Ik vind honden en paarden vergelijken niet echt opgaan. Een hond is een roofdier, een paard een prooidier. Een hond leeft dan ook in roedel en zal alleen anders reageren dan in groep, dan alleen. Sommige honden vallen anderen aan, heeft in mijn ogen ook weer te maken met rangorde binnen de roedel. Een indringer wordt niet zomaar toegelaten.
Een paard evalueert de situatie anders dan een hond. Een paard valt volgens mij enkel aan, wanneer er geen andere uitweg meer is. Als een paard kan, zal het vluchten. Ook weer een sociaal dier, maar hier is de kudde de bescherming. Hun veiligheid ligt in het aantal. Alleen is een paard in het wild, ten dode opgeschreven.

Zo bezien vind ik het maar raar, dat veel mensen het doodnormaal vinden dat hun hond losloopt als ze gaan wandelen; maar hetzelfde doen met een paard wordt door bijna iedereen als (haast) onmogelijk beschouwd.

Maar een hond leeft dan ook bij de mens in huis. Als deel van het gezin. Een hond is een sociaal dier dat helemaal geïntegreerd is in ons dagelijks leven. De meeste mensen hebben geen paard in huis. Een paard staat bij andere paarden in de wei, en wij mensen brengen hoogstens een paar uur per dag intensief of passief door bij onze paarden. Ik vind het heel begrijpelijk dat mensen dit niet allemaal zo normaal vinden.

Nataschadevreede schreef op dinsdag 6 april 2010, 12:05:


hee, dank je wel,
info is altijd welkom!

Karen Koomans schreef op dinsdag 6 april 2010, 2:42:

.

De opluchting doet hem dit niet, de doorbraak zit daarvoor.
Het paard komt tot een andere gedachte/beoordeling, "het monster is er niet meer".
Dat is een mentale verandering. En die mentale verandering is niet de oorzaak van de shift maar is inderdaad wel heel belonend.

Ik werk hier heel veel mee. Neem nu een route conflict. Luna blijft dan staan en kijkt in haar voorkeur richting. Ik stuur niet met haar mee (anders was het geen conflict) en geef haar de tijd om zelf een andere beslissing te maken. Hier spelen herinneringen mee, aan voorgaande route conflicten. Er speelt mee, de redenen waarom ze een andere richting wil. De grootste beloning ligt in de toekomst, om weer op één lijn met mij te zijn. Angst voor stuur correcties en angst voor langer blijven staan met de eigen nare conflict gevoelens, dat alles speelt mee. En ik help haar hier zo makkelijk mogelijk doorheen te komen. Bij elk paard is dat weer anders, verschillende karakters andere hulp. R+ speelt zich af bij élke mentale deeloplossing, R+ is meervoudig aanwezig altijd en is vooral een mentale beloning (ondersteunt door losse lijn, mijn rust en de gekregen wachttijd) De click met voedsel beloning op het moment van mijn richting kiezen is een symbolische toegift.


Ja hier kan bijna alles mee verklaard worden. Om paranormale zaken zoals telepathie hier te bespreken, roept sterke ongeloofwaardige reacties op, er zijn veel felle tegenstanders van dit idee hier. Die argumenten ken ik nu wel genoeg. De voorstanders van telepathie houden zich stiller hier op pn. Dat zullen gevoeliger naturen zijn.


Mee eens, ik heb nog veel steun aan de karakter beschrijving die ik heb laten maken toen Luna 1 1/2 jaar geleden hier kwam, een foto reading. Ik hoef er niet eens in te geloven, ik kreeg de reading cadeau. Het verhaal bewijst zichzelf in vergelijk met mijn eigen waarnemingen in de loop van tijd. En een neutrale positie hierbij innemen helpt natuurlijk ook om dit ook objectief te kunnen beoordelen.


Nee niet zonder lichaamstaal, ik ben enkel concreet bezig, als we samen zijn, en lichaamstaal is dan altijd een spontaan gegeven. Ik ben me wel bewust dat alles zich afspeelt in onze mind, wat wil jij, wat wil ik, hoe reageren we op elkaar? Ik vind het fijn om me bewust te zijn, van waar Luna zich bewust van is en daar op te reageren, meestal door dat ook te waarderen. Een paard moet zijn aandacht bij mij hebben, is gewoon een gegeven dat heeft ze wel, als dat nodig en zinvol is. De aandacht bij de omgeving (samen) vind ik nog leuker. Het boek van Carolyn speelt zich inderdaad vooral af tussen de oren van een paard en haar, hoe paarden op haar reageren tijdens de avonturen die ze samen doormaken.


Ik ken dit nog niet, ik zal eens kijken.
Groet, Michiel

Jacqueline v d Berg schreef op dinsdag 6 april 2010, 12:21:


graag gedaan

Bedankt voor je meedenken Natascha.

De boel heeft zich al opgelost ondertussen.

Afgelopen zondag heb ik Lily voor het eerst sinds maanden weer gereden. Zij maakte de afgelopen maanden een regelrechte groeispurt door met een aardig overbouwde achterhand, vandaar dat ik haar rustig heb laten groeien. Inmiddels is de voorkant ook bijgegroeid, mevrouw is een stukje groter geworden. Lily wordt deze maand vijf, een mooie leeftijd om serieus aan de gang te gaan.

Nadat ik haar al een paar keer weer opgezadeld had, wat ze heel normaal vond en we daarmee gewandeld hebben, ben ik afgelopen zondag voor het eerst weer in het zadel gestapt. Lily bleef keurig staan, verzette geen stap en wachtte keurig totdat ik het sein gaf dat ze kon gaan stappen. Het voelde gelijk vertrouwd aan, Lily deed erg haar best te begrijpen wat ik van haar vroeg. In de bak is ze nooit echt gereden, eerdere pogingen van mijn kant waren een ramp, ze was zo verschrikkelijk bang voor de hekken rondom de rijbak. Dankzij de oefeningen aan de hand is die angst nu helemaal weg en gaat ze ook niet meer extreem als een naar buiten gebogen banaan door de bochten. Ze had vreselijk moeite met rechtuitlopen midden door de bak. Elke keer als we over het midden ware, begon ze te zwalken en te vragen of ze naar links of naar rechts moest op een erg onzekere manier, bijna paniekerig. Ik heb haar recht gehouden met een plukje aan een teugel en gaf kort voor het hek met een been aan welke kant ze heen moest. Na een paar keer oefenen ging dat veel beter, ze weet nu dat ik haar op tijd vertel wat de bedoeling is. Stoppen zit er erg goed in, alleen op "HO" staat ze onmiddellijk stil, wat voorhouding ik ook aanneem. Erg handig als ik een keer niet in een optimale stand zit - aan de zijkant hang misschien, al een keer gehad bij een ander paard....

Achteruit vind ze nog wat eng, ze gaat wel op "BACK" achteruit, maar erg stijfjes en vragend, met wapperende oren, hoofd nog te hoog. Aan de hand doet ze haar hoofd mooi laag een loopt vloeiend achteruit. Ik ben al blij dat ze op "BACK" laat zien dat ze begrijpt wat de bedoeling is, de rest komt wel als de ontspanning en het vertrouwen er is. Neckreining snapt ze erg goed, je kan haar met een teugel tegen de hals volledig omdraaien. Reageren op been is nog een probeem, ze is altijd met extreem veel druk op de teugels gereden en was bang voor aanraking met benen. Ze is er nu niet meer bang voor, nu nog leren dat als je aan de hand voor een vinger wijkt, dit ook de bedoeling is met een been. Na tien minuten was ik in ieder geval al bekaf.... Lily ook. Ze was erg geconcentreerd bezig geweest en heeft in vergelijking met daar waar we vorig naar geeindigd zijn in die twee keer dat ik er nu opgezeten heb veel bijgeleerd. Het is nog een hele klus haar in de bak te rijden, steeds op tijd corrigeren en op tijd belonen, maar we komen er wel.

Zodra rijden en sturen in de bak wat gemakkelijker voor haar geworden is, we samen ook een drafje kunnen laten zien zonder hijs en sleurwerk en mevrouw ook zonder angst achteruit loopt, dan gaan we samen op les. Als leek kan ik een paard wel een bepaalde basis bijbrengen, voor de rest roep ik hulp in om samen Lily verder te beleren en mij ook.

Klaas heeft van een paar minuten stappen een filmpje gemaakt. Wat slaapverwekkend, een paard wat rondjes door de bak stapt, maar voor mij erg belangrijk om te ZIEN hoe het eruit ziet. Het viel mij erg mee, moet ik zeggen, ik had het gevoel overduidelijke aanwijzingen aan haar te geven met grootse bewegingen van armen en benen, maar zo erg was het gelukkig niet. We moeten allebei nog veel leren, maar mijn eerste doel is bereikt: Met een ontspannen Lily in de bak rijden die bereid is uit te vogelen wat ik bedoel en op "NEE, dat was verkeerd" niet met angst en volledig terugtrekken reageert.

Groeten,
Monique