Als het de (nachtelijke) kou is, zou het vanzelf beter moeten worden. Heeft ze ergens pijn, is ze ergens gevoelig als je haar aftast? Kan het zijn dat ze verdrietig is? Is ze ontwormd, vóór het mestonderzoek?

Unartica schreef op donderdag 20 mei 2010, 13:41:


Het zaad wat uit al dat hooi valt ligt hier dik onder de pallets. Voordat het nieuwe hooi komt zetten we de pallets overeind en vegen de boel schoon.
Al dat zaad gooi ik allemaal over het land. Vogels hebben daar profijt van, wat ze niet opeten zal in de najaarsregens ontkiemen. Ik hoop dat ik zo meer graasplekken kan creeëren. Paarden mesten ook overal, ook daar zit dat zaad in en zo wordt het ook overal verspreid. Handig hoor!

Groetjes,
Wil.

Hoefijzers..... het einde!!!

Eva Saegerman schreef op donderdag 20 mei 2010, 13:20:


Het volgende onderzoek dat je kan doen is bloedonderzoek. Niet alle wormen zijn te zien bij mestonderzoek. Mijn toen 31 jarige Unami heeft dit ook gehad, 2 jaar geleden, niks speciaals maar hij werd zo mager als een panlat. Uiteindelijk was er geen speciale diagnose, en heb ik een paar keer hemotherapie toegepast, waarna hij zienderogen opknapte. Nu staat hij gewoon weer in de kudde, en ziet er fantastisch uit.

Anja Seijn schreef op donderdag 20 mei 2010, 8:43:


Anja, jouw psychologische inzichten zijn zo simpel, maar helaas, zoals altijd bij mensen die niet gestoord worden door kennis, weet je alles het beste.
Dat je me niet gelooft, kan ik niets aan veranderen. Ik vind het nogmaals fijn dat al je inspanningen beloond zijn. Dat Druppel je daarbij geholpen heeft, maakt mij niet uit, ik heb nooit getwijfeld aan het feit dat hij met paarden overweg kan.

Echter, sinds je aan Druppels handje loopt, leer je niet alleen met paarden omgaan van hem, maar ook imiteer je zijn manier van schrijven op het forum. Dat is wat me stoort.

Unartica schreef op donderdag 20 mei 2010, 12:02:


Het zijn soorten uit de tredvegetatie. Ik weet niet of het goed is, dat hangt af van de bedekkingsgraad, vormen zij meer dan 50% van de vegetatie is het tijd je wei eens rust te gunnen.


Het makkelijkste, en meest kansvolle is: gewoon genieten van wat er groeit. Van het rijtje dat je opnoemt zullen alleen thijm en lavendel waarschijnlijk snel verdwijnen, dus houdt het gewoon bij wat er staat en zie wat er vanzelf bijkomt als je het stuk grond rust geeft. De natuur zorgt zelf voor de snelste en meest efficiente manier om de bodem te bedekken.

angelique hage schreef op donderdag 20 mei 2010, 0:04:


Maar je kan toch klein beginnen, je hoeft echt niet meteen een blokje om en elkaar uit het zicht te rijden. Ik oefen dit ook altijd met de paarden vanaf het begin dat ze mee gaan het bos in, ik vind het belangrijk dat de paarden niet zomaar achter elke soortgenoot aan willen gaan als ik alleen aan het rijden ben. En het is ook handig als je eens wil opsplitsen onderweg.

Ik begin altijd met kleine stukjes wegstappen, een meter of 20 en dan moet de achterblijver rustig blijven staan. Of de een blijft stappen en de ander galoppeert of draaft weg, langzaam breiden we dit dan uit, meestal vinden paarden het wel moeilijk als ze elkaar echt uit het zicht verliezen maar hier werk je op deze manier langzaam naar toe. Ook oefenen we inhaalmanoevres in draf en galop in het bos. De basis is toch dat het paard moet vertrouwen op de ruiter en gehoorzaam is, pas dan kan je heerlijk ontspannen buitenrijden.

Het kan ook de verharing zijn, Q wordt een dagje ouder, en sommige paarden vermageren sterk door verharen. Weet niet hoe lang het vermageren al bezig is?

Wil schreef op donderdag 20 mei 2010, 13:39:


Weer een ervaring rijker, Wil, de natuur geeft veel cadeau, als je er maar oog voor hebt. Wat de engelsen zo goed kunnen, echt tuinieren, dus bepalen wat precies waar groeit is zeer arbeidsintensief.

joop schreef op donderdag 20 mei 2010, 14:05:


Precies Joop, dit is geen coniferen en tulpenland!
Een hibiscus die in onze NL tuin heeft gestaan... heeft het na 2,5 jaar opgegeven.
Heel jammer, was een prachtige struik.
Een hibiscus die ik hier aanschaf, met Portugese roots, zal het waarschijnlijk wél doen.
Struiken zoals de Lantana of Oleanders.... kunnen tegen de hitte, hoeven niet zoveel water en slaan dus wel aan. Je kunt wel een prachtige tuin willen aanleggen... maar zult moeten kiezen voor planten die hier voorkomen.
Oh, niet zo erg hoor.... b.v. grote groepen Strelitzia's aanplanten is echt geen straf!

Voor weiland precies hetzelfde. Een monocultuur van raaigrassen zal het hier niet overleven, denk ook dat die veel meer water nodig hebben.
Door de hitte zullen alleen de allersterkste rassen overleven, dus wat hier van nature voorkomt moeten we blij mee zijn. Nou, als ik zo naar onze (glimmen!) paarden kijk gaat dat prima!
En dit jaar is een fantastisch topjaar... omdat er zoveel regen gevallen is. Ik geniet er nog even van... want volgens mij is de grote droogte aangebroken, en zal alles met een paar dagen verdorren en daarna verdwenen zijn. Er zal hooi in overvloed zijn, heerlijk geruststellend gevoel!
Wil

Hoefijzers..... het einde!!!

Isabel van der Made schreef op donderdag 20 mei 2010, 14:01:


Amen!

ik heb wel vertrouwen in mijn bekapper maar als mensen roepen over de spieren enzo dat is weer meer onbekend terein voor mij en wil ik wel weten als ik een vreemde bij mijn paard haal of dat wel de juiste persoon is ik vertrouw niet zomaar iemand.
Heb al slechte ervaringen gehad omdat ik die personen vertrouwde nou he er wel van geleerd.

Verder kan ik het wel alleen doen maar als ik twijfel of als ik door mijn slechte rug het even niet aankan laat ik bekapper komen maar het groeit echt snel en het is zo hard wat zeker wel goed is maar pfffffff

Maar als ik het goed wil doen moet de bakapper elke 2 tot 3 weken komen en dan ben ik al aan de late kant.
maar dat apperaat hoe kom je daaraan en wat kost het kan me het niet voorstellen namelijk.

angelique hage schreef op donderdag 20 mei 2010, 0:04:


Jij spreekt niet in de geest van Eddy! Anja heeft uitgelegd dat ze door de lessen van Eddy heeft geleerd om elke uitdaging, elke 'zwakte' als trainingsmoment te beschouwen. Dat is een waardevolle les. Deze knop moet ook in jouw hoofd om! Je denkt naar mijn bescheiden mening nu teveel vanuit het paard en wat hij naar verwachting gaat doen. Dat zou je moeten ombuigen naar actief leiden: WE gaan DAARheen.
Idem dito met leuk in het water spleshen. Je kunt erop wachten dat zo'n paard gaat rollen, dat is gegarandeerd de volgende stap. Als je dat niet wil aangezien het gevaarlijk kan zijn, zorg je dat je hem voor bent. Je beperkt het spleshen tot enkele meppen op het water en neemt dan de leiding weer: we gaan nu daarheen. Oftewel: "Come on, go on, it's okay, good boy, let's go", zo je wil.

Christel Provaas schreef op donderdag 20 mei 2010, 14:29:


Klopt, Christel, ik ben alle "owwwww shits" te boven en zie dingen onderweg waarbij ik denk "heeee das interessant", ik heb nog maar een paar basisdingetjes in mijn rugzak, maar daarmee kom ik tot in Tokyo (als het niet via zee is ) Ik doe op een buitenrit met Angelique redelijk mijn eigen ding. Zo laat ik Angelique springen met Banjer en loop dan met Jeen door, ze nemen een heuvel in volle galop en ik blijf beneden. Het echt van elkaar weglopen en een blokkie om ... nee, dat hebben we nog niet gedaan, maar dat gaan we zeker doen! Niks is eng als je je kop maar gebruikt en het paard dat blijft uitleggen ... inderdaad "it's okay" en dat is het ook!
Dat waterdansen is grappig, maar, zoals je terecht zegt, het is wachten op een duik ... dus ben ik gisteren begonnen vrijwel direct afbreken die akties en helaas moet ik daar behoorlijk been voor gebruiken om hem een tweetal keren erna met véél minder druk gewoon door een plas te krijgen. Ik zit er helemaal niet op te wachten dat als ik één keer minder oplet of te langzaam ben wij samen in een situatie worden gebracht waar niemand op zit te wachten. We doen rustig voort en pakken iedere hobbel die we onderweg tegenkomen. Ik vind het zo vreselijk leuk!