Aafke schreef op maandag 3 mei 2010, 8:40:
> Maar goed, de P+ .... ik heb het inderdaad gebruikt. Met positief
> resultaat... en idd door hem van me weg te jagen. Het heeft geholpen.
> Alleen heb ik me daarna 'rot' gevoeld. Me ook afgevraagd of het anders
> kon. En ja, ik geloof dat het anders kan. Ik geloof dat de P+ die ik toen
> heb gebruikt niet nodig was geweest. Het is meer de onmacht die maakt dat
> ik het gebruikte.. en nog steeds bewust of onbewust doe
> Zonder P+ heb je meer tijd nodig om iets te bereiken, tijd die we (soms,
> vaak?) niet (willen) hebben.
.
> En ja... ik weet het, je was dan niet in een half uur "klaar" geweest.
Dankjewel voor je leuke reactie Aafke.
Je legt de vinger ook meteen op de zere plek: de tijdsfactor.
Ik ben het er 100% mee eens, dat ik hetzelfde resultaat ook had kunnen bereiken zonder P+ te gebruiken. Maar dan had het wel aanzienlijk meer tijd gekost om hetzelfde resultaat te bereiken.
Precies dát is wat mij betreft een heel belangrijk en ook ingewikkeld discussiepunt. Want hoeveel tijdsbesparing in combinatie met mate van P+ die je gebruikt is nog moreel verantwoord, en hoeveel niet? Dat is de kern van de vraag die ik mezelf voortdurend stel. Ik heb er geen eenduidig antwoord op; tot nu toe ga ik bij zo'n vraag op m'n gevoel / intuitie af.
Zo'n afweging wordt extra moeilijk vind ik, als het een paard betreft dat niet van jezelf is maar van een ander (Michiel schrijft dit ook in zijn reactie). Niet persé omdat je als "trainer" minder bereid zou zijn om tijd te steken in een paard van een ander (hoewel ik me ook daarbij zeker iets kan voorstellen, helemaal als paarden trainen je beroep is!). Maar je hebt dan ook te maken met wat de eigenaar van het paard wel of niet wil, wat hij/zij verwacht en op welke termijn, etc. Ik heb het nu niet specifiek over de eigenaar van deze pony hoor! Ik bedoel dit in het algemeen.
Stel je bent trainer van beroep en je krijgt een paard met het gedrag zoals deze pony ter training aangeboden, op locatie van de eigenaar. Stel dat die eigenaar het niet ziet zitten om zelf de lange weg te nemen, dus het niet ziet zitten om gedurende lange tijd veel tijd "passief" in de wei door te brengen, het paard gedurende lange tijd dus ook niet meer op een andere manier te vangen om met hem te gaan rijden, etc. Wat doe je dan als trainer?
Natuurlijk kun je voor 100% vasthouden aan je eigen idealen en dus "nee" zeggen tegen die opdracht. Maar dan? Dan zoekt die eigenaar vanzelfsprekend een andere trainer, die het wél wil doen in een voor de eigenaar te billijken tijdsbestek. En je bevestigt het - beslist
niet altijd terechte!! - (voor)oordeel dat
clickertraining iets is voor mensen met veel tijd en geduld en zonder ambitieuze paarden(sport)-doelen
.
Bij extreme wensen van een eigenaar zeg je als trainer vanzelfsprekend nee (mag ik hopen)! Maar dat grijze gebied dat zit tussen je ideaal en dat wat je zeker *níet* wilt; dat vind ik heel boeiend om daar over na te denken en over van gedachten te wisselen.
Ik wil geen paardentrainer te worden van beroep. Voor mij is het passie en hobby, niet meer en niet minder. Als trainer van honden kwam ik dezelfde vragen wél beroepsmatig tegen. En hobby of beroep, dat maakt m.i. eigenlijk weinig of niets uit als het gaat om de interesse voor zo'n vraagstuk. Zelfs al train je nóóit een paard van een ander, dan nog kan zo'n discussie (hopelijk
) interessant zijn.
Karen
Warboel
