Ik wil de onzekeren onder ons graag een hart onder de riem steken met dit verhaal.
Op mijn 40e kocht ik mijn eerste eigen paardje, onder het mom dat het voor de kinderen was: Een 15-jarig volbloed arabiermerrietje, 1.47 m. hoog, hoogdrachtig van haar 12e veulen (dat eigendom van de vorige eigenaar bleef, na spenen) en werkzaam als rijpony op de manege. 2 Jaar lang had ik haar in de zaterdaglessen zien lopen, drachtig of een veulen zogend, maar altijd present. Kerngezond dus. Die eerste nacht nadat ik haar gekocht had, zal ik nooit vergeten. Het gevoel koesterend, toen ik 's avonds ging kijken bij mìjn paard!
Van NH. had ik nooit gehoord. Ik reed western en mijn dochter en ik schoolden haar om. Het ging met vallen en opstaan. Mijn man liep een gebroken vinger en ik een gebroken kaak op, en de merrie zelf viel achterover van de trailerklep, waarbij zij haar been zwaar beschadigde, omdat ze niet vast bleek te kunnen staan (Zet dus nooit je paard vast, voor de stang vastzit en de klep dicht is) en zo kan ik nog een aantal vergissingen noemen. We reden haar uiteraard met bit en sporen, waarbij ik wel moet aantekenen, dat we beide hulpmiddelen altijd spaarzaam gebruikt hebben.
Wèl is zij naast de dierenarts i.g.v. problemen ook behandeld door een acupuncturist/masseuze indien nodig en heb ik haar zadel laten aanmeten. We hebben fantastische buitenritten gemaakt (Deze arabier stapt langs iedere trekker, vrachtwagen met oplegger enz. zonder te verwikken of verwegen), maar daarbij ook weleens even flink het bit beetgepakt als zij harder ging dan veilig was en niet, zoals gewoonlijk op een strakker vingertje terugkwam. Wij hebben ook, met veel succes, wedstrijden met haar gereden. Zij had daar niet altijd zin in, maar ik vond, dat zij thuis toch ook weer wat te vertellen moest hebben.
Zij is nu 31 jaar. Ik ben gestopt met haar berijden toen zij op haar 28e begon te bokken. Genoeg dus, vond ik. Terugdenkend zijn we vaak verkeerd bezig geweest en hebben we haar, ook met de beste bedoelingen, vaak onrecht aangedaan. Maar als je praat over gevoel...Zij geeft mij het gevoel, dat ze van me houdt en alle fouten vergeeft. Ze vertelt me precies waar ze jeuk heeft en gekrabt wil worden, Nu! , en komt nog steeds graag bij mij. Eventjes dan, want dan moet er weer gegraasd worden.
Mensen, zo zijn paarden. Ze accepteren het leven zoals het komt en vergeven de baas als dit nodig is. Wat zij voor mij betekent, kan ik niet beschrijven. Wel maak ik nu weer een heleboel fouten met haar opvogsters, maar het geeft niet, want we houden van elkaar.

gaby verbruggen schreef op donderdag 7 oktober 2010, 14:53:

Nee hoor, want de hoeven zijn een afspiegeling van de bodem waar ze op leven. Als je zorgt voor een omgeving met een verhard gedeelte, of je zorgt ervoor dat je paard dagelijks aan harde bodem wordt blootgesteld, dan kweek je vanzelf hoeven die harde bodem aan kunnen. Het maakt dan niet zoveel uit of ze natuurlijk, modern of gewoon bekapt worden. Bodem en voer zijn véél belangrijker voor de conditie van hoeven.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Mooi verhaal!
Paarden zijn zo ontzettend NIET rancuneus, daar kunnen wij echt wat van leren.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Ik zie er echt het nut niet van in hoor. We hebben nu ook een nieuw paardje en ook hij is net van de ijzers en is ook niet natuurlijk bekapt. Het duurt dus nog wel een tijdje voor zijn hoeven zijn wat ze volgens de principes NB moeten zijn, maar dat is voor ons absoluut geen tegenindicatie om niet op straat te komen, integendeel! Hoe meer harde ondergrond hoe liever. Prima training voor zijn hoeven die nog nauwelijks harde ondergrond hebben gehad. Vandaag kreeg hij daarin zijn eerste les.

Als het prima gaat, waarom zou je dan iets wijzigen??? Ik zou me absoluut geen zorgen maken. Kijk eens op deze site en vergelijk de hoeven hier met die van jouw paarden, misschien is er zelfs niet zo veel verschil. En ik ken ook mensen wiens paarden zonder ijzers staan, maar niet natuurlijk bekappen. En die hebben ook geen last van hun hoeven.

Groetjes, Lena
(grandioos bitloos )

Mooi geschreven.
En inderdaad, gelukkig zijn paarden verschrikkelijk geduldig met ons. We kunnen er een voorbeeld aan nemen.

Men zegt dat als je paard veel over asfalt wegen loopt, de hoeven meer slijten waardoor ze gevoeliger worden. Nu is mijn e-pony al 22jaar en volgens hun, groeien zijn hoeven dus minder snel bij. Hij staat nu pas sinds 2 weken bij ons op PN. Daarvoor heeft hij altijd op de manege gestaan waar weinig verhard is.

Groetjes Gaby

gaby verbruggen schreef op donderdag 7 oktober 2010, 16:16:


Op de lange termijn niet. Dan passen de hoeven zich aan aan de ondergrond waar ze op leven. Als jij van de ene dag op de andere je paard ineens kilometers asfalt laat lopen, zal er inderdaad gevoeligheid optreden. Vandaar dat het belangrijk is dat de hoeven 'getraind' worden en dagelijks asfalt of harde bodem ondervinden. Dan zullen ze zich vanzelf aanpassen.


Onzin. Hoefgroei wordt bepaald door gezondheid, beweging en slijtage, in ieder geval niet door leeftijd.


Dan mag je ook nog niet teveel verwachten. Is er bij jullie "op PN" een gedeelte verhard waar hij dagelijks op staat/loopt? Dan komt het helemaal goed, maar je moet het wat tijd geven. Aanvankelijk kan hij best gevoelig lopen, dan is het misschien raadzaam om tijdelijk met hoefschoenen te rijden.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

de site werkte bij mij prima, allemaalplaatsje van hoeven en hoe te bekappen. Handig! En ja, ik voer wel iets meer dan paar meloenen en wat blaadjes... takken van wilgen eten ze met huid en haar op. Gras vinden ze niet lekker genoeg momenteel en het Duitse kruidenhooi geef ik mondjes maat, maar misschien toch nog teveel. De pech is dat ze door alle paarden (behalve de IJslander merrie) getolereerd worden in het mee-eten, ze schuiven dus altijd gewoon aan...
Van de ezelsvrouw van wie ik ze op bijna-1jarige leeftijd kocht kreeg ik het voeradvies mee ze tot hun derde zeker dagelijks een of anderhalve liter krachtvoer bij te voeren... dat heb ik even gedaan en toen snel achterwege gelaten.
Joop, dank je voor je verhaal, had wel meegewild.. lijkt me een prachtavontuur in alle stilte.
Ik voer 3 grote ezels, 3 ijsco's en 2 paso peruano's ca. 2,5 hooibalen per etmaal, totaal zo'n 40 kg hooi. Da's ca. 5kg hooi per viervoeter. En stro krijgen ze ca. 2 balen per week.
In vergelijking tot de woestijntocht een buffet aan eten hier!!! Pfff... toch uit elkaar halen en drastisch minderen? Allen: dank voor het meedenken!

ik krijg vochtige oogjes oeps. Wat een mooi verhaal. Zo bijzonder!
Bedankt voor het delen!

Fijn Angelique!

Ohhh, wat een opluchting!!!
Zo zie je maar. Als je er zelf verder geen werk van had gemaakt, was de situatie heel anders geweest.

joop schreef op donderdag 7 oktober 2010, 13:11:


De ezels hier die wij kennen (stuk of 6) zijn over het algemeen allemaal te vet en hebben ook niet zo'n geweldige voeten op deze zachte ondergrond.
Het zijn vreselijk sobere dieren.

Groet, Pien

gaby verbruggen schreef op donderdag 7 oktober 2010, 16:16:


Maak je maar niet teveel zorgen, dat afslijten valt reuze mee. En als ze al zouden afslijten gaan ze gewoon harder groeien, dat heeft de natuur zo perfect geregeld. Het zou toch te gek zijn als het paard het enige wezen zou zijn dat niet zonder hoefbescherming op het harde kon lopen. Een hond kan ook uren mee naast het paard en ik heb nog geen hond met schoenen/ijzers gezien.

Wat wel zo is, is dat de hoeven van je paard moeten harden en sterk worden en dat proces duurt nou eenmaal een tijd al gaat dit bij de een sneller dan bij de ander.

Wij hebben hier uitsluitend harde ondergrond en niet één van onze lespaarden staat op ijzers. Goede hoeven kun je kweken (trainen).

groet, Pien

Hoi Josephina,

Bedankt voor het delen! We kunnen er nog heel wat van leren he, van paarden....

Groetjes Femke