Er bestaat niet DE ideale manier. Iedereen heeft zijn eigen ideale manier.
De een hecht meer waarde aan een correcte lichamelijke ontwikkeling en zal meerdere facetten van het gymnasticeren beoefenen zoals werken aan de hand, langeteugelen en dressuur in bos of bak.
Een ander legt het accent op de onderlinge relatie en vindt het hebben van en omgaan met paarden eigenlijk al vervullend genoeg. Voor zo iemand is een simpel buitenritje het hoogtepunt van het jaar.
De volgende is erg op hoeven gefixeerd en bekijkt alles vanuit die optiek: bodemblootstellingstraining, beweging, voeding, bekappen. Probeert zo het paard met de beste hoeven te creëren.
Sommige mensen zijn bang om erop te stappen en blijven eindeloos 'freestylen'. Niks mis mee.
Weer een ander vindt fokken tot het ideale paard is bereikt het belangrijkste. En weer een ander heeft het maken van een maximaal aantal kilometers als hoofddoel.
En daartussen heb je allerlei dwarsverbanden en overlappingen.
Is dat verkeerd? Doe je daar iemand onrecht mee? Moet je anderen trachten te overtuigen van de geweldigheid van je eigen insteek?

Ik vind van niet. Wel vind ik dat je een morele verantwoordelijkheid hebt t.o.v. je paard, dat als hij je dragen moet omdat het toevallig jouw passie is erop te gaan rijden, je hem zodanig zijn rug leert gebruiken dat hij heel blijft en draagkrachtiger wordt. Het is immers van nature geen gewichtdrager!

Heel mooi gezegt!

Frans Veldman schreef op donderdag 25 maart 2010, 11:09: