Ans Jondral schreef op zaterdag 29 mei 2010, 19:42:


Sja, ik heb me gericht naar de mening van mijn DA die zei dat de Aldara nooit tot in de kern van het sarcoid meer kon komen, simpelweg omdat het te groot was.
Ik weet het ook niet, ben geen expert en ben ook afgegaan op wat hij zei.
Maar we gaan er wél mee beginnen als de eerste tekenen van terugkomst van de tumor zich aandienen. Ik denk dat ik wel vertrouwen zou hebben in die zalf, maar dan moet je er eerder mee beginnen.

Joop, heb jij de ervaring dat de Aldarazalf of Liverpoolcreme ook de al wat grotere sarcoïdes wegkrijgt?

Groet, Pien (tussen de reclame en X factor door)

van lennep schreef op zaterdag 29 mei 2010, 9:45:


gele lis kan wel wat viezigheid verdragen
dotterbloem, ook geel, daarentegen niet


hier zit alles nog vol bommen en granaten uit de eerste WO
zelfs gifgasbommen
en toch wordt hier vanalles gekweekt
(wat ik overigens liever niet koop)
........of zouden daarom die netels hier zo welig tieren ?

Sinds een week zijn mijn 2 ruinen Don en Zorro 's avonds als het wat koeler wordt als 2 hengsten bezig. Eerst dacht ik nog dat ze lekker aan het ravotten waren en vond ik het een leuk gezicht. Zeker Don die nu 20 jaar is loopt te rennen en maakt bokkensprongen als een veulen. Nu begin ik me toch steeds meer zorgen te maken. Ze staan beiden op hun achterbenen recht overeind tegenover elkaar, schrapen met de voorbenen en bijten naar elkaars hoofd. Don is altijd de baas geweest maar het lijkt wel alsof Zorro de macht wil grijpen. Hij is inmiddels 6 jaar en net zo imposant als Don. Ik ben nu bang dat ze elkaar blesseren. Na een tijdje gaan ze samen rollen en staan ze wel weer te grazen. Moet ik ingrijpen of is dit normaal gedrag?

Mariël

PS ze zijn op dit moment ook weer bezig dus als iemand nog specifieke vragen heeft stel ze dan.

Spirithorses schreef op zaterdag 29 mei 2010, 18:54:


Je kunt me niet volgen Het is niet zo dat ieder pak vol klonten, stokken en zuring zit hoor, maar sommige pakken bevatten dat wel en ik ben daar dus eigenlijk blij om, omdat het betekent dat het uit een natuurland komt, en niet is gladgestreken, stukgespoten en afgehakt omdat de lastige klant nou eenmaal 'perfect' hooi wil omdattie er genoeg voor betaalt

Denk er es goed over, wat het voor consequentie heeft als iedereen dat perfecte hooi zou willen.. dan vind ik een beetje minder waar voor mn geld helemaal niet erg, het is in feite een investering in een leuker en veelzijdiger landschap.
--
Ilona

DC schreef op zaterdag 29 mei 2010, 21:27:


Hier idem met Khabal (hengst, 5 jr) en Jack (ruin, veel ouder). Het is tot nu toe wel echt spelen, ik zie dat doordat ook Jack het initiatief wel neemt, die zet ook wel eens als eerste die hap in de ander. Later staan ze ook weer gezellig te groomen. Toch, ik blijf alert, het kan (vooral als er een hengst bij is), toch ineens verkeerd gaan. Je kunt beter niet op vakantie gaan in zo'n situatie, gewoon dagelijks observeren en ingrijpen als het duidelijk wordt dat de een de ander echt gaat opjagen. Je ziet dat waarschijnlijk wel aankomen, dat het echt niet meer voor de lol is maar echt menens.

Niet te vroeg ingrijpen, alleen als het echt niet anders kan. Meestal lost zoiets zich bij ruinen wel op, heeft even tijd nodig.
--
Ilona

Toen ik zelf nog mee ging hooien werd er pas gemaaid ten vroegste eind juni. De graslanden om af te hooien stonden vol met meerdere (on)kruiden. Hierbij effe laten weten dat onkruid een kruid is dat op de niet gewenste plaats groeit.
Bij de hooiboer waar mijn hooi nu afkomstig is, is dit ongeveer hetzelfde (hier en daar wat "rommel" in het hooi).

Op de wei hier staan redelijk wat akkerdistels van welke de bloemknoppen zeker gesmaakt worden door de paarden. Is eigenlijk wel eens leuk om te zien hoe ze die eraf knabbelen.

Had hier al wel eens eerder de vraag willen stellen hoe "natuurlijk" de PN'rs voor hun eigen en hun omgeving zijn.

Bedankt voor de reactie. Ik houd het inderdaad wel in de gaten, en ik ga niet op vakantie dus dat is geen probleem.

Het was trouwens wel grappig, terwijl ze aan het vechten waren, kwam er met de wind (op ongeveer 100 m afstand) een witte ballon over de akkers waaien, net boven het gewas. Ze waren ineens weer kuddemaatjes en stonden beiden zeer alert de ballon te volgen. Toen dat "gevaar"geweken was besloten ze maar weer te gaan grazen.
Dus inmiddels is de rust weer even terug, maar ik blijf ze in de gaten houden. Dat is toch wel weer het voordeel als de paarden aan huis staan.

Ik hoop wel dat ze samen kunnen blijven want een paard alleen vind ik niets, maar ruimte en tijd voor meer paarden heb ik echt niet.

Mariël

Moniek schreef op vrijdag 28 mei 2010, 20:37:


Tja, de non-ferro activiteiten in deze regio laten nog altijd hun sporen na.