Piet schreef :
> Voor mij geldt dat elke betere stap naar een gevraagde prestatie een
> markering en daarom een beloning waard is
> Omdat je traint zal je steeds meer "gedrag" vragen voor de markering,
> dwz "Wat je nu doet, doe je goed en daar krijg je een beloning voor"
> komt.
> Je blijft niet belonen voor iets wat je paard allang kent. Dat moet een
> opdracht zijn die op cue staat en de kwaliteit van de uitvoering moet
> ingesleten zijn.
Hier ben ik verbaasd over, jij die dat zegt?
Ik begrijp denk ik wel hoe je het bedoelt hoor, maar nu komt er een verschil kijken want ik beloon wél wat het paard allang kent. Een kort woord ('good girl), een heel klein kriebeltje, een moment van release. Voor mij houdt dit
contact in, even laten weten dat je het waardeert dat het paard dit snapt, een wederzijds gevoel. Heel kleine tinteling maar, want ik ben ervan overtuigd dat het paard dan nét dat extra dingetje geeft. Vanuit een soort gezamenlijke flow zeg maar.
> Bij dressuur is de hele wedstrijd één lange oefening geworden. ( allerlei
> samengestelde kleinere oefeningen ) waarvoor je dus tussentijds niet meer
> hoeft te belonen, maar pas nádat het paard de hele uitvoering heeft
> gelopen. Want het presteren tijdens een wedstrijd moet op dat moment het
> resultaat van de training zijn
> En dan mag je hem van mij ook de hemel inpijzen.
Een van mijn lespaarden, Moira, is wat men zegt 'een moeilijk paard'. Sinds een paar weken ben ik haar aan het rijden om haar beter te leren kennen en om erachter te komen waar nou precies die schoen wringt. Nou, en dan kom je erachter dat er helemaal niks aan de hand met haar is, maar dat ze vraagt om duidelijkheid, niet houdt van gesodemieter of druk, maar gáát voor die beloning. Door tegen haar te praten moedig je haar aan en zet ze net die extra stap. Maar het gaat om het moment, dát is voor veel mensen misschien nog wel het moeilijkst te bepalen en dan verzanden ze weer in overloos gezwets en inhoudsloze praat waar het paard niks aan heeft en sterker nog, waarvoor het zich afsluit en dan bereik je precies het tegenovergestelde.
Moira is een staker, die gaat op précaire momenten (verkeer, voorop moeten lopen) op de rem en dan kun je benen geven wat je wilt, ze verstijft, staakt en blokkeert. Door dat moment nét van te voren aan te voelen (en daarvoor moet je het paard kennen en een beetje kunnen rijden - timing -) kan ik haar daar al eens doorheen helpen door haar van te voren aan te moedigen (stem, zit). Zéér lichte beendruk kan ook maar meer om haar richting naar voren aan te blijven geven (begrenzing). Maarrr, gebruik ik dit als drukmiddel heb ik pech en ben ík degene die weer tot 10 mag tellen (en dat moet je vaak met dit paard)
. Kwestie van uithelpen dus en niet pas belonen als de prestatie geleverd is. Uiteraard beloon ik bij de minste of geringste beweging voorwaarts maar het is meer een soort van open aanmoediging naar vóren, en in beweging houden. Valt de beweging weg (staakt ze) dan is het véél moeilijker dat weer in gang te krijgen.
Ik ben dus niet heel statisch van pas achteraf belonen, ik ben ook van de aanmoedigende.
Ik zie dat de paarden daar wel bij varen en het onderhoudt een stukje communicatie.
Groet, Pien
Warboel
