vagebond schreef op maandag 2 augustus 2010, 7:45:


Ik heb gelezen, maar weet dus niet of dat waar is, dat boterbloem giftig is en dat paarden het niet eten als het in de weide staat. Als het echter gemaaid is, eten ze het wel, terwijl het gif pas na 6 weken "weg" is.
En wat betreft zuring (want dat "telen" wij, behalve boterbloem, ook heel weelderig ): daarover heb ik gelezen dat zich snel en gemakkelijk vermeerderd en dat het zaad 50 jaar in de bodem kan overleven. Overigens eten mijn pony's het blad daarvan wel (zolang het nog redelijk jong is) en je zou het zelf ook in salades kunnen doen (wederom ergens gelezen, dus sta nergens voor in ).

Ik heb me laten vertellen dat je overigens het best na het spuiten graszaad kunt bijstrooien ("doorzaaien"), anders worden de kale plekken (van het afgestorven onkruid en/of wat de pony's hebben kaal gelopen) wederom begroeid door onkruid. Dat klinkt mij op zich wel logisch in de oren (en dat kaal gelopen plekken meteen dichtgroeien met onkruid weet ik helaas uit ervaring). De verhouding gras/onkruid in onze weilanden was al niet best toen wij hier 2 jaar geleden kwamen wonen, maar begint inmiddels dusdanig scheef te groeien dat ik echt zit te dubben wat (volgend jaar?) hiermee te doen.

Helpt het je, als ik vertel dat ik 2,5 jaar geleden op exact jouw punt stond en nu ergens tegelijk bij het verhaal van de Tevreden Tuttenmutsen... (zie ander onderwerp)
Hoe? Blijven werken met je paard: terug naar af, blij zijn met een gezellig knuffeluurtje, een wandeling te voet ernaast, een keertje eropstappen, de volgende keer alleen wat been geven, een stukje stap, een stukje draf, toen weer een hele poos alleen stap, tot er weer eens iets gebeurde wat ik niet ingepland had en het eigenlijk best wel mee viel wat er gebeurde, ik dat vertrouwen weer kon gebruiken om niet meer alles te willen plannen, toen weer eens wat lessen, toen.... en toen.... Over dat alles heb ik zeker 2,5 jaar gedaan, waarbij ik afgelopen week voor het eerst weer gegaloppeerd heb zonder zadel....

WOW! We hebben niet opgegeven, veel stappen terug gedaan , maar uiteindelijk nog meer stappen voorwaarts en op dit moment zijn we een echt team!

Ik ben mezelf (vaak) tegengekomen en vooral ook al die anderen die steeds maar riepen dat ik haar eens echt aan moest pakken.....

Ik heb HAAR niet aangepakt, maar mezelf: TIJD, tijd, tijd! Je ambieties verleggen en zoals ik nu tegen het wat angstige 8-jarige buurmeisje zeg: we hebben maar 1 doel: we doen vandaag wat goed voelt!

ZIJ heeft vandaag voor het eerst gedraafd op onze shet: we waren supertrots!

Succes en probeer onderweg ook een beetje te genieten: want op een gegeven moment leer je trots te zijn op heeeeele kleine dingetjes en dan zijn het er ineens veel meer dan je vantevoren had gedacht!

Groeten Bianca

Haha super

Ik had ook zo een paardje dat graag schopte en stijgerde
ondertusse komt ze ook in volle galop naar mij gelope als ik op de wei kom, en als ze mij hoort praten dan roept ze ook terug :) en ik kan ook op haar kont krabben in volle vertrouwen :)

Daniëlle, http://www.spirithorses.be/ zit dicht bij en http://www.paardencoachnatuurlijk.be/ aan de andere kant van je.
Als ik het niet zelf kan oplossen, zoek ik hulp en begeleiding.

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Hoi, Ik sluit me helemaal bij al het bovenstaande aan. Zoek gewoon begeleiding.
Iedereen maakt fouten en ik vind het superknap dat je de stap zet om hier om hulp te vragen. Zoek iemand die je hierin kan begeleiden en dan ben ik er zeker van dat je door deze impasse ook weer doorheen geraakt. Die arabiertjes zijn ook heel erg superslimme kerels en zijn je vaak gewoon een stapje voor. Heb er zelf ook twee en ze houden je op scherp

Heel veel succes

Groetjes

Kan iemand mij zeggen hoe je een paard lichter voor het been kan krijgen?
Je moet haar continue aansporen wil ze stappen en draven. Dus druk blijven geven. Kan je daar met grondwerk iets aan doen of moet dan op het paard?
Betreffend paard wordt met wel met bit gereden. Zou je haar desondanks toch lichter kunnen krijgen?Paard wordt wel gereden met bit. Betreft niet mijn paard maar zou graag willen dat dat dan al beter zou kunnen. Iemand tips dan graag.

Op het gebied van communicatie valt waarschijnlijk veel te verbeteren, als het goed is hoef je helemaal niet meer met 'been' te rijden. Dan reageert je paard al door een lichte bekkenkanteling, een lichte gewichtsverplaatsing, of zelfs maar door het te 'denken'. Maar als je paard een 'zwaar' lijf heeft, nog geen atleet is, is het echt moeilijk voor haar.

Rijden heeft eerst te maken met je paard scholen en trainen. Klassieke rijkunst is een geduldige manier van trainen, waarbij je de dingen stapje voor stapje doet, zonder het paard te overvragen en rechtrichten een belangrijk verhaal is. Daar moet je echt les in krijgen, je moet gevoel krijgen voor evenwichts verdeling in beweging.
Als je je paard met zóveel druk moet rijden, is ie niet goed in conditie, waarschijnlijk kost t echt moeite.
Zoiets 'fix' je niet ff met een truukje, paarden trainen is een hele klus waar gevoel, verstand en techniek bij komt kijken.
Lees je suf en neem les, lichaamstaal (ook als je rijdt) en klassieke rijkunst (ja ook op de grond), er is geen of-of, je hebt altijd te maken met een complex geheel, en dan is het heel handig als er iemand bij je is die er verstand van heeft.

succes

Nataschadevreede schreef op maandag 2 augustus 2010, 17:23:


Vergeet niet dat het om een wedstrijd gaat waarin een goede finishtijd cruciaal is. Dan komt er wel wat haast bij kijken. Snel keuren is trouwens niet mogelijk; je moet gewoon op je beurt wachten, is mijn ervaring. En haast betekent niet dat de omgang met je paard ineens minder zou zijn.
Ik ben 10 jaar geleden met Buck begonnen met endurance, jaar of 5 gedaan, waarbij het mij toch echt wel ging om een goede eindtijd in combinatie met de laagste hartslag, en niet primair om de fun van samen gezellig door het bos te banjeren. Voor dat laatste kun je ook gewoon een buitenrit maken, dat is veel leuker want een stuk minder druk

Wat wel een feit is, is dat alles dat in wedstrijdverband beoefend wordt, vanzelf op den duur extremer wordt. Dat gaat dan ten koste van het paard, maar dat is bij elke wedstrijdvorm van paardensport min of meer het geval.

Hallo Danielle,

Ik herken je verhaal heel goed van een situatie die ik vroeger met mijn arabier op dezelfde leeftijd had. Zadelmak maken ging eenvoudig we waren een team en konden de gehele wereld aan. Tot wij op een avond een ongeluk kregen wij zijn samen gevallen en ik heb in zijn ogen iets gedaan (wat ben ik op de dag van vandaag nog niet achter) wat zijn complete vertrouwen in mij teniet deed. Daarvoor durfde hij alles zolang ik bij hem was en ging hij ook niet in discussie want ik zei dat het goed was. Nu was hij onzeker en angstig en moest hij zelf beslissingen gaan nemen want mij vertrouwde hij niet meer als leider. Ik raakte al snel mijn vertrouwen in hem kwijt en zo kwamen wij in een vicieuze cirkel. Steigeren, staken en vooral agressief worden naar mensen en paarden nam enkel maar toe en steeds kwamen er maar meer truken bij.

Iedereen die ik raad pleegde zei dat hij mij uitprobeerde en uitgekookt was en ik kon mijn energie maar beter in een leuk paard steken en vooral hem er flink onder houden want hij was een gevaar. Het advies slager was meestal de eindconclusie. Dat hij bang en onzeker was drong tot niemand door al zijn bravour en agressiviteit. Op een dag had hij me weer eens goed geraakt met een voorhoef in mijn gezicht bij het steigeren en kwam een kennis van mij net langs. Een jockey die zich nooit bemoeide met al het geklungel dat hij om zich heen zag maar het nu wel eens genoeg vond. Hij heeft het paard een halfuurtje van mij overgenomen en me verteld dat mijn paard bang was en mij weer op de rit gezet hoe ik het wel moest aanpakken. Dat uurtje instructie heeft alles veranderd.
NH had ik nog nooit van gehoord en deze jongen was zeker geen goeroe maar gewoon iemand die heel goed met paarden was.

Ik heb mijn paard 6 maanden op het land gezet en niets mee gedaan behalve beetje bij hem zitten en opnieuw een band opbouwen. Dat was het begin een nieuw hoofdstuk in de relatie met mijn paard van daaruit zijn wij met hele kleine stapjes weer aan de gang gegaan. Ik zeg niet dat dit jouw oplossing is maar dat was het voor ons wel. Net zoals andere zeggen zoek hulp van buiten maar zorg dat je iemand met verstand van zaken vind waar ook jij je goed bij voelt. Het onderdrukken van zijn "streken" is niet de weg je moet de oorzaak aanpakken voor zijn gedrag.

Danielle Zontrop schreef op maandag 2 augustus 2010, 20:13:


In ieder geval je paard nog 1.5 jaar de tijd geven verder uit te groeien en in de tussentijd leer je van alles waardoor het probleem na 1,5 jaar opgelost is. Het zou trouwens kunnen dat je paard pijn heeft als je op hem rijdt. Juist als alles erg goed gaat tot op het moment dat je gaat rijden moet je daar echt rekening mee houden. Als je dicht bij Pien woont zou ik daar inderdaad heen gaan, en voorlopig niet op je paard zitten


Hier kan je nog eindeloos plezier van hebben. Ga door met wat goed gaat!