Aafke schreef op dinsdag 13 juli 2010, 22:39:


Ik denk sterk aan een hoefzweer Aafke.

wil, erg mooi omschreven.

Het blijft een moeilijk iets; in laten slapen.
Ik spreek ook uit ervaring.

Mijn lange bericht; het verhaal over het verbergen van pijn bij paarden komt ook daaruit voort.
Ja... je merkt wel als je paard pijn heeft.
Maar wat ik eigenlijk bedoel; wanneer weet je dat het tijd wordt om te laten gaan?

Als je die vraag stelt, kan iedereen een helder antwoord geven. Maar als je dieper erop in gaat, situaties van dichtbij meemaakt bij jezelf en bij anderen, blijkt het niet zo helder.
Je beeld verkleurt. Je denkt dat het meevalt, want... hij loopt toch nog? HIj glanst nog? Hij eet nog? etc... vul maar in.
Gekleurd door onze eigen wensen, omdat we hem nog zo graag willen 'redden.Omdat we hem niet kwijt willen. En vooral omdat we de beslissing niet willen nemen. Want stel dat.... Waardoor we vaak te lang wachten. Zoals trudy al zegt. Ik, net zo goed, als ieder ander.
Zeker als je je realiseert dat paarden meesters zijn in het verbergen van hun problemen.
Nog even daargelaten dat deze paarden in de natuur er al heel erg lang niet meer waren.

Het proces wat leidt tot inslapen gaat bij de meesten van ons langzaam en vooraf aan veel ontkenning van de situatie, een vaak krampachtige hoop dat we nog iets kunnen betekenen voor het paard (hoop die we ventileren in topics en gesprekken door te zeggen dat het best nog wel gaat... want dat willen we zo graag)
Tot op dat ene moment waarop de oogjes opengaan. Misschien omdat je eindelijk ziet dat je paard nauwelijks meer op de benen kan staan. Of het psychisch niet meer trekt. Misschien omdat er iets gebeurd wat de bekende druppel is en ons met twee voetjes keihard op de bodem praat. Of misschien ook omdat iemand aan onze jas trekt.
Als we dat dan vertellen, komt het voor een ander soms 'plotseling'
Maar niet voor degene die de beslissing neemt. Vanwege het proces wat eraan vooraf gaat,. Het weten, maar niet willen weten en daartegen vechten. Tot een periode van zwijgzaamheid. En dan de beslissing.

Ik vind het veel te ver gaan dat van een eigenaar wordt verwacht dat hij of zij het hele proces en het nemen van de beslissing op een forum moet bespreken en dan dat moet doen wat forumleden vinden die het paard niet eens kennen. Die niet dagelijks zien wat er gebeurt; hoe het paard eraan toe is enz. Hoe kunnen die forumleden een beter zicht hebben op de situatie dan de eigenaar die er dag in, dag uit bij is en ieder facet meemaakt?
Want dat ziet alleen de eigenaar. (die dus lange tijd over de ellendige punten zal zwijgen, omdat je niet wilt zien dat het niet goed gaat... dat je paard niet meer te redden is)

De beslissing om er een einde aan te maken is een zware beslissing en komt altijd lang nadat het paard in de natuur allang gestorven pas.
Het gaat gepaard met pijn, vertwijfeling en ellende. Ervoor en erna.
Dat wordt graag vergeten door mensen die het vanachter hun toetsenbord beter weten.

Jee aaf, lees dit net. Wat enorm rot voor je.
Ik hoop dat je snel erachter komt wat het probleem nu is.
Heel naar dit.

Liksteen zou ik ook ophangen.
Toen ons nieuwe paard zand begon te likken,heb ik haar gewezen op de liksteen, die hier altijd aanwezig is.
Daar maakte ze meteen gebruik van en dat doet ze nog steeds regelmatig.
Het kan dus helpen

Ik voel me aangesproken, het lijkt echter of je nu nog steeds rechtvaardiging en medestanders zoekt voor de beslissing die jij genomen hebt. Ik geloof dat je weinig begrepen hebt van mijn verhaal. Er is nogal een verschil tussen een doodziek paard of een paard wat gewoon goed getraind moest worden, wat met veel inzet in een andere "state of mind" gebracht moest worden, wat te doen was omdat hij positief reageerde op clickertraining, maar met een eigenares die na 2 oefeningen de pijp aan maarten gaf. Terwijl ze zelf tijdens de driedaagse clickertraining verstomd heeft gestaan van de kracht ervan.
Dit is mijn laatste woord over deze hele kwestie. Te pijnlijk voor woorden en ik wil niet elke dag boos worden.

Klinkt inderdaad als een (sluimerende) hoefzweer. Ik kan me voorstellen dat de hoeven nog wat 'vuil' moeten lozen. Ik zou haar voor de zekerheid weer even van het gras af houden, helemaal.
Tijdens de droogte heb ik hier de graastijd weer verkort, het risico is te groot.

Nu heb ik gister contact gehad met een DA hier in de buurt.
Deze kan voor mij het tetanus vaccin bestellen, maar het is maar 1 jaar geldig. Dus over een jaar moet ik de paarden weer opnieuw enten.
Beetje vreemd vinden jullie niet?

Piet schreef op woensdag 14 juli 2010, 7:42:


Ik neem aan dat je op mijn bericht doelt, piet. Het was absoluut niet specifiek aan jou gericht, maar eigenlijk meer algemeen en had echt betrekking op de situatie van anja, niet op die van mij. Wat daarop heb ik hier geen kritiek gekregen.
Maar ik weet dus wel wat stress en paniek bij een paard doet, met name als de baas niet in de buurt is.

Ik vind het rot dat ze zoveel verwijten krijgt over haar beslissing, terwijl ik haar beslissing dus wel degelijk begrijp.
Je hoeft er verder niet boos over te worden.
Ik heb veel respekt voor wat je doet en wat je bereikt. Je hebt mij destijds een aardige duw in de goede richting gegeven en ik heb dus ook niets tegen jou persoonlijk. Integendeel. Ik probeer alleen aan te geven dat ik een aantal mensen in deze erg hard vond oordelen, gezien je de situatie thuis met het paard niet kent.
En ja... in deze situatie vond ik dat idd ook van jou.

Omdat ik zelf helaas drie keer een dergelijke beslissing moest nemen, voel ik met Anja mee. De manier waarop een aantal mensen reageerden vond ik enorm kwetsend en ik vind het altijd rot en onnodig als mensen in een kwetsbare situatie onderuit worden gehaald.
Vooral omdat mensen alleen reageren vanaf de kennis van het toetsenbord.

Dit gezegd zijnde, heb ik mijn mening ondertussen wel genoeg duidelijk gemaakt en zal ik verder mijn snavel houden.
Want eigenlijk kunnen we beter naar buiten gaan met dit weer en lekker bezig zijn met onze paarden.

Heb steeds meer het vermoeden dat het idd een (sluimerende) hoefzweer is. Nog niet doorgebroken. Kan zelf ook nog niet zien waar het zit.

Vanmorgen haar even laten stappen, in vrijheid voor mij aan... en naast mij.
Het is rechtsvoor. Vooral in de paddock waar het zand in haar hoef aankoekt loopt ze moeilijk. Op het kaalgevreten looppad loopt ze beter, niet goed maar wel gemakkelijker. De andere drie benen zet ze goed neer, geen spoor van pijn.

Heb ze van het gras af, alleen het looppad blijft open. Zullen ze enkel sprietjes kunnen eten. 't Is even de afweging... 'stil staan in de paddock' of 'toch wat bewegen op het looppad'. Heb voor het laatste gekozen.

Om het gras wat groeit hoef ik me ook geen zorgen meer te maken. Is gehooid, is alweer gegroeid.... en er lopen 4 andere paardjes op. De buren hebben een zorgboerderij. Vier paardjes (3 haflingers + shetje) die al jaren enkel op stal staan + af en toe in een kleine paddock. Er zijn 2 (een jaarling + 2 jarige) bij die nog nooit in een weide hebben gelopen.

Sinds vorige week vrijdag kunnen ze op de weide. Er is een dam in de sloot gemaakt, extra opening in de weide. Langzaamaan mogen ze voorzichtig opbouwend in de wei (reken maar dat ik gewaarschuwd heb om voorzichtig en langzaam op te bouwen )

Isabel van der Made schreef op woensdag 14 juli 2010, 0:31:


Ik ken je verder niet maar zou het niet kunnen aangezien mensen wel vaker aangeven dubbele bodems in jouw berichten te zien dat er iets niet klopt in jouw communicatie?

Toen ik jouw bericht las vond ik het ook echt een typisch geval van steek onder water. Niet zo aardig. Maar goed jij dacht aan de vrieskist. Geen prettige gedachte. Mijn excuses.

heb juiist gelezen over het veulentje dat zand eet en over likstenen. Daarom verzet ik mijn berichtje maar naar voeding. Vind wel nog steeds geen antwoord waarom ze dat nat slijk slurpen want ik heb ze het nooit zien doen met zand. Ik dacht miss dat het ook verzachtend kan werken na het eten van distel en brandnetels? Misschien te lui om de afstand naar de likstenen te doen en vinden ze het eenvoudiger om wat slijk te likken? Om te drinken gaan ze wel naar voor maar dat vinden ze nergens anders natuurlijk.
Myr

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 18:41:


Ik weet het niet Sandra. Heb sinds vorige week (zoals ik mijn update over Nancy) 4 paardjes in de weide staan eerst voor enkele uurtjes, daarna waarschijnlijk langer.
Dit zijn stalpaardjes, eigen kleine boxen... wel kunnen ze aan elkaar zien en aan elkaar komen. Twee ervan hebben nog nooit een weide gezien.
Geen van de vier maakt een ongelukkige indruk. Natuurlijk... het was heerlijk om te zien hoe ze genoten van hun eerste uurtje weidegang. Ruimte... groen gras, eten... spelen, rennen.. geweldig gewoon.


Ben het natuurlijk met je eens, maar... dat is dan ook het plaatje wat ik persoonlijk zie.

Wat te doen bij bijv. een blind paard (nee, niet speciek die van Anja! daar gaat deze topic niet over) In de pure natuur had het niet meer geleefd, was gedood vanaf het moment van blindheid. Zo simpel is het...
Is een hele ruim stal waar rust heerst dan een verkeerde optie? Een plek waar het dier zich veilig kan en mag voelen. Waar de mens rekening houdt met zijn mankement. En hem van daaruit leert om te gaan met zijn blindheid? Dit door bijv. 'enge dingen' toe te voegen aan zijn eigen veilige omgeving? Zijn zomaar gedachtes hoor.....


Ik weet het. Zelfs Nancy die ondanks de pijn in haar voorhoef netjes een paar pasjes voor mij loopt omdat ik het heel simpel aan haar vraag.
Nancy die in de pure natuur waarschijnlijk ook al gedood was vanwege haar hb (uiteraard is het de vraag of ze in de pure natuur hb was geworden)


Ook ik denk er over na... al sinds we weer paardjes hebben. Daarom ook mijn aanbod richting de buren (zorgboerderij) om hun paardjes hier voor niets neer te zetten in de weide. Ook wanneer de onze weer op de weide kunnen (als dat tenminste ooit weer kan voor Nancy) mogen ze blijven. De zorg is voor henzelf... ze lopen enkel op ons stukje gras.


Ik weet het niet. Zal misschien per paard verschillend zijn. Nancy laat in ieder geval op verschillende manieren duidelijk zien dat ze pijn heeft. Niet alleen door kreupel te lopen. Ze zoekt mijn aandacht, ze gaapt aan één stuk door wanneer de pijn heftig is (gisteravond een tijdje)

En vergist je niet, gisteravond even weer "gespeeld" met de gedachte hoelang en waarvoor gaan we door met Nancy. Wanneer is het tijd om er een eind aan te maken.

Ook maakte iemand de opmerking dat sommige mensen die langdurig ziek zijn graag uit het leven willen stappen. Dat is niet altijd zo. Ongeveer 3 weken geleden is onze buurvrouw (als een oma voor onze kids) overleden. Vanaf december 2009 in het ziekenhuis en daarna verzorgingstehuis gelegen. Eerst door een val in huis, daarna een gescheurde aorta. Dood en doodziek.... toch wilde ze leven. De artsen hadden haar in januari nog 6 tot 8 dagen gegeven. Operatie was niet mogelijk, ze was te zwak, at niet meer. Alleen nog drinken en vla/yoghurt/astronautenvoeding. Die 6 tot 8 dagen zijn 5 maanden geworden. Puur door wilskracht, ze wilde geen afscheid nemen. Ze wilde er zijn. Was, zo als ze me toevertrouwde, ook doodsbang dat haar kinderen met de artsen zouden overleggen het 'proces' te versnellen. Dat ze eerder dood zou gaan. Heb haar gezegd dat zij de baas was, dat het haar leven was en daar voor mocht vechten. Reken maar dat er vele emotionele momenten zijn geweest. Vooral wanneer wij weer naar huis gingen na een bezoekje.

Ze heeft het laatste half jaar geleefd op bed + af en toe in de rolstoel. In een klein kamertje van enkele vierkante meters. Weg uit haar eigen huis, weg van het platteland waar ze geboren en getogen was. Het laatste half jaar had ze pijn, had ze verdriet... maar leefde om te leven met de mensen om haar heen die van haar hielden. En was zo het laatste half jaar gelukkig. Het was goed zo.... (ze is niet overleden aan de gescheurde aorta die ze had maar kreeg een ontsteking bij de katheter wat haar fataal werd)

Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:32:


Deze vrouw is waarschijnlijk overleden omdat haar weerstand tot beneden nul was gedaald en zij een ontsteking niet meer aankon. Het laatste half jaar heeft ze geleefd mede dankzij de katheter. Juist de medische wetenschap maakt dat we langer kunnen leven, zonder was deze vrouw veel eerder overleden. Gelukkig maar dat de dood iemand uiteindelijk toch komt ophalen. Er zijn veel mensen die zich aan het einde van de rit aan elke strohalm vast klampen, ongeacht de kwaliteit van leven, ze willen of kunnen geen afscheid nemen, misschien uit angst voor de dood. Mijn oudoom stierf jaren geleden opgewekt, zijn laatste woorden waren: " dit is zo mooi, als je eens wist hoe mooi dit is." Sterkte er mee.

Met een dier zou je zo ver toch niet gaan lijkt me, ik hoop het van niet.

joop schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:52:


Ze was niet bang. We hebben hele diepe gesprekjes gehad. Met weinig woorden kon ze veel zeggen. Ze maakte ook totaal geen bange indruk.

Ze heeft dit laatste half jaar een diepe indruk bij mij achtergelaten. Ook haar kinderen hebben het laatste half jaar als heel bijzonder ervaren.


Zoals ik al aangaf zullen mijn paardjes nooit een kliniek van binnen zien. Daar ligt de rationele grens. Wil niet zeggen dat ik moeite zal hebben om de beslissing te maken Nu naar Nancy kijkende zal ik haar vreselijk missen. De zure merrie die ik in drie jaar heb zien veranderen in een lieve zachte merrie.
Winsor die al op de nominatie slacht stond wanneer wij hem drie jaar geleden niet hadden gehouden/gekocht. Losse knie, liep toen af en toe behoorlijk kreupel. Nu af en toe niet helemaal zuiver. Is van een angstig dier (die eens over mijn toen 11-jarige dochter heenwalste in paniek/angst) is een dier wat rust en vertrouwen uitstraalt. Moet nog veel leren, zijn nog vele enge dingen die overwonnen moeten worden.... maar we rijden voorzichtig op hem (3 jaar geleden onvoorstelbaar... weet je nog Piet?) Wandelen af en toe op het fietspad met hem, Nancy als geleidepaardje die rust uitstraalt. Kortom.... eigenlijk wil ik geen van beide missen. En toch... toch zal dat moment eens komen.....

Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 10:03:


Deze snap ik echt niet. Een kliniek van binnen zien is toch niet synoniem aan onoverkomelijke ellende of het eindstation? Of mis ik nu iets?