Nataschadevreede schreef op maandag 2 augustus 2010, 17:23:


Vergeet niet dat het om een wedstrijd gaat waarin een goede finishtijd cruciaal is. Dan komt er wel wat haast bij kijken. Snel keuren is trouwens niet mogelijk; je moet gewoon op je beurt wachten, is mijn ervaring. En haast betekent niet dat de omgang met je paard ineens minder zou zijn.
Ik ben 10 jaar geleden met Buck begonnen met endurance, jaar of 5 gedaan, waarbij het mij toch echt wel ging om een goede eindtijd in combinatie met de laagste hartslag, en niet primair om de fun van samen gezellig door het bos te banjeren. Voor dat laatste kun je ook gewoon een buitenrit maken, dat is veel leuker want een stuk minder druk

Wat wel een feit is, is dat alles dat in wedstrijdverband beoefend wordt, vanzelf op den duur extremer wordt. Dat gaat dan ten koste van het paard, maar dat is bij elke wedstrijdvorm van paardensport min of meer het geval.

Hallo Danielle,

Ik herken je verhaal heel goed van een situatie die ik vroeger met mijn arabier op dezelfde leeftijd had. Zadelmak maken ging eenvoudig we waren een team en konden de gehele wereld aan. Tot wij op een avond een ongeluk kregen wij zijn samen gevallen en ik heb in zijn ogen iets gedaan (wat ben ik op de dag van vandaag nog niet achter) wat zijn complete vertrouwen in mij teniet deed. Daarvoor durfde hij alles zolang ik bij hem was en ging hij ook niet in discussie want ik zei dat het goed was. Nu was hij onzeker en angstig en moest hij zelf beslissingen gaan nemen want mij vertrouwde hij niet meer als leider. Ik raakte al snel mijn vertrouwen in hem kwijt en zo kwamen wij in een vicieuze cirkel. Steigeren, staken en vooral agressief worden naar mensen en paarden nam enkel maar toe en steeds kwamen er maar meer truken bij.

Iedereen die ik raad pleegde zei dat hij mij uitprobeerde en uitgekookt was en ik kon mijn energie maar beter in een leuk paard steken en vooral hem er flink onder houden want hij was een gevaar. Het advies slager was meestal de eindconclusie. Dat hij bang en onzeker was drong tot niemand door al zijn bravour en agressiviteit. Op een dag had hij me weer eens goed geraakt met een voorhoef in mijn gezicht bij het steigeren en kwam een kennis van mij net langs. Een jockey die zich nooit bemoeide met al het geklungel dat hij om zich heen zag maar het nu wel eens genoeg vond. Hij heeft het paard een halfuurtje van mij overgenomen en me verteld dat mijn paard bang was en mij weer op de rit gezet hoe ik het wel moest aanpakken. Dat uurtje instructie heeft alles veranderd.
NH had ik nog nooit van gehoord en deze jongen was zeker geen goeroe maar gewoon iemand die heel goed met paarden was.

Ik heb mijn paard 6 maanden op het land gezet en niets mee gedaan behalve beetje bij hem zitten en opnieuw een band opbouwen. Dat was het begin een nieuw hoofdstuk in de relatie met mijn paard van daaruit zijn wij met hele kleine stapjes weer aan de gang gegaan. Ik zeg niet dat dit jouw oplossing is maar dat was het voor ons wel. Net zoals andere zeggen zoek hulp van buiten maar zorg dat je iemand met verstand van zaken vind waar ook jij je goed bij voelt. Het onderdrukken van zijn "streken" is niet de weg je moet de oorzaak aanpakken voor zijn gedrag.

Danielle Zontrop schreef op maandag 2 augustus 2010, 20:13:


In ieder geval je paard nog 1.5 jaar de tijd geven verder uit te groeien en in de tussentijd leer je van alles waardoor het probleem na 1,5 jaar opgelost is. Het zou trouwens kunnen dat je paard pijn heeft als je op hem rijdt. Juist als alles erg goed gaat tot op het moment dat je gaat rijden moet je daar echt rekening mee houden. Als je dicht bij Pien woont zou ik daar inderdaad heen gaan, en voorlopig niet op je paard zitten


Hier kan je nog eindeloos plezier van hebben. Ga door met wat goed gaat!