Het is dat ik morgen vroeg op moet maar anders ging ik een ritje maken....
het hitte is nu een beetje weg

Hallo,

Ik heb besloten om met mijn paarden vanaf nu op volledig natuurlijke wijze te werken, maar ik weet niet goed welke mogelijkheden voor mij de beste zijn. Ik zal misschien eerst eens kort mijn situatie schetsen.

Ik heb 2 merries en 3 ponies. Ze staan bij mij thuis waar ze praktisch 24/24 in groep op de weide staan, voorzien van schuilstallen. Qua voeding krijgen ze weinig korrels maar wel zeer veel hooi of voordroog. Ze dragen ook geen hoefijzers omdat ik, zoals jullie, van mening ben dat paarden moeten gehouden worden op een manier die zo dicht mogelijk bij hun natuurlijke leefwijze aansluit.

Het grootste probleem heb ik met mijn merrie, Scarlett. Ze is nu 16 jaar en ik heb haar van sedert ze 9 jaar was. Haar vorige eigenaar kwam haar zelden bezoeken en ze kwam nooit de stal uit, waardoor ze dikwijls weken aan een stuk op stal stond. Als hij dan al eens kwam, dan borstelde hij haar snel, terwijl hij naar zijn mp3 speler luisterde, zadelde haar snel op, reed met een heel scherp bit met harde hand. Scarlett verzette zich constant.
Ook hebben ze haar eens ingespannen in de koets, zondere enige voorbereiding, waardoor Scarlett met koets en al op hol geslagen was en enkele kilometers verder teruggevonden is op een weide.
Mensen zeiden me dat het onverstandig was om haar te kopen omdat ze een "moeilijk en gevaarlijk" paard is. Maar ik voelde een band met haar, dus kocht ik haar toch.

Scarlett is fysisch een heel erg sterk paard, waardoor het voor mij moeilijk is om haar te berijden omdat ik geen fysieke kracht wil gebruiken om haar tot iets te dwingen. Dat is tegen mijn principes.

In de kudde is Scarlett ook de alpha merrie.

Een bijkomend probleem is dat mijn beide merries ENORM aan elkaar gehecht zijn. Als ik een van hen uit de weide haal beginnen ze enorm te panikeren en wordt het echt gevaarlijk...

Dan nu wat informatie over mezelf:

Ik ben 32 jaar en woon samen met mijn vriend en zijn 3 dochters.
In het verleden reed ik dagelijks, voornamelijk dressuur op de klassieke manier. Ik heb verscheidene stages gevolgd bij Pedro de Almeira, een portugese hogeschool leraar.
Ik zit nu in mijn 3de bachelor diergeneeskunde en heb nog 3 jaar te gaan.
Ik heb al een tijdje geleden besloten, dat ik mij eigenlijk helemaal niet meer wil toeleggen op het klassieke dressuurrijden, maar dat ik eigenlijk gewoon met mijn paarden ontspannen wandelingen in het bos wil maken, liefst bitloos.

De enkele keren dat ik met Scarlett ben gaan wandelen, liepen steeds slecht af: steigeren, bokken, 180 graden draaien en op het asfalt in rengalop naar huis terugkeren. Ze is zo sterk dat ik haar niet kan inhouden. Waardoor ik nu wel een beetje schrik opgelopen heb.
Maar ik blijf dit paard graag zien, en zelfs indien het mij nooit zou lukken om met haar op wandel te gaan, zal ze toch bij mij blijven tot haar dood.

De andere merrie, Virna, is veel makkelijker om te berijden, maar toch kan ik met haar ook niet op wandel door het feit dat ze zo gehecht is aan Scarlett en niet alleen de baan op wil...

Ik heb met beide merries al veel grondwerk gedaan in vrijheid, en dat gaat wel zeer goed.

Ik ben de enige van het gezin die zich met de paarden bezig houdt, dus ik heb niemand hier die eventueel met de andere merrie zou kunnen meegaan.
Ook hebben we de mogelijkheid niet om de paarden te vervoeren, onze auto is daarvoor niet zwaar genoeg.

Graag jullie advies om mijn droom te bereiken.

Groetjes,

Virginie

Isabel van der Made schreef op zondag 11 juli 2010, 20:02:


Het paard van Bent heeft wellicht een heel andere achtergrond? en dus geen reden voor de angst Igenioso ?
Geloof me... bij een paard met een trauma werkt het wel even anders. Dat heb ik helaas ervaren.

Extra vraagje... leeft het paard van Bent in een groep met andere paarden of op stal? Zijn nl blinde paarden die wel nog 'functioneren' maar alleen tijdens werk en voor de rest op stal staan.
Ook daar kun je je vragen bij stellen.

Wat de juichverhalen en deze beslissing betreft...

Als we aan een zwaar project beginnen zijn we allemaal geneigd om het positief in te zien.'
We moeten wel, willen we er zoveel energie insteken als mogelijk.
Je ziet op dat moment de situatie door een roze bril. Je ziet de positieve dingen die je wilt en moet zien om vol te houden en negeert de minder leuke kanten.
Totdat het moment komt waarbij je, door het zoveelste conflict, moet beseffen dat het in werkelijkheid wellicht toch niet zo goed gaat als je graag wilde geloven
Een keihard moment, maar onvermijdelijk en vaak na een bepaald voorval
Bij het verhaal van anja kan ik mij daar wel iets bij voorstellen.
En dat komt hard aan.
I've been there... done that...

Extra hard als je op een moment van ellende dan ook nog eens een flinke trap in de rug nakrijg.

Corine... nee, ik denk niet dat andere mensen beginnen aan een blinde hengst met trauma.
Internet staat bomvol met kneusjes. De enige die er aan zou kunnenbeginnen is iemand met een prachtig emotioneel verhaal , die het paard voor weinig geld koopt en op een buitenlands transport richting salami stuurt.
Is het nemen van dat risico werkelijk een alternatief???

Heb het gevoel dat persoonlijke vetes hierbij een rol spelen en wil er verder dan ook niet meer op ingaan.
Ik vindt het erg triest dat mensen op deze wijze iemand ' iets betaald willen zetten' Want dat gevoel heb ik erbij.
En tot zover dus mijn mening.