Tony schreef op woensdag 23 juni 2010, 1:04:
> Nu de reacties vallen me alleszins mee.
> Wel uit bepaalde hoek weliswaar, maar dat kon ik verwachten.
> Ieder hun eigen paard en die doet altijd precies wat er verlangd wordt.
Precies. Een eigen paard. (meer zelfs!) Die ik volledig vertrouw en
bitloos dwars door Amsterdam durf te rijden. Sterker nog.... die ik
bitloos én ijzerloos door 20.000 publiek heb gereden op een festival als Truckstar Assen. Dwars door de Amerikaanse vrachtwagenstraat door. Fun hoor!
Ik kan je ook vertellen dat ALLE
bitloos gereden paarden de show af hebben kunnen maken. Dat waren: 2 Tennessee walkers (waarvan 1 hengst, en nog geen jaar onder het zadel), 1 volbloed Arabier, 1 Welsh K, 1 Painthorse en 1 Quarter.
Niet bepaald type bosklospaarden dus en ook geen 'makkie-suffe-duffe-knollen'.
Voor het geval je het interesseert was b.v. de Arabier dubbel Z dressuur, de paint 1e in de Western pleasure, de Quarter vrij hoog in zowel de reining en cutting.
1 Walker dus nog geen jaar onder het zadel, de andere topshowpaard geweest in de USA en dekhengst.
Bitloos en ijzerloos.
> Of ik nooit van een paard gevallen ben?...

Nee dus, het scheelde
> vaak niet veel, maar toch. Met paard: ja.
Ik wél...... En hard ook. Tsja.,... ree uit het koren... Weet nog steeds niet wie er harder geschrokken is, de ree, m'n paard of ik. Ik schrok denk ik links.... en hij schrok rechts.
Dus ik lag ernaast. Geeft niets. Overkomt gewoon iedere ruiter 'n keer. Of meermaals.
Risico van 't vak.
>
> Doet een bit pijn, dat had ik al gezegd en daar blijf ik bij.
> Het voorbeeld van de hond slaat echt als een tang op een varken. Dan heb
> je geen flauw benul van hoe je met een bit om moet gaan.
Dat heb ik wél. Ik weet wat het doet. Denk je niet dat ik ook uit de tijd van de bitten kom? Natuurlijk wel. Alleen heb ik geleerd dat het ook ánders kan. Pijnloos, druk- en dwangloos. Je moet het alleen willen zien, aanvaarden en willen doen.
Je hebt hier zelf geschreven dat je jouw merrie alles kunt laten doen en dat je haar volledig kunt vertrouwen. Alleen dat laatste stapje, dat bit er definitief uit, dat doe je niet. Dus: jouw paard geeft jou wel 100% vertrouwen, alleen geef jij het niet terug aan het dier.
>
> Maar goed, ik heb nu nog steeds geen goed antwoord gekregen op mijn vraag.
> Wel emmers opmerkingen hoe slecht ik het wel niet doe.
> Wordt er ook zo gereageerd als je tijdens buitenritten iemand die een bit
> gebruikt tegenkomt?
> Ik hoop het niet, want dan zal het daar wel een vrolijke bedoening zijn.
>
Nee. Want ik laat iedereen in zijn/haar waarde. Probeer alleen een andere weg te láten zien. Hoe het ook anders kan. Een bit is een dwangmiddel. Het veroorzaakt pijn. Door de angst voor de pijn doet het paard wat je vraagt. Niet vrijwillig, niet pijnloos.
Net zoals een zweep of sporen dat zijn. Hoe meer toeters en bellen op een paard, hoe slechter de ruiter.
Iedereen heeft de vrije keuze, dus ook jij. Je wilt leren... of je wilt het niet.
Wil.
Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.