Nick Altena schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 0:48:


Nou zinnig... eh gewoon mijn ideeën en ervaring is dat ook goed?

Ik denk dat het antwoord hier ja en nee op is.
En dan ga ik uit van mijn eigen theorie, gebaseerd op dagelijkse en praktische observatie van alle dieren om mij heen, nl. dat bijna alle gedragingen van verschillende diersoorten met elkaar vergelijkbaar zijn. Onze contactgestoorde opvangpoes gedraagt zich *in basic* precies hetzelfde als het nooit gesocialiseerde paard. De poes op poezenmanier, het paard op paardenmanier, maar de intentie is gelijk

Dat aangenomen, vertel ik wat ik bij mijn kippen heb waargenomen. Ik heb "wilde" kippen en krijg daarnaast met gepaste regelmaat overtollige kippen van een fokker (kippen met een "verkeerd" kammetje ofzo).
De fokkippen zijn geboren in een broedmachine, en opgegroeid in een hok met voedsel in de vorm van brokjes.
Mijn wilde kippen worden in de hooiberg geboren en lopen de hele zomer achter moeders aan, eten gras, plantjes, wormen en andere beesten uit de paardenstront.
Als de fokkippen bij ons aankomen en voor het eerst los worden gelaten eten ze zich letterlijk te pletter aan alles van groen is. Echt alles wat groen is en in de buurt wordt naar binnen geschrokt. Gevolg: vaak de volgende 4 dagen zieke kippen. Maar na verloop van tijd normaliseert zich dat. En na een half jaar zie ik geen verschil meer.

Of de boerderijkatten die aan de lopende band muizen vangen en met huid en haar opeten, en mijn oude stadspoezen die een domme muis zien en denken: 'Heee leuk... een muis'. En hem vervolgens half dood achterlaten (of hem aan mij brengen).

Naar mijn idee is alle informatie in het dier (paard, poes, kip) opgeslagen. Maar training en educatie is wel nodig voor de finetuning.
Toch kan ook in een later stadium het dier dit zelf ontwikkelen, maar of het echt 100% wordt en of de autodidactische periode zonder ongelukken verloopt hangt van verschillende factoren af (intelligentie, geluk).

Marjolijn

Spirithorses schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 18:17:


ik heb ook rubbermatten op onze open stallen en een beitje houtkrul die in feit ook niet nodig is. De paarden gaan liever buiten liggen in mudder en sneuw enz. trouwens, een potstal is nooit een goede oplossing geweest. als paarden in een stall moeten staan hebben zij elke dag een grondig schoon bodem nodig.

e m kraak schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 6:22:





Bedankt voor je antwoord Egon,

Tja, na je stuk gelezen te hebben, je was er al vroeg bij zag ik, moest ik denken aan afgelopen zomer.
n.a.v. het JKK discusie hier , had ik het over de plant met de boer waar onze paarden staan.
Er stond wel van die gele zooi vertelde hij niet in de wei maar wel langs het pad...en haalde er wat van op.

Na dit bekeken te hebben zag ik dat het wel degelijk om JKK ging.
Toen er een dame met hun eigen paard aan kwam had ik net verteld dat een paard er gewoonlijk niet aan eet...dat het paard dus zelf eigenlijk wel weet dat de plant giftig is, maar dat het toch beter was die plant te verwijderen...want je weet maar nooit.
Ook die dame hoorde dit aan waarop ze het plantje pakte en zei...dan zullen we eens zien of dit paard het herkend.
Voor de neus van het paard gehouden resulteerde dit eerst in besnuffelen en toen...was het plantje op.

Dom natuurlijk zo´n reactie van die dame...maar het liet mij wel zien dat lang niet elk paard dit plantje dus weigerd te eten!
Toch gekomen omdat het niet in de wei staat en het paard dus niet geleerd heeft hiervan af te blijven? Of gewoon toeval?
Ik heb het maar niet bij mijn eigen paarden geprobeerd...

Zou wel willen weten hoe je die test in gedachten had, zeker met JKK?

Gr. Nick

met geweld bereikt men een
hoop,met geduld,vertrouwen
en liefde bereikt men meer

Nick Altena schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 12:23:

Lekker handig!
Een van de dingen die onze paarden in ieder geval leren is dat dat wat het mens aanbiedt over het algemeen eten is!