Linda schreef op vrijdag, 5 maart 2004, 10:59:
> Marianne schreef op donderdag, 4 maart 2004, 20:13:
>
>> Toen ik Pauli kreeg ( vier jaar oud) was ze 1.67.. groeit ( nog
>
> Groetjes,
>
> Linda
Klein maar dapper!!!
Pauli had in het begin ook de gewoonte om op haar achterbenen te gaan staan.. ik kan me nog goed herinneren dat ik haar de eerste keer aan de hand de weg op nam - ik wilde haar aan de omgeving laten wennen en omdat ze één brok zenuwen was plofte ze na 10 meter op het weggetje al uit elkaar. Rondom je heen steigeren, klauwen met de voorbenen, ogen weggedraaid... ik schrok me kapot! Het was niet zo dat ze mij wilde aanvallen, ze was enorm bang! De eerste paar keren dat ik haar daarna de weg mee op nam, klopte het hart me in de keel en dat zal ze best gemerkt hebben, want het werd steeds erger!
Nu had ik op een zeker moment de keus tussen een hengstenketting ( over de neus) of héél rustig blijven! Voor dat laatste heb ik gekozen en heb me bij de eerstvolgende steigerpartij zo opgesteld dat ze me niet kon raken, maar wel op een manier van: nou meid, je doet maar, ik wacht wel tot je klaar bent! En.. met die houding heb ik blijkbaar indruk gemaakt want, vanuit de hoogte keek ze naar mijn reaktie en je zág bijna in dat koppie : pardon? maak ik geen indruk? Nou okay, dan lopen we nu verder... ze heeft het daarna nooit meer gedaan. Ze wil aan de hand nog wel eens proberen even weg te schieten, of stokstijf blijven staan als ze iets 'engs' ziet, maar steigeren niet meer.
Wel jammer voor al onze buren hier rondom de boerderij want die genoten altijd mee van het spektakel!!! :))
oh ja, dat opstappen... ik doe dat echt nooit vanaf de grond, ook niet met een kleiner paard! Om de rug en het tuig te sparen, gebruik ik zo veel mogelijk een opstapje. En als iedereen denkt 'oh wat truttig' dan moet je maar 's denken aan je duren zadel of die arme rug die éénzijdig zwaar belast wordt.
Groets, Marianne
Warboel
