(vervolg vertaling interview KFH)

Mark: En natuurlijk, tegelijkertijd, wordt het paard altijd gezien als het meest vergevende van alle dieren. En, zoals je zei, het is maar zelden dat het klaagt of terugschreeuwt, enzovoort. En daarom is het het perfecte doelwit, voor dit soort leven en duistere kanten van gedrag.

KFH: Absoluut.

Mark: En we hebben weer meerdere mensen die schriftelijk reageren, Denis heeft geschreven vanuit Winstead, Connecticut en ook Valerie vanuit Egg Harbor, is dat New Jersey? Nee, sorry, het is Karen uit Nieuw Zeeland, en zij zeggen Klaus, als je met een paard werkt dan maak je haast een geheime afspraak (je sluit een geheim verbond, kk) met het paard, dat je het paard niet terug zult sturen naar het soort leven waarin hij zijn ziel verloor, waar zijn spirit gedoofd werd. En Karen vraagt: wat voor proces ga je door als een paard naar jou toekomt, om het vlammetje van zijn spirit weer te doen ontbranden?

KFH: Ik ga persoonlijk ook, snap je, in de …

Mark: Nee. Ja. Uhm je weet wel, een paard komt bij jou en, zoals je zei, is het depressied en er is niets in zijn ogen. Wat is het soort proces – en ik weet dat het geen proces is van 5 minuutjes, dat is juist het hele punt van ons gesprek hier, dat het geen 5 minuutjes kost – maar, als je kunt uileggen aan mensen wat het soort processen zijn dat je moet doorlopen om te proberen om die sprankel in het paard z’n ogen weer terug te krijgen?

KFH: Ja. Allereerst, ik moet zeggen dat het me een aantal jaren gekost heeft om me te realiseren dat ik verantwoordelijkheid heb voor de dingen die rondom mij gebeuren. Ik ben verantwoordelijk voor mijn volgende stap, zeg maar, en ik moet accepteren dat de wereld is zoals hij is, als één geheel. Dus ik kan alleen proberen het te begrijpen, maar ik probeer om het niet te veroordelen. Omdat als ik begin om het te veroordelen of als ik er echt heel diep op in zou gaan, dan zou ik deze dingen niet kunnen doen. Nou, het punt is, dit is niet wat we zouden moeten doen. Omdat het dan ook voor mij niet mogelijk zou zijn om misschien een paard te helpen, misschien een persoon, of misschien de toeschouwers die als buitenstaanders vanaf een afstand juist de dingen veel helderder kunnen zien dan de meest betrokken mensen, zoals de eigenaar van het paard. Dat is één ding. En het heeft me echt behoorlijk wat tijd gekost (om dat in te zien, kk). En er is ook een tijd geweest in m’n leven waar ik behoorlijk boos geworden was, en ik heb lopen schreeuwen. Ik ben luidruchtig geweest en ik was vol van “Wow! Hoe is dit toch mógelijk?!”

Ik kon het echt niet begrijpen. En alleen door dieper en dieper te gaan naar de psychologen, naar het deel van de psyche etc. etc. etc., kon ik meer en meer op z’n minst een beetje afstand ervan krijgen en een beetje begrip voor wat er aan de hand is. Dat is één ding.

Het tweede is…. [lange stilte, kk], ……, je hoort hoe ik (moelijk, kk) ademhaal.
(KFH praat hier op emotionele toon, kk) Ik denk dat ik moet zeggen Mark, om eerlijk te zijn snap je, zo bén ik als ik eerlijk ben. Het is bijna onmogelijk voor iemand om dit werk te doen tegenwoordig. Als het mogelijk is geweest om een paard te helen dat slecht behandeld was en geslagen en pijnlijk gemarteld en wat dan ook, dat is mogelijk geweest. Maar om DIT te helen, het is bijna onmogelijk. Ik heb om wat voor reden dan ook deze kwaliteit. Ik krijg het voor elkaar, ik zal het misschien doen. En het is door de jaren en het verstrijken van de tijd dat ik steeds beter en beter begrijp waarom. Omdat ik het al kan, min of meer vanaf het begin (toen ik net startte in de paardenwerld, kk), en meer en meer realiseer ik me wat een grote – sta je me toe het woord “gave” te gebruiken – wat een grote gave dit is.

En ik ben in staat om het te doen. Je hebt het zelf gezien. Ik kan het. Maar, om eerlijk te zijn is het dus bijna onmogelijk. Paarden zoals die zijn verloren. Ze zijn dood. Ze zijn half vermoord. Het is in principe onmogelijk om ze weer tot leven te krijgen.

Dus wat ik kan doen in zo’n geval, zoals met Rico - ik heb een korte clip op youtube - Rico is zo’n paard geweest. En Harmon is zo’n paard geweest. Ik kan dat leven terugbrengen in een paard, maar het vraagt veel, heel veel tijd en ik moet heel, heel voorzichtig zijn. Bijvoorbeeld bij deze twee paarden, wetend waar zij vandaan komen en wetend waar ze naartoe gaan, [onverstaanbaar, kk]…, ja die status quo middenweg betekent een stal etc etc. Eigenlijk Mark – en nu stop ik met vragen beantwoorden – eigenlijk zou ik tegen die paardeneigenaren moeten zeggen, zowel bij Harmon als Rico, “Rij nooit meer op deze paarden, nooit meer in hun leven. Omdat zodra je er een zadel op legt dan zullen ze meteen weer doodgaan, omdat je ze mee terugneemt naar dat type omstandigheden.”