Gisteren hebben we de "grote droom" van 2 beginnende ruiters laten uitkomen (een dik jaar binnenervaring). De eerste buitenrit van vader en dochter (een timide meisje).
Op de manege (waar wij nog enkel komen om een pint te drinken) hebben we een zeer leuk gezin leren kennen. Ze zijn alle 4 aan het leren paardrijden.
Intussen hebben ze een tijd geleden op de manege een paard dat te oud werd om op jumping te gaan overgekocht (een heel lief dier), alsook een springpony die te klein werd voor de vorige eigenaar (een pittig dier).
En ja, dan wil je er ook eens mee naar buiten.
Aangezien wij daar de enigen zijn die wandelen met onze paarden én we een vergunning hebben om het militair domein in het weekend onveilig te maken, vroegen ze aan ons of we eens met hun een wandelingetje te maken.
Zelf zie ik dan direct alle mogelijke rampscenario's voor ogen, maar ja, manlief zag dat direct zitten en prikte onmiddellijk een datum.
We hadden onze trailer naar hun thuis gebracht (heen en terug leek ons nog te ver gezien het weinige wat ze de laatste tijd doen)
Zelf wilden we eerst een heel eind met ons 2 rijden: het was erg koud en dan zijn onze paarden meestal erg goed wakker, ik wilde Nexor terug met touwhalster rijden ipv met bit (slechts de 2de keer, heb 2 weken terug pas met hem de stap durven zetten), en het was heel lang geleden dat we nog die richting waren uitgereden.
En ja, ik heb nog heel veel te leren. We waren erg blij dat we eerst met ons tweetjes waren, 't ging in het begin niet allemaal van een leien dakje, maar na een uurtje gedroegen ze zich weer meestal alsof het een warme lentedag was en was het aangenaam rijden. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik mezelf toen ook beter kon ontspannen en mijn ruin is daar erg gevoelig voor.
Na een keertje mis gereden te zijn kwamen we dan toch bij papa en dochterlief aan. Die zaten er ook al meer dan een uur op (ook met het gedacht "dan zijn ze al niet meer meer zo fris").
We hadden nog niet hallo gezegd of het dochtertje riep uit: "kijk papa, dat is alleen maar een touwhalster!" Papa ook verbaasd: "Is dat zo'n braaf paard dat dat kan?".
We hebben gewoon wat uitleg gegeven over het hoe en wat en waarom we het deden.
Het dochtertje had ook direct gezien dat ons Pav ook
bitloos was (maar dat valt zo niet op omdat het een lederen hoofdstel is). Toen was papa helemaal in de war, want hij had altijd gehoord dat onze merrie een sterk en actief paard was. Nog wat uitleg gegeven dat deze merrie sinds we
bitloos aan het rijden zijn veel sneller ontspant... en dat er echt geen verschil is, 't is gewoon anders, vriendelijker en je ziet veel vlugger je fouten, want het is aan de buitenkant direct zichtbaar.
"Ferm" vond hij het. "Zou mijn merrie dat ooit ook kunnen?"
"Volgens mij geen enkel probleem", zei mijn man.
"Misschien wil ik dat toch ooit ook proberen" zei papa. Je zag hem denken.
"Laat maar iets weten", zei mijn man, "we komen wel af met ons hoofdstel, als je wil kruip ik er wel eerst eens op hoor, er is echt niks aan".
Intussen werd het tijd om eens een drafje te placeren. Mijn man op kop. En wij met zijn 3 erachter.
Hij hield er een goed tempo op na, maar als de merrie van 1.72m in goede doen is neemt ze ruime passen en dan merk je eigenlijk niet dat het toch wel een stevig tempo is. Dus ja, die pony moest toch wel heel flink zijn best doen.
Toen ik een opmerking hierover maakte was mijn man zelfs verbaasd. "Zo snel was het toch niet?"
Het dochtertje glunderde: "Zo hard heb ik nog nooit gedraafd". En of ze het fijn vond... Papa zag er trouwens ook content uit.
Na een 3 kwartiertjes, stappen en draven liet ik het dochtertje zien dat zij gerust kon galopperen als wij zo doordraafden. Ze twijfelde even, probeerde en toen ik de smile tot achter haar oren zag, wist ik dat het zeker geen tegenvaller was.
Op een bepaald ogenblik is er een stukje dat steil bergop gaat, ik schat zo'n 20 à 30m. En wij laten onze paarden dat altijd in vrije galop doen en dat weten ze uiteraard waardoor ze op die plek moeilijk zijn in te houden. We hadden hun dit uitgelegd en ja, ze wilden ook wel eens bergop galopperen (het dochtertje had dus al wat galop gedaan, maar voor papa was't de eerste keer). Wij dus voorop en zij achter ons.
Het was het spectaculairste wat ze ooit gedaan hadden. Voor de rest was hebben we het uiteraard kalmpjes aangedaan, maar voor hun was het een hele ervaring: tussen bomen, rond en door een plas, over een tak stappen, linksaf en rechtsaf in draf...
Ik stond weer bij dingen stil waar ik niet meer over nadenk, maar die vroeger voor mij ook hele stappen waren. Het was gewoon fijn om hen te zien genieten van hun paarden.
Papa zei wel dat zijn merrie geregeld struikelde en hij vroeg zich af of er niks mis was. Wij uitgelegd dat dat paard zeker de laatste 8 jaar nooit buiten een piste had gewandeld en dus wellicht vergeten is dat de grond niet altijd even vlak is... Je zag papa denken.
Effe later vroeg hij wie onze paarden bekapte want zijn smid lag in het gips. En alweer was hij verbaasd dat we dat zelf deden.
Weer wat uitleg gegeven... Je zag papa weer denken.
"Zou ik eens mogen komen kijken?"
Uiteraard.
Op een bepaald ogenblik merkte het dochtertje op dat ik in stap bijna altijd losse teugels had. Tot op dat ogenblik was ik me er niet van bewust dat zij de pony wel heel strak hield
. Daarbij kwam nog dat er nog een extra teugel van het bit naar de singel liep tussen de voorbenen door, zodat het dier zijn hoofd niet omhoog kon doen.
Ik legde haar uit dat het belangrijk was dat het paard zich moet kunnen ontspannen en dat zij dat ook eens moest doen. Ze durfde niet goed, maar na een beetje aandringen deed ze het toch. Maar ze vertrouwde die situatie voor niks. De pony kon eindelijk zijn nek eens naar beneden doen. Je zag hem zichtbaar ontspannen en ruimer stappen. Ik heb het vanaf toen nog enkele keren gevraagd, en langzaam merkte ze dat de pony ook dan geen gekke ging doen. Je zag haar denken.
Moe en voldaan reden we met zijn 4 (8) huiswaarts, waar alle avonturen onmiddellijk aan mama werden verteld. Het eerste wat ik haar hoorde roepen naar mama in de veranda was: "we hebben bergop gegaloppeerd", en "mama, je moet eens naar die paarden kijken, die hebben geen bit", alsof ze een anatomisch stukje misten.
's Avonds kreeg ik nog een SMS van mama.
Onze dochter raakt er niet over uitgepraat, iedereen moet 't horen. Dit was zeer goed voor haar zelfvertrouwen. BEDANKT hiervoor. Als jullie dit ooit nog eens willen doen...
Ik moet zeggen dat het genoegen was geheel aan onze kant was. Wij zijn geen instructeurs of zelfs geen goede ruiters, maar toch hadden we het gevoel dat vader en dochter heel wat geleerd hadden. En dat is gewoon een leuk gevoel. En het is leuk om ook met anderen te rijden.
Wel zijn we een beetje jaloers op hun paarden. Liepen vlot ijzerloos over elke ondergrond (en staan nog niet lang zonder ijzers), liepen vlot door plassen en zagen geen spoken. Dat was (en is soms nog) bij ons toch anders geweest.
En onze paarden... het weerzien met het veulen was hartelijk (ja die moet dus helaas op stal) en er werd direct weer ijverig geravot, dus ik denk dat we niet te veel van hun gevraagd hebben, ondanks de rit van in totaal 3,5u, waarvan 1,5u stevig doorgereden.
Warboel
