joop schreef op maandag 12 juli 2010, 18:13:


Ja echt wel. Eduard houdt voor zijn lol allemaal van die ouwe Landrovers V8. Restaureert en knapt op (schijnt een verschil in te zitten ) Enfin, die krengen zuipen ... niet normaal meer 1 op 4 / 1 op 5 als je mazzel hebt. Ik heb een heel lief klein oud tractortje, daar gaat wat rode diesel in en we kunnen er alles mee. Niet zo'n grote, maar zo heel oud dingetje. Leuk hoor!

Dankjewel voor je uiteenzetting. Ik denk dat ik het toch al goed begrepen had.
Ook hoe ontzettend moeilijk dit is geweest en nog steeds is.

Paarden in blinde (niet zo leuke woordspeling trouwens in dit geval) paniek gaan overal doorheen. Kijken nergens naar en beschadigen zichzelf.
Ik heb het meegemaakt.
Op hol geslagen paarden. Bij brand, en 1 x een verkeersongeluk. Ze vernietigen zichzelf, in geval van water geven ze het op... of ze lopen zich te pletter.
Juist ómdat ze niets meer zien.
Vorige week is er in BaarleNassau een Fries koetspaard in paniek dwars door een winkelruit heen gesprongen (is op wat hechtingen na goed afgelopen).
Het zijn en blijven idd. vluchtdieren. Het lijkt me ook heel erg beangstigend voor het dier, niets kunnen zien, niet kunnen oriënteren, niet kunnen vluchten voor wat-dan-ook maar het wél doen. Met alle gevolgen van dien.
Omdat de natuur dat nu eenmaal zo geprogrammeerd heeft.....

Weet je Anja..... dit is gewoon altijd een verlies/verlies situatie.
Je kúnt domweg geen goede beslissing nemen!
Laat je 'm leven... idd.... je zult zien dat ie de 30 haalt... Laat je 'm inslapen, voel je je hardstikke schuldig en denkt achteraf: had ik niet nog dit... of had ik niet nog dat.
Ik wed dat je ook nog serieus overwogen hebt om hem een ruime box te geven....

En zo verleg je je grenzen... totdat het niet meer dierwaardig is.

Hij ziet idd. de waarschuwingssignalen van andere paarden niet, hij vormt een gevaar voor de kudde, omdat hij kwetsbaar is. De kudde weet dat, daarom jagen ze hem weg. Neemt niet weg dat hij een prachtig paard is geweest.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Jee, Anja, ik leef met je mee en ik snap ook je beslissing. Ik heb hier zelf een blinde merrie lopen. Bij mij in de loop der jaren blind geworden. Ze heeft zich riant aangepast en kan feilloos de paddock paradise rondlopen.
Ze raakt de kudde wel eens kwijt als ze niet oplet en raakt dan in paniek(en holt dan overal tegenaan). Dus alleen als ik thuis ben kan ze bij de kudde en verder heeft ze haar eigen weiland met vast maatje. 's Winters staat ze op stal 's nachts omdat ik zie dat het erg vermoeiend is voor haar om in de kudde te leven. Op stal heeft ze haar eigen natje en droogje en er daalt dan een serene rust over haar neer, omdat ze nergens meer op hoeft te letten.
Ik heb wel een besluit genomen, dat als ze net als Ignosio, alleen nog maar in de paniekmodus leeft en geen rust meer in haar lijf heeft van angst, en de aansluiting met soortgenoten steeds frustrerender wordt, ik ook het moeilijke besluit zal nemen om haar in te laten slapen. Ik vind dat GEEN paardwaardig bestaan.
Daar valt niks tegenaan te clickeren.
Je hebt een goed besluit genomen en veel sterkte!

Anja S schreef op maandag 12 juli 2010, 0:18:


Fijn dat je het hele verhaal hebt verteld.
Ik begrijp het nu en waardeer je inzet voor hem.
Coralie

Virginie Walgraeve schreef op maandag 12 juli 2010, 14:28:


Hallo Virginie,
Ik heb in vergelijkbare situatie het volgende gedaan:
Iedere dag het paard meenemen. Eerste keer 5 stappen, meer niet, en dan weer terug brengen. Gaat dat moeilijk, dan net zo lang dagelijks oefenen tot het vanzelf gaat.
En dan iedere dag een beetje verder. Hele kleine stapjes nemen, op je eigen gevoel van wat je nog vertrouwt.
Paarden zijn gewoonte dieren, voor je het weet vindt ze het de normaalste zaak van de wereld om met je op pad te gaan.
Dan kan je beginnen met het zadel erop te leggen en op de terugweg op te stijgen. En al snel kan je rijdend vertrekken en steeds een beetje verder weg gaan.