Ik heb al meermaals gelezen over paarden die zand eten . Zo zag ik gisteren voor het eerst iets vreemd. Tegen de bosrand is de wei oneffen en door de onweders van de laatste dagen is het op die plekken al een beetje nattig. De 2 Fjorden die bij ons op de wei staan zag ik tussen de graszoden likken van de natte grond. Ik dacht eerst dat ze water aan het drinken waren van een plasje maar neen ze likten echt nat zand. Vandaag zag ik dat onze 2 paarden doen. Ze krijgen stripbegrazing en ruimschoots genoeg. Op de rest van de wei valt ook nog genoeg te knabbelen. Staan nooit zonder water en hebben 2 likstenen waarvan één himalaya en de andere een gewone. Aan de rand van een bos zal het wel kleigrond zijn zeker? Zoeken ze dat misschien op? Wanneer we bij hen zijn laten we ze op een zijstuk vrij grazen waar veel brandnetel en distels staan en daar eten ze ook van nu die zo droog staan. Zou het met de spijsvertering te maken hebben? Als paarden niet hard moeten werken is het in deze warmte ook aan te raden om electrolieten bij te geven. Ik maak me er geen zorgen om omdat ik van de veronderstelling uitga dat ze weten wat ze nodig hebben maar zou het graag weten en indien nodig ze geven waar ze behoefte aan hebben.
Myr

Isabel van der Made schreef op dinsdag 13 juli 2010, 14:42:


Steek onder water.
Begint ook een beetje vervelend te worden,maar goed .
De dood word als iets vreselijks gezien,omdat we ermee opgevoed worden.
Er zullen ook legio mensen zijn,die vinden of vonden ,dat ik nog door moest gaan met Vera,
Of dat ik me aan mn woord moest houden en geen ander paard meer te nemen.
Enz enz.,maar de dood is wat hoort bij t leven.
Ik had vera in een pddokkie kunnen houden op alleen superarm hooi en ja,dan had ze t wel wat langer "kunnen doen" Fijn voor Vera?
Dacht t niet!! De laatste weken heb ik haar letterlijk losgelaten.
Geen rampzalig gehinnek meer ,als ik dan kwam.
Misschien dan wel sneller gegaan,maar ze heeft nog even echt kunnen zijn.
,En vera en de lieverd van anja hadden t in de natuur allang niet meer gered,dus waar is dan t natuurlijke gebleven?
Ik ga ook geen enkel paard meer oplepelen.
Zit niet meer in mijn natuur.
trudy

e m kraak schreef op dinsdag 13 juli 2010, 15:38:


Ik zou nu niet kunnen zeggen :ik kies voor mens of de hond.
De mens heeft zo de neiging om te zeggen:NOU dat zou IK doen.
Kijk maar in de situatie ,als ie zich voordoet.
Misschien zou t ook nog zo zijn,dat men te schyterig is om uberhaupt wie of wat dan ook te redden.

Bij paard heb ik in de ogen gekeken.
Op is op.
Klaar is klaar ,en ze was ook zo weg!
trudy

Trudy schreef op woensdag 14 juli 2010, 0:10:
Precies, en dan weet je hoe je zou moeten handelen.
Gelijk aan wat ik ook geschreven heb... we zijn bang voor onze eigen emoties.
Je wist het.... en hebt daarnaar gehandeld.
Ook in het belang van het dier.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik zou mij eerder schuldig voelen,als ik t idee zou hebben ,dat ik t juist te lang heb laten duren,simpel om t feit,dat ik misschien zo stronteigenwijs dacht t wel te kunnen redden.
Natuurlijk had ik verdriet,maar toen ik zag wat voor rust er op dat mooie koppie van vera kwam,toen ze de grootste en laatste pijnstiller had gekregen,kon ik alleen maar "blij"zijn,dat ik de beslissing had genomen.
Dat was ook de reden,dat ikzelf de foto zo mooi vond.
Werd totaal misbegrepen.
Mensen barsten van 'valse" emoties en als je puur vanuit je gevoel wat doet,wat niet allround is,oei!!
Maar oke,off topic.
Klaar.
trudy

Trudy schreef op woensdag 14 juli 2010, 0:05:


Nee, was geen steek onder water. Was omdat ik opeens dacht aan de vrieskisten vol HKO hoeven.

Ik word er ook een beetje moe van dat mensen blijven volhouden dat ik dubbele bodems in mijn berichten stop.