Crosspaarden zijn doorgaans al gefokt op moed en vermogen. Vervolgen smag je zo'n paard zijn vertrouwen geen enkele keer beschamen, want in zo'n cross komt het 100% aan op vertrouwen van het paard in de ruiter. Wanneer er zoveel geweld gebruikt moet worden om een paard gekke op- en afsprongen te laten doen, mankeert er iets aan a) de moed van het paard en/of b) het vertrouwen in de ruiter. Beide zijn te trainen.

In een bos hier niet ver vandaan ligt een crossbaan met ook zo'n waterbak, zo'n 60 cm diep. Je kunt daar leuk oefenen; het is niet gevaarlijk. Deze bak heeft een geleidelijk aflopende betonnen bodem, voelt dus solide voor paarden. De eerste keer ga je er stapvoets in, met een ander paard erbij. Je blijft wat spelen, probeert eens een drafje erdoorheen, gaat eens met zijn drieën tegelijk (succes verzekerd), dan nog een keer met een aanloopje, dan met een paar galopsprongen, dan met zijn drieën naast elkaar in galop om die ene bangerd ook mee te krijgen, dan met een langere aanloop, in galop, mét opsprong en zo bouw je dat uit. Cadiz is niet zo'n crosspaard, maar Buck begint al te versnellen als we in de buurt van de waterbak komen. Die wil niets liever dan vol erin en erdoor. Moed en vertrouwen!
Ik denk dat wanneer je het spelenderwijs stapje voor stapje oefent, dat je dan op een wedstrijd geen woeste taferelen hoeft uit te halen om je paard te overreden.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Stephanie Pots schreef op zondag 10 oktober 2010, 20:51:


Sjollie ... ouwe beroepsdeformatie