Ik heb inmiddels mijn allereerste naast- het -paard-wandeling gemaakt. Een ervaren pony voorop laten lopen en Liz en ik er achter aan. Het was geweldig! Ze hield zich keurig, liep wel iets te hard maar hield me keurig in de gaten en zodra ik stopte, stopte zij ook en ging pas weer lopen als ik mijn eerste stappen had gezet. Ze is wat schrikkerig, maar ook hier weer een blik op mij en ze liep verder. 'Jij niet bang, ik ook niet bang'. De orangje vlaggetjes overal zijn overigens wel een uitdaging....... Ook bruggetjes vond ze wat moeilijk, maar ze loopt keurig mee. Zelfs een electrische boomzaag hebben we getrotseerd. Beton, kiezels, gravel, afgelegen weggetjes en woonwijk, alles hebben we gehad. Toen we weer binnen gehoorsafstand van de kudde kwamen, kreeg ze het moeilijk. De leider van de kudde stond luid te roepen, dus de laatste 10 minuten waren moeilijk. Ze wilde echt hard gaan lopen maar keek voortdurend naar me of het mocht. Niet dus.

Ik zal op zoek gaan naar heuvels. Vind het een uitstekend advies! Is echter nog niet gemakkelijk hier in ons vlakke landje. Maar in het bos is vast wel een heuveltje te vinden.... doen we die gewoon 10x.

Even een meedenkertje: Liz is heel voorwaarts en ik meet slechts 160 met korte beentjes. Ze loopt me dus al snel voorbij, ik loop in veulenpositie. Wanneer er druk op het halstertouw komt, draai ik een rondje zodat ze weer schuin achter me loopt. Ik heb niet het idee dat we een dominantie-iets aan het uitvechten zijn. Ze is in de kudde laagste in rang, en ook mij gehoorzaamt ze prima. Wanneer ik haar uit de kudde haal, is ze altijd heel nerveus en vermoed ik dat ze daarom hard loopt. Op de weg was dat stukken minder omdat er een pony voor haar liep, maar gewoon in stap met goed gebruik van de achterhand is ze al snel sneller dan ik. Een weidegenootje heeft haar 'op haar plek gezet' door met een leadrope te lopen en deze achterwaarts tegen haar boeg te slaan. Werkte prima, maar maakte haar bijzonder angstig. Ze is nu nog bang van de rope. Zodra ze het touw al ziet, rent ze weg en als ik met het touw in haar buurt kom, heft ze haar voorhand omhoog (steigeren is een groot woord). Ik wil niet dat mijn paard uit angst gehoorzaamt, maar uit respect. Ik kan heel goed streng zijn en als het moet zet ik haar op haar plaats. Maar heeft iemand wellicht een andere tip, met minder/geen druk?

Ik zou haar eerst desensibiliseren met het touw. Zorgen dat ze daar geen angst meer voor heeft en rustig stilstaat als je haar hele lichaam ermee aanraakt.

Wat betreft het wandelen zou ik toch vanaf het begin proberen de goede positie in te nemen. Dus haar hoofd naast jouw lichaam of achter jou. Als ze harder wil, iets druk op het touw en zodra ze inhoudt, loslaten. Desnoods stilzetten en een paar passen achteruit. Zodra ze in de goede positie loopt, belonen.

Fijn dat het al zo goed ging voor de eerste keer!

Mijn paard is 17 en heeft echt nog helemaal NOOIT een bit ingehad,maar die heeft het ook.
Hij is wel altijd heel druk met zn mond bezig als hij moeilijke dingen doet.

Ik heb mijn paarden al 17 jaar keurig laten inenten ieder jaar.
Bij mijn laatste wedstrijd kreeg ik een berisping omdat ik ooit,5 jaar geleden,een keer 14 dagen te laat was....Ik moest weer de basis-entingen gaan geven....
Dat doe ik dus niet,als ik komende wedstrijd niet mee mag doen,dan stop ik wel met wedstrijden.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor al jullie nuttige en verhelderende reacties.
Dit maakt voor mij de keuze weer makkelijker.

Mijn 7 jarige ga ik dus niet meer enten. Pas weer over 5 a 10 jaar enkel tegen tetanus.
Met de 2 jarige zit ik nog even in dubio wat te doen...

Isabel van der Made schreef op maandag 21 juni 2010, 0:55:

Ik denk het niet. Wanneer een paard achter hard aan het werk is -zoals jouw verzamelde werk- dan vertaalt dat zich in een 'losse kaak'. De Franse klassieke rijkunst is zelfs helemaal geënt op dit principe: 'heb je de kaak, dan heb je het paard'. Zij bemoeien zich er uitermate mee om de onderkaak dmv oefeningen los en beweeglijk te maken omdat wanneer de kaak los is, ook de hals los is, daardoor de rug los is en dus het hele paard. Ze draaien het ahw om, je kunt het ook kip en ei noemen.
Of je nu voor of tegen de fransen bent of vindt dat ze eerst maar eens bitloos moeten gaan rijden alvorens iets te beweren, meteen verwerpen hoeft niet. De theorie stamt uit de tijd van Baucher, er zijn vele boeken over geschreven. Jean Claude Racinet heeft enkele boeken puur aan de kaakflexies zelf gewijd.

Ik rijd met en zonder bit en de ervaring leert dat met bit meer geschuimd wordt omdat er dan standaard meer kaakbeweging is, immers een bit werkt direct op de onderkaak. Bij achterhandinspanning wordt er sowieso geschuimd. Wanneer je je paard bv op de volte zijwaarts laat overstappen zul je merken dat hij op den duur zijn kaken gaat bewegen. De actie achter wordt omgezet in een ontspanningsreactie vóór. Ik heb dat zelf niet verzonnen, het is een gegeven dat zich nu eenmaal voordoet. Doordat de kaak gaat bewegen -heen en weer, op en neer, kauwen, ontspannen etc- wordt er speeksel ontwikkeld dat schuim wordt.
Ook temperament speelt een rol; het ene paard is gewoon drukker in de mond dan het andere.

Peter Donck schreef op maandag 21 juni 2010, 8:11:


Als dat paard stilstaat en de verbinding tussen hoef en hoefbeen is los gelaten.
Dan kan Koen zijn theorie toch wel?
Dan trekt de diepe buiger aan het hoefbeen terwijl de grond de hoefcapsule tegenhoudt, zodat het niet als 1 geheel beweegt?
Ik snap alleszins niet hoe jij dat ziet dat de krachten die uitgeoefend worden door de diepe buiger, overgezet zouden worden op de grond of hoefcapsule, terwijl het er net om gaat dat die verbinding weg is?

Suzanne Graauw schreef op maandag 21 juni 2010, 9:23:


Dat meen je niet... belachelijk...

Christel Provaas schreef op maandag 21 juni 2010, 9:51:


Wordt je daar zelf nou niet helemaal akelig van, alleen de gedachte al dat dat bit op die onderkaak drukt en zo'n paard dan steeds moet bewegen met zijn kaak in de hoop minder last van het bit te hebben?