Wil schreef :


Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken.
Mijn paarden werken gewoon overdag (net als wij) met 30 graden en ik heb nog nooit meegemaakt dat er één niet goed werd of oververhit werd. Tussen de lessen door worden ze wel afgezadeld of staan ze in de schaduw. En ze worden altijd na de les afgesponsd en ze krijgen electrolyten als ze veel gezweet hebben.

De enige om wie ik me wel eens een beetje zorgen kan maken is Stef (Haflinger) die op zijn 22e slecht verhaart en het dus sneller warm heeft dan de anderen. Hij wordt wel stevig ontzien op dagen als deze en ik laat hem liever niet teveel werken nu.

Groet, Pien

Dat is groot nieuws Isabel! Wel geweldig dat je het allerbeste nieuwe thuis hebt gevonden voor Opal .
Hoe lang ben je weg geweest uit Ghana? En wanneer is je vertrek ?

Karen

Isabel van der Made schreef op dinsdag 29 juni 2010, 23:30:


Echt waar, Bel, ga je terug? Werk van je man of toch heimwee?
Groet, Pien

Ik ga als Opal veilig en gelukkig is, dus het hangt van haar af.
We gaan omdat mijn man naar zijn thuis verlangt, en ik heb geen enkele band met UK (en wel met Ghana).
Ik ben weggegaan uit Ghana eind 1998, maar er ook elk jaar teruggeweest voor vakantie.

Honey, mijn oude merrie in Ghana, is nog altijd in leven, dus ik zal niet paardloos zijn.

Isabel van der Made schreef op dinsdag 29 juni 2010, 23:30:


Ik heb net even Google Earth opgestart.... in een rechte lijn, dus door de lucht, zou de afstand Luton - UK/Accra - Ghana 5100 km. zijn.
Met de boot.... en dan verder over land wordt het een vreselijk verhaal..... ik denk eerlijk gezegd niet te doen voor een paard.

Helaas is er geen directe vliegverbinding vanuit de UK naar Accra.
Dat zou betekenen dat Opal eerst moet vliegen, naar een ander buurtland van Ghana... en dan in een trailer door een kokendheet en onveilig gebied zou moeten reizen.
In dat gebied heerst ook nog veelal de Afrikaanse paardenpest.

Kortom... Isabel en ik hebben nachtenlang zitten brainstormen en bedenken.... maar Isabel wil het Opal, die inmiddels ook 20 jaar is... niet meer aandoen!
Het alternatief was een plek in de UK zoeken.... die ook nog PN zouden handelen en Opals' voeten bij zouden kunnen houden. Zo'n plek is kennelijk niet te vinden.

Wat dan??? Laat je een verder gezond paard, wat je erg dierbaar is, dan maar inslapen? Het idee alleen al heeft ons beiden migraine en slapeloze nachten bezorgd!
Nee.... dus heb ik het plan geopperd om het hier te proberen.
In 1e instantie dachten we dat Opal het hier niet zou gaan redden, vanwege haar slechte voeten en de stenige ondergrond hier.
Maar.... alsof Opal het gehoord heeft???
Isabel moet zelf maar vertellen hoe de voeten van Opal de laatste maanden verbeterd zijn

Enfin... Opal wordt dus ook een Portugeesje.... En natuurlijk gaan we ons uiterste best doen om Opal hier een heel gelukkig leven te bezorgen!
Zij en Chaser gaan vast een heel lief koppeltje bejaarden vormen....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Dames! Petje af! Goed gepuzzeld en een fantastische oplossing gevonden.

Opal loopt als een zonnetje over stenen en harde grond. Het heeft hier al in geen tijden geregend, dus de hoeffies zijn knetterhard.
Ook ben ik al anderhalf jaar bezig met de beruchte 'heel bevel' en dat geeft haar gewoon een steviger voet.
Ik twijfel er niet aan dat ze met gemak door Wil's wei gaat knetteren. Knetteren met Catcher, en lief zijn met Chaser. Voor iedereen goed.