Ongelofelijk toch he, hoe je beeld en je zicht op dingen veranderen, hoe je dingen ziet die je daarvoor niet zag. Vraag me af hoe dat komt. waarschijnlijk een kwestie van blind aannemen dat dingen zo horen, vrees ik...
Ik kan wel door de grond zakken als ik aan de tijd terug denk dat we met bit reden.... brrrr
En aan Tony, waarom probéér je niet gewoon?
Stilaan opbouwen, niet meteen aan het werk maar rustig aan. Zo bouw je je vertrouwen in je paard op.
Ikzelf ging ervan uit dat het omschakelen naar
bitloos ineens me zou laten zien hoe goed de band was tussen mijn paard en mij en vooral hoe goed onze communicatie was. Ze is er niet als een losgelaten stier ervandoor gevlogen, of wat dan ook.
Integendeel.
Was ze in het bos hevig, (is ze nog) nu zonder dat bit, kan ik ze veel makkeliker terugnemen, tempo bepalen en noem maar op.
In de piste merk ik eigenlijk geen verschil.
Behalve een gelukkiger en ontspannener paard.
Ooit hier gelezen: The proof of the pudding is in the eating.
Een war gezegde.