Hoe gaat het nu met Joris, karin?
Verwijt jezelf nu niets. Dit was niet te voorzien en je doet je best voor je beesten.
Goed dat je dat spul nog in huis had.
Heeft hij erop gereageerd?

Hoe gaat het nu?

Rot om dan alleen te zijn, niemand on-line die wat terug kan schrijven.

ik ga t maar gelijk proberen, om t verhaal een beetje neer te pennen ... vanmiddag neem ik een eerste les met lana, een paardje dat k mag gaan rijden,
ze is van een dame (zal ze vast wel leuk vinden dat k dat zo zeg ) die er heel lelijk mee gevallen is en ze toen maar gewoon heeft "laten staan", ondertussen zijn er nog een paar mensen afgedonderd maar ... t eerste dat ze altijd zeggen: "t was mijn eigen schuld".
Ik heb er zondag in de piste een half uurtje mee gestapt, de draf kon k niet "gezeten" krijgen ? de galop was dan weer zalig. tijdens de buiten-bos-rit daarna ben ik op haar collega-paard gestapt, zodat ik goed kon observeren hoe en of wat ze buiten doet, niets dus, zo ontspannen en rustig.
terug naar de weide ben k er wel weer zelf opgestapt, de eerstepaar honderd meter heeft ze me serieus getest, best nog doenbaar, maar toch pittig ... daarna volgde de overgave, een gecontroleerde wandeling, met behoorlijk wat "moeilijke" momenten, oa een toeterende jeep alles ok dus !
K heb in mijn leven al veel gereden, maar ben in deze "paardvriendelijke" wereld behoorlijk groen
lana wordt dus nog met bit gereden, maar voor zover ik dat kan beoordelen en vlgns eddy, is dat nu net t probleem, dus dat gaat er straks als eerste uit de eigenaresse heeft er geen probleem mee ...
bij t paardje van mij dochter heeft eddy dat bit er eigenlijk uitgegooid zonder dat ik er heb bij stil gestaan, wat trouwens geheel probleemloos is verlopen.
Nu wil ik t allemaal heel bewust zien, meemaken, vandaar ook dat k t hier wil posten. als t jullie dus boeit, schrijf ik hier graag een aantal ervaringen neer...
grtz, lie.

Ik snap wel dat mensen graag zouden wensen dat ze verder leven als ze dood zijn . Maar hoe je met alle kennis van nu kan denken dat er "meer" is na de dood, blijft voor mij een raadsel.
We zijn zo kundig, we weten zo veel, en toch maar halsstarrig blijven vasthouden aan de hoop ( en sommige mensen weten dit heel erg zeker zeggen ze) dat we na onze dood een prachtig ander soort leven tegemoet kunnen gaan.
Ik begrijp er niets van, maar snap wel dat mensen dit graag willen denken.
Groetjes jean