Had je ook al gemaild maar zal het hier ook nog even neerzetten; het is een emotionele ervaring geweest voor je, vind het heel mooi.
Ik houd het zeker in gedachten om eens te doen.
(moet voor de moment een boete ophoesten voor de boswachter, ben gepakt gisteren in het bos voor overdreven snelheid in de beboste kom Nee, was ergens aan het rijden waar ik niet mocht komen, dus ja....eigen schuld, dikke....kost me 60 eurootjes)

Spirithorses schreef op maandag 4 oktober 2010, 13:29:


Je weet het inderdaad wanneer het zover is, wanneer het niet meer kan. Indy was regelmatig erg slecht, echter ze gaf steeds aan dat ze toch verder wilde, dat het leven voor haar nog voldoende waarde had om door te gaan. Ik zag het in haar ogen, voelde het gewoon, maar toch twijfelde ik. Was het werkelijk Indy die aangaf dat het nog wel ging, was het niet stiekum ik zelf die haar niet kon/wilde missen?

Ik ben een tijdje erg bang geweest dat ik een verkeerde beslissing zou nemen, te vroeg, onnodig rekken, ed.. Toen het echter zover was, wist ik het gewoon zeker dat het moment aangebroken was. Ik voelde het gewoon, ik was heel rustig van binnen, heb het aanvaard, bijna met opluchting omdat aan jaren van onzekerheid en pijn een einde was gekomen. Ik gunde het haar zo erg dat ze geen pijn meer zou hebben, dat mijn eigen verdriet op dat moment op de achtergrond raakte. Ik was er op gefixeerd dat alles goed, op een waardige manier zou gebeuren, alleen Indy was op dat moment belangrijk.

Dat ik er op dat moment voor haar kon zijn, hielp me door de moeilijke tijd daarna.

Sterkte Angelique. Ik kan me voorstellen wat je doormaakt.

Monique

Ik werd gewezen op een interessant artikel:
www.thehorsemechanic.com/hoofcare.html

Ik heb een paard dat de (buiten)kantjes er graag af loopt, dus ik las dit met grote interesse. Kent iemand het verschijnsel?

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Monique Meijer schreef :

Bij mij is het natuurlijk nog heel vers allemaal maar wat ben ik blij dat ook wij heel erg bij onszelf zijn kunnen blijven en op het juiste moment de juiste beslissingen hebben kunnen nemen. Alles was die avond een aaneenschakelingvan allemaal dingen die in elkaar pasten.

Een uur daarvoor waren we Olivia (het paard met de beenproblemen) gaan ophalen en ik had natuurlijk mijn fototoestel vergeten. De eigenaar van Olivia heeft toen de aankomstfoto's met haar GSM gemaakt en dus ook van de kennismaking met de Winnergroep. Op een aantal foto's staat Winner nog en daarop zie je dat hij toen al pijn had, dat zijn ogen anders stonden. Het viel zowel Jack en mij op dat moment al op dat hij er op dat moment zo ‘klein’ bijstond, ik heb dat ook uitgesproken. Hij was zo nietig toen, niet de macho zoals hij tegen nieuwe paarden deed en dat was het eerste teken dat hij niet in orde was.
Op de allerlaatste foto staat hij nog en enkele seconden later draaide hij zich om, begon met zijn voet op de grond te krabben en ging liggen. En dan weet je dat het fout is want je kent je paard en zijn bewegingen, gewoontetjes. En ik wist op dat moment al dat het niet goed zou gaan aflopen, maarja, je blijft hopen.

Ook ik ben zo blij dat alles waardig is kunnen gaan, dat er geen moment van stress of twijfel was en dat we zo goed gesteund en begeleid werden door onze DA (die toch niet altijd de meest zachtzinnige is).

Groet, Pien

Je hebt in elk geval met een supermoderne gerenommeerde kliniek te maken. Daar zal het niet aan liggen. Wat je eventueel nog zou kunnen doen als het er allemaal erg uitzichtloos uitziet, is een keer bellen met Den Hoek, de kliniek van Erik Laarakker. Hun benadering is absoluut niet te vergelijken met ons westerse veterinaire systeem.
Recent is er een (mij bekend) en door de reguliere veterinairen opgegeven paard door Den Hoek weer in de benen geholpen; chinees/holistisch bekijkt en behandelt men totaal anders.
Bellen kost niets en ze kunnen vast wel een indicatie geven of ze raad weten als je de aandoening beschrijft.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Dan zijn we het denk ik eens!
• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Omdat ik een "niet-pluis' gevoel had bij mijn fjord, heb ik een aantal weken geleden bloedonderzoek laten doen.
Ik wilde met name weten of er spake was van IR en hoe de waarden waren van vitamine E, selenium en magnesium.

Uit het bloedonderzoek kwam dat glucose, insuline, vitamine E, calcium, fosfor, en koper in orde waren. Gelukkig dus geen IR.

Magnesium en selenium echter waren te laag. Het bloed is afgenomen in de periode dat ze nog op uitsluitend gras stond. (geen hooi erbij dus). Mijn Da en ik dachten dat er geen sprake was van een opnameprobleem, maar dat er te weinig selenium en magnesium in het gras zat.

Inmiddels krijgt ze de supplementen magnesium en Vit E/selenium bij.

Zijn er meer mensen die zo'n zelfde soort bloedonderzoek hebben laten doen waarbij ook uitsluitend een tekort aan magnesium en selenium bleek? (Ik dacht altijd dat selenium en vitamine E met elkaar samen hingen, maar volgens de da van GD Deventer kan er dus ook een seleniumtekort zijn als E wel in orde is).

En zo ja: laten jullie dan ook nog een soort nacontrole doen d.m.v. nogmaals bloedonderzoek? Is dat zinvol? En stop je dan een poosje met supplementen om weer te checken?? Ik vind het niet erg om supplementen gericht bij te geven als het inderdaad nodig is, maar hoe controleer je dat?

Zo langzamerhand wordt er hooi bijgevoerd (van andere en ook verschillende percelen), dus ik kan me voorstellen dat daar wellicht wel voldoende selenium en magnesium inzit.

Wieteke schreef op maandag 4 oktober 2010, 0:04:

Ja, zoiets bedoel ik, mooi dat ze er zelf al mee bezig zijn.