door die rangorde toestand ook eerst zelf uitgevochten. Ben jij inderdaad ten alle tijde de kuddeleider en 'if so', wordt jij dan niet af en toe ge- 'challenged' en wat doe je dan?

Of heb je nu de ideale groep omdat het door de jaren heen met het verfijnen van de groep door aannemen en wegdoen van paarden zo tot stand gekomen is?

Zomaar een Knollie erbij omdat het zo zielig is voor een paard alleen, lijkt me ook een linke soep, stel je voor dat het knollie erbij een totaal etterbakje is en het rustige leventje van je eigen paard dat je daar een plezier mee wilt doen totaal mee naar de hupsakee geholpen wordt. En daardoor je eigen paardenplezier daar ook wel flink door aangetast wordt.

Of is het dat de recalcitrantelingen het gedrag van de eigenaar spiegelen, de eigenaar wordt nog meer onzeker/boos/gefrustreerd etc en het paard neemt de cue om nog lastiger te worden? Dus een etterbakje zou zich dan ook heel snel kunnen aanpassen en net zo lief als mijn Maya reageren of is dat dreamland?

Hoe werkt het?

Chao Marianne

Marianne Gomes schreef op zaterdag 13 november 2010, 8:02:


Anders denken moet je leren. En het is gewoon moeilijk Marianne.

Ook ik was een tradi en kom uit 'n tijd van bitten, vette westernsporen en ook zwepen.
En prachtige slidingshoes omdat m'n appaloosa zo leuk kon sliden.
Het is een proces van jaren om dat soort dingen al helemaal uit je eigen- en je paard z'n leven te bannen. Dan nog het opstallen en voedingsverhaal.... ook allemaal veranderen.
Als je dat allemaal gedaan hebt, en je wilt verder.... moet je totaal anders leren trainen.
Maar je moet het wél willen leren en zien!

We zijn zowat allemaal opgevoed met een tik op je vingers als je in de koekjestrommel zat. Of een pak op je kont als je zelfs de hele koekjestrommel had leeggegeten Ik zeg trouwens niet dat ik daar slechter van geworden ben.
Van de koekjes niet... en ook niet van het pak op m'n sodemieter.

Het gaat erom dat je weet dat je gestraft wordt als je 'slechte' dingen doet.
Maar ben je ooit weleens beloond geweest voor de goede prestaties?

Dát is nu precies waar het hele trainen met dieren omgaat. Sommige mensen zijn natuurtalenten hierin.... en sommigen, zoals ik, moesten dat leren.
En ik vind dat het behoorlijk ingrijpend is in je leven. Anders gaan denken...
Positief gaan belonen i.p.v. alleen maar straffen als het niet goed gaat.
Gaat trouwens op voor dieren, maar zeker ook voor mensen.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.