e m kraak schreef op vrijdag 25 juni 2010, 16:52:


Dacht net, al deze links, dienen die nou om te bewijzen dat je zonder latere problemen op de rug van een driejarige kunt gaan zitten?
Ik denk dat een paard van drie jaar nog helemaal niet kán welven , niet verzameld kán lopen met een ruiter op de rug,... wat nou goed gereden!! Wat nou voorwaarts neerwaarts..... Ee4n normaal paard kan dat helemaal niet, die is de eerste jaren z'n balans aan het zoeken met dat gewicht op z'n rug en aan het hopen dat zijn spines later niet gaan kissen.

Piet schreef op vrijdag 25 juni 2010, 17:05:


Ik wil er nog even aan toevoegen,dat ik helemaal beroerd word van de ruiters die denken dat hun paard zo geweldig "zijn rug gebruikt" zo prachtig verzameld loopt, zo ontzettend mooi van achter door het lichaam naar voren gereden wordt.
Er is maar één manier om een paard "beter" te laten lopen en dat is door de achterhand ontzettend sterk te maken......

Dit heeft idd niet direct met groeischijven te maken,maar indirect Ik zou graag daar meer over willen weten, maar helaas weinig over bekent.
Alles daaromtrent vind ik erg belangrijk en interessant.

Anita Cats schreef op vrijdag 25 juni 2010, 17:36:


Ik denk eigenlijk dat dat fysiologisch hetzelfde is als bij mensen.
Verdiep je daar eens in, is hartstikke interessant.

Natuurlijk zullen er wel iets verschillen zijn, maar het principe zal hetzelfde blijven, botgroei, aanmaak, enz.
Dan kun je de teksten die op paarden slaan ook veel makkelijker lezen.

De Glucobalans heb ik gekregen naar aanleiding van zijn vorige bevangenheid.
Dit van een erkend holistisch arts!

Dit is een produkt speciaal voor hoefbevangenheid/suikerproblemen.

Ook krijgt hij van dit merk multivit, hier zit naar mijn weten geen suikers in!

Voor meer info: www.phytonicsmed.com

Jammer, voor veel paarden heeft t baat maar blijkbaar bij die van mij niet (meer?)

'Vandaar mijn vragen over het magnesiumchelaat.

Ik schreef op donderdag 24 juni 2010, 11:47:


Het is jammer dat hier niet inhoudelijk op wordt ingegaan. Wellicht komt dit doordat het nog steeds niet helder genoeg is wat ik zeg.

Andere aanpak:

Om een overspannende constructie tegen doorzakken te voorkomen is er maar EEN manier: Je voorziet de overspannende constructie van een trekkende en duwende kant.
Een vel papier zal doorzakken als je de uiteinden op een verhoging legt, maar als je er een koker van maakt kun je hem wel ergens overheen leggen. Hoe komt dat? Omdat als je hem wilt buigen de bovenkant in elkaar gedrukt wordt, terwijl de onderzijde wordt uitgerekt. De meeste materialen hebben weinig weerstand tegen buigen, maar veel weerstand tegen uittrekken en in elkaar duwen.

Iedereen weet dat een dikkere houten balk moeilijker buigt dan een dunnere. Maar dit komt niet simpelweg omdat die balk dikker is, maar omdat de boven- en onderkant van de balk verder uit elkaar liggen. Om door te buigen moet de ene kant verder worden uitgerekt, en de andere kant verder worden ingedrukt. Een dunne plank buigt gemakkelijk door, maar zet hem op zijn kant en je kunt er op staan. Nog steeds evenveel materiaal, maar boven- en onderkant zitten nu verder uit elkaar en dus is het steviger.

Elke brug wordt zo gemaakt. Bij het maken van de denkbeeldige koker zijn alleen de onderkant en de bovenkant van belang; je kan grote gaten maken in de zijkanten zonder dat het de stevigheid in gevaar brengt. Op die manier ontstaat een constructie met balken onderaan en bovenaan, uitelkaar gehouden door een soort vlechtwerk. Of simpelweg een boog, of een overspannende kabel waar het wegdek aanhangt. Als er maar een trekkende en duwende kant is, dan krijg je een dragende constructie.

Bij een paard is dat precies zo. De trekkende zijde wordt gevormd door de spieren, de duwende zijde door de ruggegraat. Als je deze constructie zwaarder gaat belasten nemen de trek- EN duwkrachten evenredig toe. De spieren zorgen voor de trekkrachten, dat is simpelweg een kwestie van training. De duwkrachten daarentegen worden opgevangen door de ruggegraat, en daar valt weinig aan te trainen: die moet simpelweg uitharden.

Voor de mensen die denken dat iets alleen waar kan zijn als het is uitgesproken door een autoriteit op dat gebied: Sommigen weten dat Ilona en ik een vliegtuig hebben gebouwd. Dit is iets waarmee je enorm veel te maken hebt met dit soort constructies. Het is geen kunst om iets te maken dat sterk is, maar het is wel een kunst om iets te maken dat heel sterk is en tegelijkertijd geen gram overbodig materiaal gebruikt. Dit geldt voor de vleugels, maar ook voor de romp, tot en met de stoel waarop je zit. Zonder inzicht in hoe precies de krachten lopen lukt het je niet om iets te maken dat ontzettend sterk is terwijl je alleen maar materiaal op uitgekiende plekken gebruikt. Om je een idee te geven: de spanwijdte van de vleugels is 8 meter, je kan op beide uiteinden een volgeladen bestelbus zetten zonder dat ze zoorzakken of afknappen. Toch wegen de vleugels maar 50 kilo... Kwestie van heel goed begrijpen waar duwende krachten optreden en trekkende krachten optreden.

En vanuit die expertise herhaal ik dan maar weer: De rug van een paard heeft een duwende en een trekkende kant. De spieren zijn de trekkende kant. De ruggegraat de duwende kant. Voer de belasting op en de krachten in zowel de trekkende kant als de duwende kant nemen toe. De spieren kun je trainen, voor de ruggegraat moet je geduld hebben. De meeste hyppische guru's kletsen uit hun nek, en begrijpen niet hoe een rug precies werkt. En vervallen daarom in onzinnig gewauwel met "stuwende krachten die in de ruiterhand uitkomen".

Frans

Nils Vellinga schreef op donderdag 24 juni 2010, 21:46:


Wat doet jou denken dat dit zo is? Ik hoor meer over rugproblemen dan over instortende bruggen.

En verder, al ZOU je gelijk hebben. Dan nog is de rug van een paard een zeer ingenieus ontwerp, maar... voor de functies die die rug in de natuur moet vervullen.
Voor het dragen van een ruitergewicht is die rug natuurlijk nooit ontworpen.

En dat is waar deze discussie feitelijk over gaat: Heeft de rug van een nog niet volgroeid paard sterkte om hem te gebruiken voor een doel waarvoor die rug nooit ontworpen is geweest?

Ik zeg nee: want de spieren kun je trainen voor die "overbelasting", maar voor de ruggegraat moet je gewoon geduld hebben tot deze genoeg is uitgehard om de belasting aan te kunnen.

Zie verder mijn uitleg over trekkende en duwende kanten bij overspannende constructies.
Natuurkunde en sterkteberekeningen zijn universeel geldig, of het nou om beton, hout, of staal gaat, of om botten, pezen en spieren.

Frans

Anita Cats schreef op vrijdag 25 juni 2010, 16:21:


Nee, in dit geval is de boog is de duwende kant, en het wekdek de trekkende kant. Het geheel zorgt voor overbenging van het gewicht naar de pilaren. Haal de boog weg, of het wegdek, en het zaakje stort in. Beiden zijn even belangrijk.


Nee, want de ruggegraat van het paard is de boog, de buikspieren het wegdek. BEIDEN zijn noodzakelijk. Voeg meer gewicht toe en beiden krijgen met hogere krachten te maken. De spieren met een hogere trekkracht, en de ruggegraat met een hogere duwkracht.

Frans

e m kraak schreef op vrijdag 25 juni 2010, 16:52:


Ah, jij schreef dat ook al. Die boog is dus het element dat de duwkrachten moet verwerken.


Met dien verstande dat de trekkende zijde wordt gevormd door de ondergrond. Zet de steunberen op wieltjes en het geheel spat alsnog uit elkaar.
Je hebt altijd een duwende en een trekkende zijde.


Waarom?

Frans

Anita Cats schreef op vrijdag 25 juni 2010, 17:36:


Er is heel veel over bekend. Het is een uitontwikkeld onderwerp. Het is alleen niet zo bekend in de hippische wereld.

Frans

Frans Veldman schreef op vrijdag 25 juni 2010, 18:56:


Het staat vast dat kneuzingen, verrekingen, ontwrichtingen, verzwikkingen ed (sprains and strains noemen ze dat in het GB) bij kinderen die nog in de groei zijn juist zo veel ernstiger kunnen uitpakken dan bij volwassenen omdat daarbij de groeischijven beschadigd kunnen worden. Dus bij volwassenen banale aandoeningen kunnen bij kinderen zeer ernstige gevolgen hebben.

joop schreef op vrijdag 25 juni 2010, 19:49:


Natuurlijk zijn er zat aanknopingspunten voor een ieder die het wil zien.

Frans

Frans Veldman schreef op vrijdag 25 juni 2010, 18:50:


Frans je uitleg is heel helder en leerzaam, mijn dank! Klein vraagje, heb je een idee om dit thuis eens te zien? Een idee om met simpele materialen (wc rolletje, papier, karton) iets te knutselen waardoor ik het ook kan zien hoe het werkt? Misschien weet je een site waar zoiets op staat?

Want ik snap je verhaal en ik neem aan dat je gelijk hebt met dat ze beide nodig zijn. Maar het zien (door 1 van de twee door te knippen oid), maakt het begrijpelijker.

Groetjes Karin

Als Glucobalance niets doet, is je paard misschien niet insulineresistent? want daar is het uiteindelijk voor samengesteld.

Anita Cats schreef op vrijdag 25 juni 2010, 16:21:


Fiat Lumen !!!!!!
natuurlijk Anita !!!! de eerste pijler is voorbeen + schouders + schoft
de tweede pijler is achterbeen + heup
alle ingewanden worden ingesloten in een ge(om)spierde 'zak'
die 'zak' bungelt aan de ruggengraat (maar ook aan de heuppijler), die zo kort mogelijk moet gehouden worden
zodat het gewicht van die 'zak' plus de eventuele 'zak' die er bovenop zit
zo snel mogelijk afgeleid wordt naar de pijlers,
want hoe langer de afstand tussen de pijlers, hoe groter de doorbuiging

als je nu je beide afbeeldingen bekijkt zal je zien dat er niet zoveel verschil zit op het gedeelte tussen beide pijlers, de ruggengraat-wevels worden bijeengehouden door de erbovenop liggende, tusseninhakende en hechtende spieren en spiertjes,
en dit 'trekkende geheel' is opgehangen aan de pijlers

wat helpt bij die "trek" op de ruggengraat is het tegengewicht van het hoofd,
dat via de nekspieren over de schoft, die ruggengraat helpt opspannen.
Echter in je laatste tekening met de hals bijna vlak, zijn het vooral de blauwe spieren die hun trekarbeid kunnen verrichten
dat zijn samen met de groene spieren de "trekkabels" van die kabelkraan die de hals vanuit het diepe koppelpunt met de ruggengraat helpen optrekken

bij de eerste tekening met de opgeheven hoofdhouding zijn het vooral de groene spieren die de trekkracht verzekeren om het hoofd op te houden
die groene spieren moeten veel massiever zijn om die trekkracht te realiseren omdat ze aanhechten ter hoogte van de schoft (driehoek is opspanning) en vlakker werken ;
bij de halshouding vlak zijn die groene spieren zowat buiten werking (lang en vlak)
ze zijn wel 'opgerokken ' maar niet 'samengetrokken', niet te verwarren maar wel essentieel in deze mechaniek

conclusie :
- bij hals vlak, train je de blauwe halsspieren, waarbij de groene spieren niet kunnen opspannen en bijgevolg, verder doorlopend de rug ook niet samengespannen wordt
- bij hals opgericht, train je de groene spieren in de hals, ze verkorten sterk
ik veronderstel dat hierbij de groene rugspieren ook aangetrokken worden

maar, wat nog veel belangerijker is de écht verzamelde houding :
- daarbij wordt de lichtgroene dijspier aangetrokken, die verder ondertreden bewerkstelligt, maar die bovendien zorgt voor bekkenkanteling door aantrekking vanaf de lendewervel naar het dijbeen
- vergelijk beide plaatjes en kijk nu wat de blauwe buikspier doet : als die korter wordt, dus samentrekt, op spanning komt, dan helpt ook dit het bekken kantelen

wat is hierin nu belangerijk, in die bekkenkanteling : het is een span-systeem,
dwz dat er traktie komt op de ruggengraat, waarbij de bovenkant (werveluitsteeksels) worden aangetrokken, dus de ruggenwervels gaan aantrekken aan elkaar langs de onderzijde, aan de bovenzijde worden de wervels opengetrokken
en net dit kompenseert het vertikaal eigen gewicht, en heel belangerijk het gewicht van de ruiter dat er net voor zorgt dat de wervels onderaan gaan openstaan en bovenaan tegen elkaar geduwd
met andere woorden : als je kissingspines wil vermijden door over-ruiter-gewicht, doe je er best aan om zo snel mogelijk een houding in evenwicht, in balans, dus verzameld te verkrijgen,
als je wil werken naar ontspanning in alle delen, dan doe je dit best zonder ruitergewicht en met hoofd in balans en hals quasi horizontaal : lange teugelen of longeren bv (zonder die bijzettroep)

laat je het hoofd nu echt diep zakken dan krijg je :
- geen werking meer van de groene nekspieren
- amper nog werking van de blauwe halsspieren
- rugspieren die alleen maar opgerokken worden, niet versterkt, want er is géén samentrekking

als je dan verder doorredeneert merk je dat het wel een grote inspanning vergt voor een paard om zijn neus uit het gras te halen naar opgerichte alarmtoestand ( van diep over vlak naar opgericht), maar het kan wél !
daarom grazen paarden ook al voortbewegend maar met het hoofd dicht bij de grond
In alarmfaze is er niet zoveel kracht nodig van vlak naar opgericht, want de groene en blauwe nekspieren werken perfekt samen, die houding is rennend dan ook makkelijk vol te houden

snappie-allemaal-n'beetie ?